Tíminn - 30.12.1965, Qupperneq 9

v'S.i ' . M. T,Y,»' Mí : I ‘ I'
FTMSmJDAGUR 30. desember 1965
TÍSVZINN
?
í
FRIÐARSAMNINGAR
Refurínn og fiskarnir
SóSin var farin að lækJca á
lofti, og bæjarburstin kastaði
skugga fram á hlaðið. Við
Tryggvi stóðum úti í forsæl-
Tmni. Hann átti að fara upp
í fjall að smala ánum, en ég
átö að sækja kýrnar, suður að
Víðidalsá.
>rÉg á þetta prik,“ sagði
Tryggvi, þegar hann sá, að ég
ætlaði að taka prik, sem reis
upp við bæjarvegginn.
,Nei, það er prikið mitt,“
svaraði ég, og gekk snúðugt
suður hlaðvarpann.
„Ég skal nú sýna þér það
hvort ég næ því ekki,“ segir
Tryggvi og kemur þjótandi á
eftir mér.
„Þú skalt aldrei hafa það,“
svaraði ég hlæjandi, um leið
og ég leit um öxl mér. Síðan
hljóp ég, eins og kóifi væri
skotið, suður túnið, yfir tún-
garðinn, yfir lækinn, yfir þúf-
ur yfir steina, yfir moldarflög
yfir holt og hæðir, og alltaf
var Tryggvi á hælunum á
mér.
Ég var kominn upp á háan
sér, en bóndinn settist á hest-
inn og var. þegar kominn úr
augsýn.
Á göngu sinni kom Siggi að
gestaskála og eyddi þar síðustu
aurunum sínum, af því að hann
hélt, að nú þyrfti hann ekki
framar á peningum að halda,
úr því að hann ætti kúna, og
svo hélt hann áfram. En eins
og áður er sagt, var mjög
heitt þennan dag, og alllangt
var til þorpsins, þar sem móð-
ir Sigga bjó, og hann var orð-
inn mjög þyrstur. Hann fór
þá að mjólka kúna, en fórst
það svo óhöndulega, að engin
mjólk kom, og loksins varð kýr
in leið á þessu og sparkaði i
Sigga, svo að hann missti bæði
heyrn og sjón og vissi ekki.
hvort hann var heldur piltur
eða stúlka, en í því kom slátr-
ari gangandi með grís. Hann
aumkaðist yfir Sigga og spurði
hann, hvað að honum gengi og
gaf honum jafnframt að dreypa
á peia sínum. Siggi sagði hon-
um hvar komið var, en slátr-
arinn sagði, að ekki væri að
búast við mjólk úr svona gam-
alli kú, henni yrði að slátra
sem fyrst. „Já.“ sagði Siggi,
,,en það verður ekki mikið var
ið í steik af henni svona eld-
gamalt nautakjöt! Þér eigið
sannarlega gott, að eiga þenn-
an litla og feita grís, þar er
nú maturinn góður og pyls
urnar!“
„Góði vinur!“ sagði slátrar-
inn, „ef að þér lízt á grísinn
minn, þá geturðu fengið hann
ég skal skipta á honum og
kúnni að sléttu J)ykir þér það
ekki gott!“ „Agætt,“ sagði
Siggi og varð mjög glaður í
bragði yfir láni sínu. Nú hélt
hann aftur áfram kátur og
ánægður og hugsaði: „Þú ert
þó reglulega lánsamur Siggi,
alltaf færðu bættan skaða þinn
en hvað svínasteikin verður
góð.“ (Úr Unga íslandi).
hól, þegar óþyrmilega var þrif
ið í herðarnar á mér. Ég féll
endilangur til jarðar á grúfu,
en hélt samt fast um prikið,
með báðum höndum. Tryggvi
lagðist nú ofan á mig, og
reyndi að draga prikið úr
greipum mér. Það fauk í mig,
þegar hann var nærri búinn
að ná af mér prikinu. Ég
reyndi af alefli að standa upp,
en gat hvorki hreyft legg né
lið. Þá datt mér nýtt ráð i
hug, en hvorki var það gott
né fagurt. Ég fann, að ég gat
hreyft höfuðið, enda notaði ég
mér það. Ég rak hnakkann upp
í nefið á Tryggva, svo hann
fékk fossandi blóðnasir, og fór
að gráta. Hann sleppti öllum
tökum, og við stóðum báðir
upp.
Ég fór nú að skæla líka,
bæði af því að ég kenndi í
brjóst um Tryggva litla og svo
iðraðist ég eftir, að hafa verið
svona vondur við hann. Ég fór
nú að stumra yfir honum, og
þurrka af honum blóðið, með
vasaklútnum mínum. Við vor-
um allt í einu orðnir svo hjart-
anlega sáttir og góðir hvor við
annan.
„Þetta var allt mér að
kenna,“ sagði ég, um leið og
ég stakk vasaklútnum aftur í
vasa minn.
„Nei, það var mér að kenna,"
sagði Tryggvi, með tárin í aug-
unum.
Meðan á þessu stóð, lá prik-
ið, þetta þrætuepli okkar,
þarna á hólnum, en nú tekur
Tryggvi það upp.
„Þú mátt hafa prikið, góði,“
sagði hann, og ætlaði að fá
mér það.
