Alþýðublaðið - 29.10.1959, Blaðsíða 9

Kvenréffindi og kökuuppskriffir
Soffía
Frámhald af 5. síðu
horfið mér — eins og það
hafi komið fyrir aðra mann-
eskju.
— Um hvað skrifaðir þú
helzt?
— Æ, ég held ég hafi reynt
að tína eitthvað til um tízku,
mataruppskriftir og prjóna-
skap eins og alltaf er.
— Skrifaðirðu ekkert frá
eigin brjósti?
• — Nei, ég vissi ekkert í
minn haus. En ég var víst
stundum að reyna að hafa við
töl við einhverjar kerlingar,
sem eitthvað þóttust vita.
Stundum fékk ég uppskriftir
og svoleiðis hjá einhverjum
sérfræðingum.
— Einu sinni man ég að
okkur var boðið á einhverja
tízkusýningu, mér og Guð-
rúnu Vilmundárdóttur. Hún
vann þá á Vikunni. Þetta var
einhvers staðar uppi á lofti
niður í Austurstræti. — Og
við reyndum víst að útmála
þetta eitthvað, en ég er búin
að steingleyma því, hver stóð
fyrir þessari sýningu. Ég man
þó, að við fengum engar
myndir og höfðum auðvitað
engan myndasmið eða neitt
svoleiðis.
— En hvernig var þessi
sýning?
— Hvernig heldurðu að ég
muni það. Nú, þær fóru í ein-
hverjar kjóladruslur og svifu
þarna um gólfið — og svei
mér, ef ég man nokkuð
hverjir voru þarna einu sinni.
Æ, ég veit ekkert um þetta
núna. Ég skal heldur gefa þér
uppskriff af kleinum.
— Nú, hvernig er hún?
— 500 gr. heilhveiti,
500 gr. hveiti,
1 tsk. hjartasalt,
6 tsk. ger,
150 gr. smjörlíki,
200 gr. sykur
(betra að hafa púðursykur),
2—3 egg,
1 tsk. kardimommur.
Bleytt í með mjólk eftir
þörfum, helzt súrri.
— Og hvernig eru þær svo
búnar til?
— Nú, eins og venjulegar
kleinur. Þessu er bara öllu
hrúgað saman og það hnoðað.
•— Svo kann ég líka þennan
fína skyrdeser, sem þú ættir
að láta þær hafa. Það er: 1
pund af skyri, 3—4 egg, %
líter þeyttur rjómi, 250—275
gr. sykur (ágætt að hafa líka
ljósan púðursykur), vanillu-
dropar. Skyrið, eggin og syk-
urinn er þeytt saman í hræri-
vél, en þeytta rjómanum svo
hrært varlega í. Svo er líka
mjög gott að hafa svolítið
jarðaberjasultutau ofan á eða
eitthvað slíkt, bæði til skreyt-
ingar og bragðbætis.
— Hvernig viðtökur fengu
þættirnir þínir?
— Það hef ég ekki hug-
mynd um. Það skrifaði mér
aldrei nokki’.r manneskja —
og las bá víst enginn.
— Ég reyndi alltaf að hafa
þetta eins og það gerði það
enginn, en karlamir voru
stundum að klessa „Idda“ und
ir — svona við og við — bara
til að hrekkja mig.
Framhald af 5. síðu
ur kannski heitið þá. En mér
þótti alltaf verst að hafa eng-
an ljósmyndara og maður
varð að notast við gamlar
myndir eða danskar klisjur,
sem við fengum sendar. Ó, já,
eitthvað var nú um það. —
Ósköp urðu nú vinsælir vettl-
ingar, sem ég kom einhvern
tíma með. En guð hjálpi mér,
ég er nú búin að gleyma þeim
núna.
— Ó, jú, ég hafði ósköp
fyrir þessu. Og mest á nótt-
unni. En maður var svo dug-
legur í þá daga.
