Þjóðólfur - 10.05.1849, Blaðsíða 2

annað, en borgun fyrir verk þeirra, sem sam-
ið hefur veriö við þá um, þegar embættin
voru falin þeim á hendur. Joð hefði þvi
ekki verið sanngjarnara, að taka af kaupi
embættismanna upp í alþingiskostnaðinn, en
að taka af kaupi lijúa að rjettri tiltölu. Einna
mest hefur þó borið á óánægju manna út af
því, að allar kirkjujarðir skyldu vera undan
skildar alþingiskostnaðinum. Jeg er því sani-
dóma um kirkjujhrðir þær, sem bæmlur eiga
og hafa afgjaldið af, nema það, sem prestur
fær af því; enda heldjeg, að þingið hafi ekki
ætlað til þess, að svo skyldi vera, heldur sje
það sjtrottið af ólikri skoðun stjórnarinnar á
þessu máli; en það er auðskilið, að jarðir
þær, sem um langan aldur hafa gengið að
sölu eða erfðum frá einuin til annars, og sem
afgjaldið eptir hefur runnið í sjóð eiganda,
er eigandanna sanna eign, þó að þeir verði
að gjalda „smjörmötuna“, er svo er nefnd,
til prestsins eptir fornum skildaga. 5að væri
líka sanngjarnt, að eigendur timburhúsa gyldi
að tiltölu nokkuð til alþingiskostnaðarins, þó
það raunar hefði ekki dregið langt á leið. Jeger
liræddur um, að skoðunarháttur sumra á þessu
máli sje sprottinn af einhverjum ríg á milli
presta og bænda. Bændum þykir líka, að
prestar kvarti nógu opt yfir kjörum sínum;
þykir bændum það ósanngjarnast, þegar þeir
prestar, sem sitja á beztu brauöunuin, kvarta
yfir, liversu litlar tekjur þeirra sjeu. En í
þessu efni er það athugandi, að opt eru fram-
takssömustu prestarnir á beztu brauðunum, og
verða þeir því heldur til, en aftrir, að kvarta
yfir þvi, sem þeim þykir fara aílaga; enda
er ekki víst, að þeir alla jafna eigi við þau
brauðin, er þeir sitja á.
Hinar aðfinningarnar, sem jeg gat um,
eru ekki heldur sannar; því að þingið hefur
lokið við býsna mörg mál á ekki lengri tíma;
og auk þess verður öllum að vera það auð-
sætt, hversu heiinskulegt það er, að vilja láta
þingið liroða af í mesta flýti málum þeim, er
það á að ræða; því takist þinginu illa á ein-i
liverju máli, veröur að breyta löggjöfinni um
það bráðum aptur, og það með miklum kostn-
aði og fyrirhöfn. J>ví verður reyndar ekki
neitað, að þingmenn liafa stundum verið býsna
fjölorðir; en ineð því móti urðu málin betur
skoðuö; það er því ekki rjett að segja, „að
það sem annar byggi upp, það rífi hinn nið-
ur“. Epfir því inætti alla jafna segja hið
sarna, þegar inenn ráðgast um eitlhvað. Væri
t. a. m. skrifað upp hvert orð, sem talað er á
hreppskilaþingi, þó ekki eigi annað að gjöra,
en koma niður sveitarómaga, tala um grenja-
leitir,. eða vegabætur, þar sem annars nokkuð
er um þetta rætt, þá mundi þetta verða býsna
mikið mál, og einatt mælir þá annar í gegu
því, sem liinn inælir með; en þingræfturnar
eru auðsjáanlega ekki annað, en samtal, er
inenn eru að skoða málin á ýrnsa vega. Jeg
lield, að þeir hafi eins satt að mæla, er segja,
að sumum málefnuin, einkum frumvörpum
þeim, er stjórnio hefur borið undir þingið, hafi
verið heldur flaustrað af, t. a. m. „erfðalögun-
uin og veiðilögunum“. En þó margt liafi verið
fundiö að þinginu, og sumt hvað með sann-
girni, þá hafa tillögur þess eða aðgjörðireigi
ávallt verið notaðar sem bezt. jiað er kunn-
ugt, að árið 1847 komu tvær bænarskrár til
þingsins þess efnis, að alþingi sæi um það,
að tekið yrði af festu-uppboð á konungsjörð-
um. Jihigið mælti fastlega fram með þessu;
en um þaft leyti, er nienii hafa verið búnir að
lesa tíðindin frá þessu þingi, var boðið í
festufje fyrir eina jörð í Skagafirði 184 rbd.,
og fyrir aðra í Nonður-Jingeyjarsýslu (i54rbd.
þessi dæmi sýna ljóst, hversu lítiun gaum
sumir gefa tillögum þingsins. Margir tóku
Dat/blöðin eru dat/legt brauð.
1.
(Frarahald). Jiaft liefur maður einn sagt, að væri
allar arkir þessara tímarita teknar og festar sam-
an á röndunum, ein út undan annari, þá naeði lengj-
an fjórum sinnum niilli heimsskautanna; en væru ark-
irnar brotnar og bundnar í bækur, þá fengjust 6 bindi
á stærð við bifliuna fyrir hverja mínútu i árinu. Sami
maður segir, að í Sanihandsríkjunum sje líka þjóðlítið
svo vakandi, og svo árvakur athugi manna á ölliim
málefnum, að óðar en einhver hali liugsað einn lilnt,
sem nokkuð þyki í varið, og látið liann í Ijósi við
cinhvern annan, þá sje hann kominn í dagblöðin, og
þar sje verið að velta lionuni á ýmsar hliðar, og skoða.
hvernig tnegi framkvænia hann, og liversu lionum eigi
fyrir að koina, að sem haganlegast geti orðið fyrir
land og lýðl