Þjóðólfur - 07.08.1850, Side 4

173
nema alþingi gæti vel staðizt, f)ó a5 forstðftu-
maður prestaskólans væri þar ekki lieldur;
því að hann hefur enn þá ekki sýnt þá stjórn-
vizku, að tjónið sje sjáanlegt, að hann væri j
þar ekki, nema þingskrimslið, sem hann hef-
ur búið til í „sundurlausu hugmyndunum4 sín-
um, ætti að sýna.það. Sigurður Melsteð hefur
í engu sýnt þekkingu sina á stjórnfræðinni
enn þá, svo jeg viti til, enda skal jeg eink-
is geta til um hæfilegleika hans til að vera
þingmaður.
Hvort þeir liafi fundið það, að það hafi
verið óþarft, að láta prenta nöfn allra kaup-
anda árritsins, veit jeg ekki; því að það er
sú eina af aðfinningum minum, semþeirsvara
engu. Jeg ætla að láta, sem þeir hafi fallizt á
það, og ekkert um það að tala, enda þótt
jeg búizt eigi við, að þeir sjeu mjer sam-
dóma í þvi, fremur en í öllu öðru.
(Framhaldið síðar.)
Solitil rjettlœting.
I seinustu örk Lanztiðindanna er „athu<*agrein“
stiluð til ábyrgðarmanns J>jóðólfs, og stendur undir
henni ,,Höfundurinn“. Hvers vegna ekki heldur „For-
S[>rakkinn“? J>vi þannig liafði þó þoknhúinn i J>jóð-
ólii titlað [löfundinn; en jeg sje að honuin er svo taint,
að hafa upp önnur orð eptir þokuhúanum; svo heita
má, að ritgjörð hans gangi á gæsafótum. Hann hefur
likast til ekki viljað, að gæsirnar væru að tvíslíga ulan
uiii titii sinn, og vírði jeg honiim það til vorkunar. At-
hugagreinin á að sýna mönnum dæmi um hrigðmælgi
mina og ófrjálslyndi, er jeg hafi synjað Höfundiniim
um að taka á móti ritgjörðum hans, af því að þær
voru ekki samkvæmar skoðun miiini, enda þó jeg
hefði „hátíðlega“ lofað þvi, segir Höfuiidurinn. Og
ritstjóri Tiðindanna styður með liægð að máli þesstt í
neðanmálsgrein sinni. jþað er eins og þeir viljí koma
uiönnum til að gruna inig fyrir þrællyndi, og get jeg
þá ekki snúizt betur við sliku, en að hiðja inenn að
tortryggja þá ekki um frjálslyndi. Jeg játa það fús-
lega, að jeg vildi ekki taka ritgjörð [löfundarins i blað
mftt, hæði af því að jeg' áleit rjettast, að liann ætti
framvegis athvarf með ritgjörðir sínar um skólamálið
hjá „hinu blaðinti“ sem áður hafði miskunað sig yfir
sögu hans um það niil; og svo þókti mjer eigi held-
ur Uöliiiidurinn eiga það skilið, að jeg tæki af honuiii
ritgjörð. „5ess verður getið, sem gjört er“ segir
hann sjálfur; og get jeg þess þá um hann, að hann
hótaði mjer hörðu i vetur, ef jeg skoðaði skólamálið
eða skrifaði öðruvísi um það, en hontim líkaði; kvaðst
hann þá mundi hrenna fijóðólf upp i prentsmiðjunni.
Jeg óttaðist raunar ekki hótanir lians, og þess vegna
ritaði jeg um málið, eins og jeg áleit rjettast, hvað
sem liver sagði. J>að vildi þá svo vel til, að stiptsyfir-
völdin tókuómak af Höfundinum, aðlcggja eld að jþjóð-
ólli, er þau lögðu sjálf á hann böndin. En það verð
jeg að játa, að jeg er ekki meiri Irelsisvinur, en svo,
að mjer stóð stuggur af þessari ungu „frelsishetju“ Is-
lendinga, sem baunaði luönnum að liafa aðrar hiigsan-
ir eða skoðanir á alþjóðlegiim málefnum, heldur en
hann hafði sjálfur, ogjeg kveið fyrir æfi okkar almúga-
mannanna, þegar sá maður væri húinnað fá völd i hendur
og mætti fara að beita þeim, sem iskólaekkihikaðivið,
að láta á sjer heyra slika harðstjórnarlund. J>ví liali
oss fundizt vjer kenna á svipum að undanförnu, þá
þóktist jeg nú sjá sporðdrekana fyrir framvegis. Og jég
neita því ekki , að þetta befur, ef til vill, aptraðs mjer
frá að efna við Höftindinn það hið hátiðlega loforð,
sem hann ber upp á mig. En uin leið og jeg bið
hann fyrirgelningar á því, verð jeg að segja honum,
að jeg i engan ináta sakna rilgjörðar hans, nje sje ofsjón-
um yfir henni í Lanztiðindunum, og það því síður,
sem svo er að sjá, sem haun ekki geti þolað það, að
satt sje sagt, þar lianii bríxlar þokuhúanum í J>jóð-
ólfi um gullhaiiira, er liann slái stiptainlmanni voruin
Trampe, með því að tala um laglegar og góðar aðgjörð-
ir hans í skólamalinu, sem þó flesfir munu játa, að
stiptamtmaður eigi skilið. Höfundurinn skyldi þá sjálf-
ur varast það, sem ekki er lallegra en gullhamrar,
og það er slcggjan, sem hann reiðir um öxl sjer, með
hverri lianii í allri ritgjörð sinni slær úr og í, eins og
inenn segja. Á öðru leitinu vill hann ekki nauðga
rektor til að vera við skólann, ef hann er ófáanlegur
til þess. Jpað hefði jeg þó næstum ætlað Höfund-
inum eptir hugsunarhætti hans í vetur. En blessaður
veri hann fyrir þessa góðinennsku sína núna! Aptur
á hinn bóginn liefur liann ekkert á móli því, að rek-
tor taki við stjórn skólans, ef liann hefur til að bera
þá hæfilegleika, sein hann sjálfur kveður á. J>arna
þekki jeg hina rjettn frelsishugmynd Höfundarins:
lærisveinninn dæmi uin það og segi til, hvernig kennar-
inn skuli vera! en kennarinn kveöi ekki upp úr, lieldur
þegi um það, hvernig svo sem lærisveinninn er! Ef
Höfundurinii fer fram á það, að innleiða slika reglu í
landi voru, þá skal mig ekki undra, þó honum bregði til
kálfanna, og liann liali tekið orðin eptir lienni Baulu,
til að kveðja mig með.
Abyrgöarmaöur þjóðó/fs.
Ábyrgðarmaður: Svh. Hallgrimsson.