— En sem sagt, ég vildi
heldur láta uppskriftirnar
sitja á hakanum, en leggja á-
herzlu á ýmislegt annað, sem
snerti konurnar og þjóðfé-
lagið í heild.
Svava
Framhald af 5. síöu
„Lífsins krydd, ef lítið finn,
að leggja það ekki í kistur-
inn“, úr formálavísum sr. Ein-
ars frá Heydölum.
— Oft bað ég konurnar um
að skrifa mér og sýna þann-
ig einhvern lit af áhuga. Já.
ég lagði mig fram og grátbað
þær, er mér næst að segja, —
en ávöxturinn . .. sá var ekki
beysinn. Ég vil ekki segja
það, að skrifa kvennaþátt, sé
eins og að „Sá í snjó“, nei,
það vil ég ekki segjá, og þetta
á eftir að breytast. Konurnar
eiga eftir að taka virkari þátt
í þjóðfélagsbaráttunni með
aukinni þátttöku í almennum
málum, aukinni menntun og
svo uppgötva það sífellt fleiri
og fleiri, að það getur verið
býsna gaman að skrifa. —
Mér finnst enginn skortur á
því, að þær hafi sínar skoð-
anir og rökrétta hugsun, þeg-
ar talað er við þær eina og
eina, en að koma fram með
þessar skoðanir á almanna-
færi, þar stendur hnífurinn í
kúnni.
— Ég á ungu fólki svo
mikið að þakka, að ég trúj
sannarlega á ungu kynslóft
ina. Mér finnst til dæmi^
ungar konur nú ákaflega vak-
andi á mörgum sviðum. Þær
hugsa mikið og vel um heil-
brigði barna sinna, gæta þess
að gefa þeim lýsi og holla
fæðu, fylgjast vel með skóla-
göngunni ög svo prjóna þær
og sauma. Næstum allar ung-
ar konur prjóna, prjóna fal-
lega hluti, og alls staðar eru
prjónablöðin og bækurnar,
það eru þó a. m. k. bókmennt-
ir, sem þær stúdera. Ef ein-
hver stund er á milli eru það
margar, sem læra eitthvað
nú orðið, eitthvað föndur eða
sumar þeirra, sem hætt hafa
snemma skólagöngu, ganga á
námskeið eða fara í tíma í
málum, ensku t. d.
— Mér finnst alls staðar
hjá ungum konur andi fyrir
því að læra. Það getur vel
verið, að ég líti á unga fólk-
ið í gegnum einhver velvilja-
gleraugu, en mér finnst þetta
samt. — Það versta, sem nú
er, finnst mér vera drykkju-
skapur unglinganna. Það þori
ég að fullyrða, að ég hef dreg-
ið 15 ára dreng — ekki eldri
-— bara beint upp úr götunni,
dauðadrukkinn. Það er hræði-
legt.
— Ég ætla að biðja fyrir
kveðju og þakkir til allra
þeirra ritstjóra og blaða-
manna, sem ég starfaði með
við Alþýðublaðið. Þeir voru
mér allir góðir og umburðar-
lyndir, og komu stundum í
veg fyrir, að ég yrði mér til
skammar. En einu sinni gerðu
þeir mér þó þá skráveifu að
birta jólabaksturinn ekki fyrr
en á aðfangadag. Það þótti
mér slæmt.
— Einu sinni fávitaðist ég
út í það að skrifa sjálfri mér
bréf, þegar ég var alveg orð-
in úrkula vonar um, að nokk-
ur önnur skrifaði mér. Það
bréf varð þó til af því einu
fáfengilega atviki, að ég var
stödd á bæ, þar sem var eldri
maður. Lítið barn hljóp upp
í fangið á honum og strauk
hendinni upp í grásprengt hár
mannsins. Þessi litli og ó-
merki atburður greyptist svo
í huga mér, að ég fór að
fílósófera um það í þessu
bréfi, hvað eldra fólk gæti
oft haft ánægju af því að
eignast börn. Mig minnir, að
þessi fjálgleikur hafi heitið:
Á seinni skipunum. Já, það
hét það. Þetta var skelfilega
klaufalegt hjá mér. Það man
ég. En það var ekkert klúrt í
greininni, enda sæti nú ekki
á mér, ekki meiri rithöfund-
ur en ég er, að fara að sletta
því. En þetta rann allt út úr
höndunum á mér, enda reyndi
ég aldrei að skrifa sjálfri mér
aftur.
