Þjóðólfur - 12.04.1849, Blaðsíða 3

49
meö ræöum sínum, fm geti liann verið betri
þingmaður, en sumir hverjir, er haldi langar
ræður. Og mjer hnnst, að reikningur sá, er
hann samdi yíir ferðakostnað sinn til þingsins
og frá því aptur, sje nægur vottur um sann-
girni hans. Á hinn bóginn, er jeg hræddur
um, að mjer og sýslubúum minum hafi lield-
ur en ekki mistekizt i því, að kjósa varafull-
trúann. Jeg læt það ósagt, hversu vel hann
er að sjer í því, sem þarf til að vera góð-
ur alþingismaður, og að minnsta kosti kem-
ur mjer ekki til liugar, að áfellast hann fyrir
neitt það, er honuin er ósjálfrátt; enginn
tekur sig meiri mann, en hann er; en þegar
jeg hugleiði, að hann árið 1847 átti setu á
alþingi í stað fulltrúans, og samdi þá svo
háan reikning yfir ferðakostnaö sinn, að vart
mun unnt hafa verið, að semja hann hærri
með nokkru sannleika yfirskyni, þá get jeg
ekki á móti því borið, að jeg fer að efast
um, að sanngirnin sje einn aðalkostur hans.
Hvaðan sein farið er hjeðan úr sýslunni,
þá lield jeg, að enginn geti sagt, að það sje
lengra en þrjár dagleiðir til Reykjavíkur, og
það með áburð; og mun flestum þykja mesta
tevgjan úr, þegar þingmaðurinn, er mun geta
haft töluvert hraðari ferð en lestamenn, reiknar
þriggja daga ferð til Reykjavíkur. Mjer sýn-
ist, að liver þingmaður geti í alla staði látið
sjer nægja einn fylgdarmann, og jeg veit
ekki til, að lögin heimili honum kaup fyrir
fleiri en einn. Jeg gjöri ráð fyrir, að
hann þurfi fjóra hesta til ferðarinnar,
svo að hann hafi tvo hesta til reiðar sjálfur,
einn handa fylgdarmanninum, og einn undir
flutning sinn, og þá er að líta á, hversu mik-
ið þetta muni kosta. Jeg fæ ekki betur sjeð,
en fylgdarmaðurinn þurfi eigi að vera röskv-
ari en svo, að honum sje fullboðinn 1 rbd. í
kaup og fæði um dagiun. Fyrir hvern hinna
nr. Tíinarit og frjellalilöð eru ávextir inenntunar þeirr-
ar og frnmfara, sem þjóðir ]\orðiirálfiinnar liafa tekið
á hinnni sífustn ölduni. j>að segja nienn, að Italir
eigi heiðurinn fyrir, að hafa fyrstir tékið upp frjelta-
hlöð, og er þar getið itni þau fvrst a tniðri lt>. öld.
j>egar þau fórii að lireiðast út utn landið, varð ekki
páfanum hetur við þau, en svo, að hann Ijet hann-
syngja þau hvað eptir annað. jþað er eins og gamla
manninn liafi órað fyrirþví, aðþau mundii á síðan koma
við kaun hans, seui og líka varð. Á Frakklandi eru
tveggja reiðhesta, er hann hefur sjálfur til
reiðar, held jeg að 32 skk. fyrir hvern dag
sje fullkomin borgun, og 24 skk. fyrir hvern
klárhest. Nú gjörijeg ráð íyrir, að ferðin fram
og aptur taki upp sex daga, og verður þá
reikningurinn svona:
kaup 1 fylgdarmanns . 6rbd.
fyrir 2 reiöhesta .... 4 —
— 2 klárhesta .... 3 — , ,
----------- 13 rbd.
Fan fylgdarmaðurinn með hestana heim apt-
ur, er það hæg 4 daga ferð fram og aptur.
Hestamaðurinn þann tíina 4rbd. „sk.
reiðhestarnir...........2 — 64 -
klárhestarnir .........2 — "'g 6j
ílutningskaupyHr árnarháðar leiðir 1 — 32. -
Sjeu hestarnir leigðir um þingtímann, þá
reikna jeg svona:
1 fylgdarmaður í 6 daga...........-. 6 rbd.
2 reiðhestar........................ 6 —
2 klárhestar..................... . . 4 —
hagaganga og gæzla um þingtímann 4 —
ferjukaup yfir árnar................ 1 —
21 rbd.
I þessari áætlun minni þykist jeg liafa reikn-
að heldur ríflega, hvort sem hestarnir eru
sendir lieim aptur, eða látnir bíða þinglausna,
og þó hef jeg ekki getað rutt út eins miklu
fle, og varaþingmaður vor í reikningi sínum
árið 1847, og getur þá nokkur kallað þvílík-
an reikning sanngjarnan? og ef hann er ekki
sanngjarn, hefur þáhöfundur hans verðskuldað
það traust, er vjer bárum til lians, þegar vjer
kusum hann til varaþingmanns? eða hver
getur áhyrgzt, að sá hiiin sami leggi allt kapp
á, að efla heill ættjarðar sinnar?
Áður en jeg skilst við þetta mál, þá vildi
jeg drepa áþað, að það væri sjálfsagt æskilegt,
ef eigi með öllu nauðsynlegt, að nefiid manna
frjettablöð skrítilega til komin. jiar var læknir einn.
sem lá út fyrir alls konar nýjungar, er liann liafði lil
að skenimla með sjúklinguin sínuin. j>egar liann sá,
að meir var lii Iians leitað fyrir sögurnar, fór hann að
láta prenta þær, og færði svo sjúklingum síniini tíð-
indin á vikufresti. Með þessu komust á vikutíðind-
in, sein sögðu frá útlendum og innlendum frjettuin, og
fjekk læknirinn einkaleyli til að láta prenta þau 1632.
Á Englandi er fyrst getið uni frjeltaldöð undir lok lö.
aldar. I báðum þcssuin lönduni liafa timaritin svo óð-