Þjóðólfur - 04.12.1849, Blaðsíða 4

113
rit og liátiðahöld“ eins og það sjeu aðalatriði lnnna
ýniislegu útgjalda, sem eru 430rhd. (sjá ný Félagsrit
7. ár bls. 119, og 8. ár bls. 51). En nú vita, menn,
að boðsritin, sem komu á prent árin 1848 og 49 voru
seld, og oss minnir með fullu verði; en j>að var ekki
vandi áður. INú í haust báðu þá skólapiltar um við-
hót, að minnsta kosti svo, að tillagið næmi 20rhd.
Stiptamtmaður, sem nú er settur, þorði ekki að veita
þessa viðhót, og var honum það miður láandi, þar
sem liann stjórnar i umhoði annars; en hiskupinn rjeð-
ist ekki lieldur í það, og vita þó allir livað honuui
er annt um latínuskólann. En af því að eigi var nú
tími til, að sækja um það út ylir pollinn, hvort farga
uiælti einu rikisdala kviildi úr skólasjóðnum, þá þókn-
aðist stiptsyfirvöldiinum, að neita skólapillum um þessi
tilmæli þeirra. En þess er og að geta, að forstöðu-
maður prestaskólans fekk ekki nema 1 rhd. 48skk.
lianda stúdentunum á prestaskólaniim; en það er að
tiltölu eins uiikið og skólapiltar fengu — og það var
þó niunur, eða þegar þeir fengu hjerna um árið 10
rhd. —; enda er líka sagt, að forstöðumaðurinn hafi
eigi verið svo litilátur, að þiggja gjöfina. Jjessa 14
rhd. fengu skólapiltar sania morguninn, sem þeir ætluðu
að lialda liátiðina að kveldi; varð þeim það þá fyrir að
skila þeiin aptnr; og er sagt, að þeir hafi gjört það með
þeim uinmælum, að þeim sýndist, að annaðhvort ætti
að lialda konungshátiðina á kostnað skólans eingöngu,
eða þá að piltar stofnuðu til hennar sjálfir. Siðan
hjuggu skólapiltar sig við svo húið undir hátíðina; og
leiðir Jijóðólfur hjá sjer að geta nokkuð um hoðsmenn-
ina, Ijósaganginn, sönglistina, drykkjardeyfuna og Is-
lands niynni, því frá þessu öllu skýra Lanztiðindin.
Sn þess getur hann þá aptur, að lika var drukkin
skál konungsins, sem nærri má geta, og var þetta
sungið um leið:
Hann einn. sem Island aiigum litið hefur
af öllum kongiim Dana, og sjeð þess hag,
hann er það, sem hjer oss unað gefur,
því hann er fæddur þennan gleðidag:
skyldi þá ei frá eynni snæfgu hljóma
vor ástarrödd! því mildin vekur þor:
ó, drottinn, hann í vegsemd láttu Ijóma!
lifi sjöundi Friðri k, kongur vor!
Já var og drukkið minni skólameistarans Svb. Egils-
sonar, og var þá þetta sungið:
Hjörtun í æsku liata tál
hvað sem ber á góma,
þau sem hefja hug og sál
að lielgum menta Ijóma;
vjer drekkum rektors skólans skál,
skal nafn hans sífelt liljoma,
sem ellir fræði og íslenzkt mál,
í ölluni veg og sóma.
Að endingu drukku gestirnir minni hins lærða skóla;
af þeirra liálfu mælti konferenzráð }>. Sveinhjörnsson
fyrir skálinni, og fórust honúm mæta vel orð.
}>að var nú viðar í bænum glatt á hjalla þennan
dag, en í skólanuin einum; því að auk þess að bæði
gekk á skothrið og flugeldum úti uiii kveldið. þá hóp-
uðu menn sig lika saman í húsiiin lijer og hvar til
gleðilialds. Höfðu bæarmenn farið þess fyrst á leit, að
• þeir fengju að lialda hátíðina allir saman i einu her-
berginu i skólanuin. En þegar hlutaðeigendur neituðu
þeim um það, tóku sig nokkrir saman, og stofnuðu til
gleði i biskupsstofunni gömlu. Var þar spilað og ve!
veitt, og mörg minni drukkin, en drykkurinn var á-
fengur, því enginn var þar í bindindi. Mælti einhver
glettinn fyrir liinni síðiistu skál, sem þar var drukkin,
á þá leið „að hamingjan vildi afstýra striði og styrj-
öld frá hinum íslenzkn sauðum“. j>á hjeldu enn nokkr-
ir gleði sína í gildaskálanum, og kvað þar lielzt liafa
verið þeir, sem voru „sljesvíg - holsteinsk“ sinnaðir.
Eigi er þess getið, að þar liali þurft að kvarta ytir
drykkjardeyfu; enda árnuðu skálamenn af lieitum anda
allrar hamingju Jjóðverjum og öllum þjóðum.
Síðan fóru seggir heim til sinna kofa,
flestir voru fúsir af þeim að fara að sofa.
Tveir giillsmiðir þráttuðu einu sinni iini það, livor
þeirra væri hetri smiður. J?á segir annar: það þarf
ekki lengra að fara, maður! en til þess, að uiiklu
meiri og merkari menn biðja mig fyrir siníðar, heldur
en þig. því lijerna um daginn kom keysarinn i Húss-
landi vasaúrinú sínu fyrir hjá mjer til aðgjörðar. Mjer
þykir það nú ekki svo mikið, scgir hinn, því að sá
kom til min, sem keysarinn sjálfur verður að lúta fyr-
ir. Hver var það? það var dauðinn. Hvað vildi
hann? Og liann var að biðja mig karltetrið að gjiira
við stundaglasið sitt.
Einhverju sínni átti prestur að gipta afgamlan karl
æfagamalli ekkjti. Lagði lianii þá út al' þessiun orðiini
í hjónavígsliinni: faðir, fyrirgef þeiin, þvi þau vita
ekki hvað þau gjöra!
Ábyrgðarmaður Svb. Ilallgrimsson.