„Nei, nei, góði hafðu það,
þú þarft að ganga svo langt,“
svaraði ég, um leið og ég hljóp
niður hólinn.
Indæll friður fyllti sál mína,
friður, sem enginn þekkir nema
sá, sem er alsáttur, bæði við
Guð og menn. Ég leit við, og
sá hvar Tryggvi gekk við prik-
ið upp við ásana. Mér fannst
hann nú vera svo góður dreng-
ur, þrátt fyrir allt.
„Við megum annars ekki
láta okkur koma svona illa
saman,“ sagði Tryggvi þegar
við vorum að moka fjósið, dag-
inn eftir.
„Hvað eigum við þá að gera,
svo okkur komi vel sarnan?"
spurði ég vandræðalegur.
„Við verðum náttúrlega að
búa til samning,“ svaraði
Tryggvi.
Þetta þótti mér ágætt ráð.
Við fórum nú að búa til frið-
arsamninginn. Tryggvi ein-
blíndi á flórinn og studdi sig
við skóíluna sína, en ég klór
aði mér bak við eyrað.
Eftir góða stund hóf Tryggvi
mál sitt á þessa leið: „Þú mátt
aldrei stríða mér. Ég má aldrei
reiðast við þig. Við eigum að
vera góðir hvor við annan, all-
an daginn. — Svona vil ég hafa
samninginn."
Mér þótti samningurinn góð-
ur, en með því við vorum báð-
Framhald á bls 14
Það var einu sinni karl og
kerling. Einn kaldan vetrardag
veiddi karlinn svo mikið af
fiski, sem rúmast gat á langa
sleðanum hans. Glaður í bragði
hélt hann svo heimleiðis, og
ók sjálfur sleða sínum, kvað
hann rímur á leiðinni heim.
— En hvað er það, sem liggur
þarna á miðri götunni. Er það
þó ekki dauður refur. Þetta
þótti karli happafengur. Mjúka
hlýja skinnið þitt kemur mér
Róbert litli var kominn i
vondan soll, og var farinn að
taka ýmislegt Ijótt eftir félög-
um sínum. Föður hans var mik
il raun að þessu, og hann vissi
hvaðan það stafaði, en það var
ekki hlaupið að því, að koma
Róbert í skilning um það.
Eitt kvöld kom gamli mað-
urinn með sex epli utan úr
garði og gaf Róbert þau. Þau
voru öll falleg og óskemmd,
en ekki meir en svo fullþrosk
uð. og feðgunum kom saman
um að þau mundu verða enn
betri við að geymast nokkra
daga/
Róbert þakkaði fyrir eplin
og opnaði skáp mömmu sinnai
og lét þau þar i skál. en þá
í góðar þarfir tæfa mín! Svo
tók karlinn refinn og lagði
hann ofan á sleðann. Sjálfur
settist hann framan á, hottaði
á hestinn og ók áfram.
Nú var ótætis refurinn ekki
reglulega dauður, hann lézt
vera það. Hann vissi hvað hann
ætlaði sér með því.
Smátt og smátt kastaði hann
hljóðlega öllum fiskunum af
sleðanum niður á þjóðveginn.
Stökk hann síðan sjálfur ofan.
tók faðir hans upp sjöunda epi
ið og lét ofan á hin, og það
epli var skemmt og rotið.
„Þetta lízt mér ekki á“,
sagði Róbert — „rotna eplið
skemmir frá sér öll hin.“
„Heldurðu það“ sagði faðir
hans, „hver veit nema góðu epl-
in bæti skemmda eplið?“ Og
lét hann skápinn aftur og gekk
burt.
Eftir rúma viku minnti fað-
irinn aftur á eplin, og þeir
fóru i skápinn. En það var
ekki skemmtileg sjón. Góðu
eplin, sem öll voru svo falleg.
voru orðin skemmd og rotin
„Þarna sérði, pabbi!“ hróp-
aði Róbert. „Það fór eins og
ég spáði. að vonda eplið mundi
Tók hann nú að tína upp fisk-
ana af veginum. Suma át hann,
suma geymdi hann sér. Slíka
veizlu hafði hann ekki setið
lengi.
Karlinn ók áfram og uggði
ekki að sér. Loks kom hann
heim. Kerlingin kom á móti
honum á hlaðinu. „Hvar hef-
ur þú verið svo lengi, karl
minn?“ „Gjörir ekkert, kelli
mín veizla skal hér verða,
Framhald á 14. sfðu.
skemma góðu eplin.“
.Róbert minn,“ sagði faðir
hans. „Ég hef oft beðið þig að
vera ekki með slæmum drengj-
um, af þeim félagskap verður
þú sjálfur slæmur drengur, al-
veg eins og eplin skemmdust í
skálinni af þessu eina skemmda
epli, sem látið var saman við.
Þú hefur lítið hirt um það,
þó ég hafi sagt þér það, og
því var ég nú að láta þig sjálf-
an þreifa á því með þessu
dæmi.“
Þetta varð Róbert miklu
minnisstæðara en áminningarn
ar. Hann þurfti ekki annað eft-
ir það, en að hugsa um
skemmdu eplin til að forðast
illan félagsskap. (Unga ísland)
Sagan um skemmda eplið