Þjóðólfur - 12.04.1849, Blaðsíða 2

ar þinga þessara; hitt er nóg, að þau komast .
þar á, og ættu menn því í hinum fjórðungun- I
um að kosta kapps um, að verða ekki eins
eptirbátar Vestfirðinga með vorþingin, eins og
með sumt annað; þvi að það er bersýnilegt,
hver heill af þeim má standa fyrir aldna og
óborna, þar sem þau komast á.
A vorþingunum ættu bændur að ræða mál-
in sjálfir, áður en alþingismennirnir taka við
þeim til flutnings; því að með þeirri tilhögun
gefst fulltrúunum kosturá, að kynna sjer vilja
kjósanda sinna svo vel, sem auðið er; því '
að á jafnóbundnum fundum munu bændur
trauðlega hika sjervið, aðláta í Ijósi hugsanir
sinar. Svo þegar málin væru fullrædd, ættu
hinir færustu af fundarmönnum að semja bæn-
arskrámar með aðstoð alþingismannsins i hverju
kjördæmi, þar sem hann er fær um að að-
stoða, og bændur síðan að setja nöfn sin
undir. Með þessari tilhögun hyggjum vjer,
að tvennt ynnist; það fyrst, að fundir þessir
yrðu nokkurs konar kennsluskóli fyrir þá, sem
ásiðanyrðu alþingismenn; því að þeir vend-
ust með fundum þessum á að leiða hugsanir
sínar greinilega og skipulega í ljós; og það
annað, að fulltrúinn gæti komizt að vilja og
óskum kjósanda sinna, og þá getur hann með
öllumrjetti sagt, þegarmálin koma tilumræðu
áalþingi, að þrtta sje þjódvi/fi; þvíaðþáveit
hann, hvað pjóðvilji er. mætti og, ef
til vill, bæta þriðja hagræðinu við hið áður
talda, að málin yrðu iniklu nákvæmar rædd |
og skoðuð, og betur frá þeim gengið á vor- |
fundunum, en að undanförnu.
En á roeðan vjer sjáum enga slíka viðburði
hreifa sjer nokkurstaðar hjáþjóðinni, nema á
„ókunna landinu fyrir vestan“, höldum vjer,
að áhugi ísleiulinga á alþingi sje ekki enn
þá lirnaður, og má þó ekki minna vera, en
að vjer reyndum til að færa oss þingið í
nyt eptir tilætlun gjafarans, svo að það yrði
oss heillagjöf, en ekki hefndargjöf
(Aðsentj.
Jegar menn bera svo mikið traust, til
einhvers, að þeir fela honuin á hendur mál-
efni sín, þá fæ jeg ekki betur sjeð, en að
það sje með öllu rjettvist, þó að af honum
sje krafizt, að hann leysi þau störf vel af
hendi, er honum hefur verið trúað fyrir, og
jafnframt gæti þess, að hann auki þeim, er
hann sendu, sem minnstan kostnað, að orðið
getur. Jegar fulltrúinn kostgæfir þetta hvort-
tveggja, sem honum er framast unnt, þá
sýnir hann, að liann verðskuldar það traust,
er þeir báru til hans, sem gjörðu hann
að erindreka sínum. En virðist aðgjörðir hans
lýsa þvi, að harin hafi ekki látið sjer annt
um að leysa þau störf af hendi, er honunt
var trúað fyrir, eins vel, og framast var unnt,
eða að hann hafi viljað liafa þá að fjeþúfu,
er liann sendu, þá er að minnsta kosti vafa-
samt, hvort hann verðskuldar traust það, er
menn höfðu borið til hans.
jþegar jeg hjerna um árið fór að kjósa
alþingisfulltrúana í sýslunni minni, þá hafði
jeg það fyrir augum, að jeg ætti að kjósa
þá til fulltrúa, sem jeg ímyndaði mjer, að
bæru af öðrum að greind, framtakssemi, sam-
vizkusemi og sanngirni, og sem legðu allt
kapp á að gagna ættjörðu sinni.
Jeg fyrir mitt leyti er vel ánægður,
hvernig tekizt hefur að kjósa aðalfulltrúann;
því að gáfur, framkvæmdarsemi og samvizku-
semi eru of kunnir kostir hans, að jeg á
nokkurn hátt efist um, að hann liafi gjört í
öllu skyhlu sína á alþingi árið 1845; með
því líka, að mjer skilst það vel, aðþó að ein-
hver fylli eigi inargar arkir þingtíðindanna
l)a;/bl(>ðin eru da;/le;/t brauð.
1.
Jíegar þjer, Islendingar! lesið þessa fyrirsSgn, þá
vil jeg liiðja yður þess, að liugsa ekki, að hún sje
elnungis hngmynd mln, svo sem jeg einn hafi það dá-
Iaeti á daghlöðum, að jeg álili þau rjett eins og dag-
legt hrauð. Nel, sú þjóðin, sem talin er að vera kom-
in lengst áleiðis af öilum þjóðum heimsins iallskonar
framfönmt og inenntun, hún liefur þetta álit á alls kon-
ar frjettahlöðuin og tímarituin, hvort heldur eru mán-
aðarrit, vikutíðindi eða daghlöð. jþað er vana-við-
kvæöi hjá þeirri þjóð, eins og jeg skal síðar segja,
að dagblöðin sjeu daglegt hrauð.
I fyrndinni höfðu menn engin frjettahlöð nje tíma-
rit, eins og ekki heldur var við að búast, meðan prent-
smiðjan var ekki ftindin. Jiegar eittlivað þurfti að
hirta fyrir alþýðu, þá var það skrifað, og svo Usið
upp á opinherum samkomustöðiim, eins og enn er sið-
ur í landi voru, þegar auglýsingar eru birtar við kirkj-