Þjóðólfur - 12.04.1849, Blaðsíða 1
# Vslending'ar uógan hug
á alfiiug-ií
Oss virftist, að því fari fjærri, og höldum
vjer, að fulltrúarnir sjeu sjálfirað miklu leyti
skuld í því. Kjósendurnir eiga og mega ætl-
ast til þess, að fulltrúar þeirra muni gjöra
sjer allt far um, að kynna sjer vilja kjós-
anda sinna og ástand. En hvernig er full-
trúunum unnt, að þekkja það til hlítarj meðan
þeir eigi grenslast betur eptir þvi, en þeir hafa
gjört í þau tvö skipti, sem alþingi hefur ver-
ið haldið? Vjer vitum reyndar, að oss muni
verða svarað, að fulltrúarnir sjeu vel út bún-
ir sumir hverjir ineð bænarskrár og þess kon-
ar ;'þeir hafi ráðfært sig við merkustu ínennina í
hjeraði þeirra, áður en þeir riðu til alþingis, og
þar fram eptir göturn. Bænarskrár hafa þeir
reyndar nokkrar meðferðis; en hvernig eru þess-
ar bænarskrár úrgarði gjörðar, og frá hverjum?
Dæminsýna, aðnokkrar bænarskrár hafa verið
svo illa ,undir búnar að heiman, að þær hafa ver-
iðjgjörðar rækar á aiþingí, bæði 1845 og 1847;
fulltrúarnir hafa, ef til vill, orðið að liggja yfir
þeim, til að laga þær, svo minna bæri á lýt-
unum, og hittist þá vel á, þegar fulltrúinn
er fær um slíkar breytingar, en það eru ekki
nærri allir, þeir sem núna eru fulltrúar.
En svo hafa bænarskrár þessar verið undir
komnar, að þeir, sem mest hefur verið fram-
tak í í hverju kjördæmi, hafa samið þær; því
næst hafa þeir fengið hvern einn, er þeir náðu
til, að rita nöfn sin undir þær, til að fá nógu-
langar nafnarollurnar, ogað þvi búnu hafa þær
verið sendar fulltrúunum, svona af hendi
leystar. 5etta er aðferðin, sem við iiefur
verið höfð í þeim sýslunum, þar sem menn
hafa lagt einna mestan hug á alþingismálin,
og þetta eru kynnin, sem margir af alþingis-
mönnum munuhafaaf vilja oghögumkjósanda
sinna; vjer frá skiljum nokkra alþingismenn.
Oss sýnist það liggja í auguin uppi, að með-
an slíku fer fram, muni þingið koma oss að
litlueða enguhaldi. Vjergetum ekki betursjeð,
en að fulltrúarnir verði að vera eins ókunn-
ugir vilja kjósanda sinna eptir og áð-
ur, þó þeir fái bænarskrár þessar frá stöku
mönnum í kjördæmi sínu, auk þess, sem eng-
ar bænarskrár hafa enn komið til alþingis úr
sumum sýslum, t., a. m. úr Gullbringusýslu.
Vjer vonum því, að það sje Ijóst af þessu,
sem nú er sagt, að það sje ekki pjóðviljinn,
sem kemur fram á alþingi, heldur er það vilji
hinna einstöku, og þó vitna alþingismenn til
pjóðviljans, og það þeir mest, sem minnst
þekkja til hans, ef til vill.
íþcssa annmarka, bæði á bænarskránuni
og ráðleitun alþingismanna við einstaka menn
í kjördæmunum, hefur Jón Sigurðsson, alþing-
ismaður Isfirðinga, sjeð þegar fyrir löngu, og
er hann sá eini, svo vjer vitum, af alþing-
ismönnum, sem átt hefur fundi við kjósend-
ur sína, bæði 1845 og 1847, áður en hann fór
til alþingis. Hann hefur sjeð, að það var skylda
hans, að kynna sjer vilja kjósanda sinna.
Enda hafa Vestfirðingar vaknað svo við, að
þeir ætla í vor að halda tvö þing á hinum
fornu þingstöðum, Kollabúðaeyrum viðjorska-
íjarðarbotn, og verður sá fundur 18. dagjúní-
mánaðar, ogað Jórnesi forna, 22. dagjúnímán-
aðar. Boðsbrjefin til funda þessara voruþeg-
ar farin að ganga í öndverðum febrúarmán-
uði, og eru öll líkindi til, að Vestfirðingar
sæki ijölmennir fundina; því að þar þykist
enginn upp úr því vaxinn, og engum þykir
sjer þar óskylt, að styðja málefni ættjarðar
sinnar með heillavænlegum ráðum og tillögum.
Jað ríður á minnstu, hvort alþingismenn
Vestfiröinga eða kjósendurnir eru frumkvöðl-