Alþýðublaðið - 30.11.1934, Blaðsíða 2

FÖSTUDAGINN 30. NÓV. 1934.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
$
Konan mín Guðrún Sigríður Brynjólfsdöttir, andaðist á Lands-
spitalanuin í dag.
Reykjavík 29/11 1934.
Árni Sveinsson.
Alúðar pakkir færum við öllum peim mörgu fjær og nær er
sýndu samúð og hluttekningu við andlát og jarðarför Guðrúnar sál.
Kristjánsdóttur Suðurgötu 50. Hafnarfirði. Sérstaklega pökkum við
V. K. F. Framtíðin og kvenfélagi Fríkirkjusafnaðarins í Hafnarfirði
fyrir auðsýndar gjafir, velvild og virðingu.
F. h. mína og annara aðstandenda.
Þórður E'narsson.
Til helgarinnar:
Rjúpur, kjúklingar,
hangikjöt, nýreykt,
svínakjöt, nautakjöt,
frosið kjöt, saltkjöt,
kyndabjúgu, pylsur.
Alls konar áskurður á brauð, egg, smjör o, fl.
Matardeildin, Matarbúðin,
Hafnarstræti 5. Laugavegi 42.
Kjðtbúðin, Kjðtbúð Aastarbœjnr.
Týsgötu 1. Hverfisgötu 74.
Kjðtbúð SóIvmUw,
Ljósvallagötu 10.
Tilkynning.
Laugardaginn 1. dezember (á morgun)
verður opnuð skóverzlun á Laugaveg 6
með smekklegar og vandaðar vörur
í fjölbreyttu úrvali.
Alt nýjar vörur, nýjasta tízka.
Skórinn,
Laugaveg 6.
Epli,
Vínber, lækkað verð
1 króna Va kg.
Niðursoðnir ávextir,
allar tegundir.
Sveskjur og aðrir
þurkaðir ávextir.
nmmnm
Laugavegi 63.
Sími 2393.
Munið að allar nýlendu-
og hreinlætisvörur er
bezt að kaupa í
Hinrík Auðunsson,
simi 9125.
flðsmæður
Efpé Þarfiðaðkaopi:
Kjötfars,
Fiskfars,
Kindabjúgu,
Miðdagspylsur,
Vínarpylsur,
M manil
KjSt & Fiskme isserðina,
Grettisgötu 64, sími 2667
og
Rykhúsið,
Grettisgötu 50 B, sími 4467,
pá fáið pið það bezta og
ódýrasta.
I
Mjólkirframleiðeidnr
||^j| Nú parf að efnagreina og rannsaka vörurnar. |
Fóðurblanda S. í. S.
er pannig samseít, samkvæmt rannsókn Efnarann-
sóknarstofu ríkisins:
„Vatn...................1 l,2°/o
Aska....................6,5 %
Köfnunarefnissambönd . 27,1%
Hráfita....................5,17%
Tréni ......................5,8%
Önnur efni............... 44,23%
Amiðefni................... 1,5%
Eggjahvítuefni, meltanleg 22,2%“
tMgma Athugið pessa efnagreiningu, áður en pér festið
t%mí§. kaup á fóðurvörum.
Simb nd IsL samvínnnfélaga
Aðalfundur.
Vðrabíiastöðvarinnar í Reykjavík
verður haldinn í Kauppings-
salnum sunnudaginn 2. dez.
n. k. kl. 3 e. h.
Kjöt af fullorðnu fé, verð; læri
50 aura V® kg. Súpukjöt 40 aura
V® kg. íshúsið Herðubreið, Frí-
kirkjuvegi 7, sími 4565.
SÍLD, nokkrar hálftunnur af
ágætri léttsaltaðri síld hefi ég
verið iieðinn að selja. Haukur
Björnsson. Sími 4493.
í/:\i
II
Karlmanns-reiðhjól fundið á
Lokastíg 28.
NÁM-KENSLA®:
Ung, mentuð stúlka óskar eítir
að lesa með börnum og ungling-
um í heimahúsum. Uppl. í símn
2785, Ásvallagötu 2.
Úrval af alls konar vörum til
tæKifærisgjafa.
Haraldur Hagan,
Sími 3890. Austurstræti 3.
Dagskrá samkvæmt félagslögum.
KLEIN,
Baldorsgðta 14. Simi 3073.
Sölnbðð
til leigu á Vitastíg 8A, par
sem áður var Kaupfélag Al-
pýðu. Tilhoð sendist Ingi-
mar Jónssyni, Vitastíg 8A.