— Hún er furðuleg þessi
skriftartregða kvennanna, en
það getur ekki verið af áhuga
leysi. Okkur er ákaflega sýnt
um að plokka út peninga —
svona í smáum stíl. Það
vantar ekki. Konur tína þetta
leikandi upp úr steinunum,
ef fyrir einhverju þarf að
safna, en að standa saman um
almenn þjóðfélagsleg málefni
— það finnst mér okkur eVV.»
láta, — því miður.
Torfhildur
Framhald af 5. síðu
— Hann talaði ekkert um
hvort þeir ættu að vera „sak-
lausir“, þegar þeir gengju í
hjónabandið. Nei, það minnt-
ist hann ekkert á ....
— Hvaða greinar heldur
þú, að mest hafi verið lesn-
ar? Um hvaða efni á ég við?
— Ýmsir höfðu gaman af
að lesa um vandamál hjóna-
bandsins. Það veit ég. Mér
þótti verst, að fólk var að
færa þetta upp á mig og mitt
hjónaband, en'auðvitað þýddi
ég þetta mest upp úr erlend-
um blöðum.
— Einu sinni skrifaði ég
þátt, sem allt ætlaði að verða
vitlaust út af. Það var um
hattasýningu, sem ég var boð-
in á, en svo fékk ég ekki einu
sinni stól að sitja á, þegar á
sýninguna kom. Svo skrifaði
ég einu sinni þátt um hinar
svokölluðu „karrierkonur“,
sem eru á kafi í einhverjum
málum utan heimilis, og hirða
Fkamhald á 11. sí®u.
Hannes
á h o r n i n u
ENGINN Alþýðublaðs-
maður hefur skrifað leng
ur og meira í Alþýðublað
ið en Hannes á horninu.
Hann réði því, að blaðið
varð til þess fyrst ís-
Ienzkra dagblaða að taka
upp þá grein blaðamennsk
unnar, sem vinsælust hef
ur orðið í hinum stóru
löndum: pistlana, sem
sami maðurinn skrifar
viku eftir viku, ár eftír
ár.
Fyrsti pistill Hannesar
birtist 20. október 1937
— og nú birtum við út-
drátt úr honum.
Ætil það láti ekki
nærri, að Hannes hafi
skrifað og blaðið birt sex
þúsund og sex hundruð
pistla á þessum 22 árum.
Það yrði stór bók!
En þó er þetta ekki
nema brot af því verki,
sem þessi elzt; skriffinn-
ur Alþýðublaðsins hefur
skilað í blaðið.
Hann hefur skrifað í
það að staðaldri síðan
1920; fyrsta grein hans
(undirrituð VSV) birtist í
október það ár, en þá var
hann útsölumaður blaðs-
ins á Eyrarbakka og að-
eins 17 ára.
Pistlarnir vöktu strax
mikla athygli o g var
mörgum getum að því
Ieitt, hver höfundurinn
væri. Hannes fisksali á
horni Kárastígs og
Frakkastígs hafði ekki
frið fyrir kvenfólki, sem
vildi fá að kyssa hann
fyrir það, sem hann hafði
sagt daginn áður, og Hann
es kaupmaður komst
ekki áfram á götunni fyr-
ir þakklæti!
Jafnvel Vilmundur
landlæknir komst ekki
hjá því að taka á móti
þökkum!
Hannes lét sér ekkert
óviðkomandi; hann r:-eifst
og skammaðist, Iofaði og
hældi, hafði mörg sverð
á Iofti í einu.