PARCIVAL,
sfðast! musterisriddarlna. Sf ðara blndi
þessarar vinsælu bókar, er nú komið í bókaverzlanir.
HÖLL HÆTTUNNAR
l+'nrn'1 r-
ekkl á bonum að sjá, að hann ætti brýnt erindi. Hún bjó sig|
undir langa samræðu og gerði sér upp inniieik, sem hún fann
engan.veginn til.
„Vér áttum ekki von á peasum hieiðri —“ sagði hún.
Hún var fyrir lön,gu farin að talaj í ^irtölu eins og pjóðhöíör
ingjar gera,
„Hefir yðar hátign beðdð lengi?“
„Síðasta hálftímann hefi ég pjónað yður sem stofuvörður."
Maddömunni varð hverft við að heyra konungimn nota pietta
orð, sem alt kvöldið hafði verið að vefjast í huga hennar. Henni
Jétti pó, pegar konunigur sagði:
„Hvaða Jaun fæ ég fyrir starfið?“
„Engin, yðar hátig,n,“ svaraði hún léttum rómi, „pví að slíkur
embættismaður er fyrijr í Bialilevue Er pað ekki rétt, du Hausset?"
Maddama du Hausset varð svo alvarleg við pessa spurningu,
að de Pompad'our spurði aftur, hvort petta væri ekki rétt, og
leizt pá du Hausset ráðliegaist að segja eins og var.
„En hann er dáinin, ni'addama'. Hefir enginn saigt yður frá því?“
„Dáinn? Hver er dáimn ?“ Maddama de Pompadour bar óðan á.
„Nýi maðurinin, maddama, stofuvörðurinn. Hainn var drepinn.
J>að var einvígi út af spilum.“
„Hvenær var pað?“ De Pompadour hafði fuiikomið vald yfir
röddinni, en hún fölnaði sýnilega í framan.
Maddama du Haussiet mundi pað ekki vel, — „í gær var priðju-
dagur, á mánudaginn voru skreytingamennirnir hérna, — jú, nú
man ég pað, petta var dagimn eftir að maddaman fór til Parísar."
Fimm dagar. Hroillur fór uro maddömuna. Hún hu'gsaði um
hvernig nú væri komið fyrir de Vrie.
Svo fór hún að hugsa um sjálfa sig. Henni leið eins og hún
væri flæík't í njeiti, vaFJn í h'æífrtu/r. 1 hugskoti hennar dró skelfíngf:,n
upp mynd af komungjnuim og greifauuim saman; benni fanst að
peir hlytu að hittiast innan sikamims. Hún hefði fagnað jarðskjáifta,
stjórnarbyltingu eða hverju öðiru, sem hefði hjálpað hemni til að
losna við konunginin burt úr Ballevue pegar í stað.
En örlögin vildu haga þessu öðru vísi. Maddama du Hausset
var nú alt í ied:nu orðin skrafhreyfin og upp með sér af a:ð gfeíta
sagt sliku tignarfólki sem miestar nýjungar.
„Yður hefir þá ekki vienið sagt frá fyrirburðinum, að siðan
hann dó höfum við heyrt undiarleg högg pg hljóð' í pessum hlujta
hallarinnar einis og pað væri draugaga:n'gur.“
„Hvað! Annar draugur!“ K'Onungurinn stökk á fætur af ákaf-
anum. „Ég heyfði sjálfur pessi högg fyrfir skömimu síðiain, og I
vissi ekkert hvað ég átti að hugsa um pau.“ j
Maddama de Pompadour krepti hendur að stólbakinu, gem
húu studdist við. Hún rayndi að látia eins og ekkert væri ag sinúa
þessu öliu uppí í gaman, en konungurimn gneip fram í fyrir henni.
„Við skulum hlusta," sagði: hann. „Hver veit iraema við heyrum/
höggin aftur.“
Petta var um pað leyti nætur, sem vofur eru helzt á sve'imii,
Þau hlustuðu, en alt var hljótt í höi;linni. Nóttin var dimm og
j búið að slökkva skrautljósdin. Jafnvel kertin í búnimgsherhierginu
voru næstum pví útbrurnndin. Ekkart hljóð rauf pögnii'na.
Eftir nokkur augnablik áriangumla'usrar óvissu spurði konuing-
urinn maddöimiu du HauBget, hvort höggin heyrðust jafnt á diegij
sem inóttu.