OG ÞAÐ GERIR
HANN ENN ÞANN DAG
í DAG.
HÉR eir úrdráttur úr
fyrsta pistli Hannesar,
sem birtist 20. október
1937 undir þessari fyrir-
sögn:
T7
ákSk
NH
O0
pJÆR
ÚT'VARPIÐ
hefur verið
síðustu mánuðina
sem mcst hlusta
leiðinlegt
Þeir,
á út-
varp, en það er aðal-
lega eldra fólk, sem
alidred fer út á kvöldíin,
segja, að ef þessu haldi á-
fram, muni það hætta að
opna fyrir það. En þó að
dagskráin sé lítið uppbyggi
leg og beinlínis einskis-
virði oft á tíðum, þá taka
innlendu fréttirnar stund-
um út yfir allan þjófabálk.
Eitt kvöldið um tlaginn
voru tvær fréttir innlend-
ar. Onnur var um einhvern
bónda austur í sveitum,
sem varð sjötugur, og var
nákvæmlega skýrt frá ævi'
hans, hve Iengi hann
hefði búið á þessum staðn-
um eða hinum, hve lengi
hann hefði verið hrepp-
stjóri o. s. frv., en hin frétt
in var um það, að eitt-
hvert kvenfélag einhvers
staðar hefði haldið aðal-
fund og að þessi og hin
hefði verið kosin í stjórn.
Slíkar fréttir auka ekki
vinsældir útvarpsins og því
síður þegar þær eru aðal-
fréttir kvöldsins. Annars
eru frásagnir útvarpsins
um afmæli hinna og þess-
ara manna ásamt löngum
auglýsingalestri, orðnar á-
kaflega hvumleiðar, enda
mun slík meðferð á dag-
skrártíma útvarpsins
hvergi þekkjast í heimin-
um nema hér.
HANNES Á HORNINU.
UMFERÐIN I
AUSTURSTRÆTI.
.. . Þrátt fyrir nýjar eg
strangar umferðareglur er
mjög langt frá því, að Iög-
reglunni hafj tekist sð
koma nokkru viðunandi
skipulagi á umferðina i
miðbænum ...
Á LEIÐ TIL REYKJA-
VÍKUR.
í SUMAR hafa veri»
fluttar hingað til bæjar-
ins þúsundir fjár austan úr
sveitum. Hefir ferðalag
þetta tekið rekstrarmenn-
ina og féð 2—3 daga og
geta menn gert sér í hug-
arlund hvort ekki hefir
verið haldið áfram eins og
hægt hefir verið, þó ekki
væri nema vegna þess,
féð rýrnar mjög, að því e*
sagt er, á þessu langa Qg
erfiða ferðalagi. En þa<l
sýnir jafnframt að férðia
tekur mjög á féð, og kem-
ur það oft fyrir að þa?l
gefst upp, verður sárfæít
eða veikt á annan hátt. Eg
var fyrir nokkrum dögum
að koma að austan í bíl, cg
fórum við í gegn um þrjá
eða fjóra fjárrekstra. Þeg-
ar fjárrekstrarmennirni*
námu staðar eða véka
fénu út af veginum, sáum
yið, sem í bílnum voru,
hversu dauðuppgefið féð
var, því að það lagðist eirsa
fljótt og því var frekast
unnt, en brölti á fætui
undan svipuhöggunum,
þegar aftur skyldi lagt ai
stað. En það var annað,
sem vakti enn meir athyglli
okkar og gremju. Þegax
við komurn í Svínahrausv*
ið, rétt niður undan Kol-
viðarhól, sáum við miki®
hrafnager við eina vörð-
una við vegarbrúnina.
vissum ekki fyrr en vSj'
komura fast að vörðunná
hverju þetta sætti, en þá
kom það í ljós. Undi®
Pramhald á 11. síð’u.
Alþýðublaðið — 29. okt. 1959 §|