„Við heyrðum þaiu í mo’Hgun, yðar hátign," evaraði hún óvenju-
l'3iga óskýrt, „en þiei! pei!“
Maddama de Pompad'ður lyfti upp höfðinu og konungurimn
hélt niðri í sér andanum, því að á pessari stundu heyrðdst glö-gt
að bardð var á veggiinn, iangt í burtu, en pó skýrt. Hljóð'ið v,air
draugalegt eins og dauðtinp sjálfur væri að bierjia að dyrum mie&
holdlausum fdngurköggluinum.. Það var ömurlegt, ógiuniegt og
vofulegt, en samt vair í pví ólýsanleg imannlieg beiðníi, sem smaiug
í geginum blóð og merg.
Maddama de P'ompadour gl;eym.di gætni sinmi eitt andartaik:
„Hann er grafinn Mfandi.“
„Nei, maddama, hann er dauður, skai ég ábyrgjast yður, og
grafinn langt héðan."
Áhyggjulaus rómur maddömu du Hausiset mdnti de Ponipadour
á ógætndso.rðin, sem hún hafði verið að segja.
„Já, auðvitað,“ sagðli hún fljótt. — hú: befði gjarnan faðmað
maddömu du Haussiet að sér fyrdr petía tilsvar, sem sannarlega
kom piegar miest lá á, — „en p-essi fyrúrburður, þ.essi óveinjuleigi
fyrirburður, — svoina í mánni eigdn höll —“ Röddim varð eir.íbeijtt
'Og ákveðin. „Ég þarf að rannsaka þetta, yðar hátign, og pað undir1
eins. Með yð.ar lieyfi •—“
Þessi orð höfðu engan áriaingur. Konuingurinn hneyfðdst ökki.
Sennilega hefir han.n ekki heynt hvað hún sagði, pví a;ð hann, var
annans hugar.
„Ég vildi vita —“ sagðd hann seiint, „tnér var að detta í hugf
að ef til vill væri þetta aftur svipur de Vrie gneáfa.“
Hann vissi ekki hvaða pýðdmigu orð, hanis höfðu og pa;ð lá eingin
ákveðin meining bak við þaú. En kúla, siem.skotið er upp í loftl'ð,
getur af tilviJjun hitt þamin, sem felur sig milli trjágreina:. Madd-
amain vissi upp á sig söikina og pess vegna sá hún niapurtt háð í
j pessum orðum konuingis;. Hún var hrædd um að hann vissi
I miedira en hann lét uppi, og að þessi væri rétta ástæðian til ha'm-
j sóknar ha»s svoina saimt á degii. Hennd fanst jörðin skjálfa undir
j fótum sér.
„Hvea’ hefir sagt yður? Hvað vdtið pér? Það er ekki mér að
j kenna. Ég skal segja yður frá öllu, en ekki núina, ekki í kvöld."
Hún talaði til þess að fá tíma til að upphugsa einhverja sögu
sér til bjargar. Hún var fljótmælt og röddin bar vitni um hræðslu
hennar.
Maddama du Hausset sá að óv-eður var iað draga upp og hvarf
af sjónarsviðinu.
Konungur var nú fullur g.runsemda af orðum og hát’terni mar.k-
greifafrúarinnar og sannfærður um að pessi .dulaifullu högg
væru á emgan hátt yfirnáttúr.leg, og sagði ,nú ströngum rómi:
„KomiÖ þér s'trax með skýringar, maddania. Konungurinn
skipar."
Aldrei hafði hanln talað tiil hennia'r áðu'r í þiessum tón, en hún
varð, nú alt í einu róleg og gat hugsað skýrt -og hvast eins og
hún átti að sér. Eitt andarialk stóðu pa'u augiiiti til aug.litis, Loð-
vílk XV. Frakkak'onungur og de Pompadour markgreifaífrú. Nú'
voru piau ao.dstæðin.gan einbeiitt og ákvieðin.
Enginn skjái'fti var beyran'.legur í rödd hennar, pegar hún svar-
aði og óg orði'n nákvæmlega:
„Þetta er de Vrie greifi."
„De Vrie igqeifi!“ Rómurinn lýsti ráðaleysi, undrun 'og reiðli,
en markgreifafrúim bUknaði ekkii hið minsta. Hún var sú róleg-
asta, þegar hún svarpði:
„Já, Romaim de Vriie gheifi. Hann er ekki dái;nin.“