Þjóðólfur - 01.12.1850, Blaðsíða 8

Þjóðólfur - 01.12.1850, Blaðsíða 8
220 eru J)á kennararnir öðruhvoru inn í herbergjunum lijá jieim, til þess að gæta góðrar reglu. Kl. 10. byrja kvehlbænir, og að Jteim búnum er i'arið að liátta ; en öll skuiu Ijós slökkt vera í herbergjum skólapilta kl. 10J á kveldin. Engimi rná ganga niður í bæ, nema tii borðunar, utan leyfis kennara jiess annars hvors, sem í skólaliúsinn er. Jietta eru helztu reglurnar, sem lærisveinarnir eigá nú að hlýða; og eru hinir helztu af piltiinuni sjálfum skyldir að sjá um, að allar sjeu jiær vel haldnar, þvi eittbvað er við lagt, ef út af er brugðið. jpessir piltar eru kallaðir umsjónar- menn, og voru þeir ætíð í Bessastaðaskóla. llarð- ara er nú og gengið að lestri en ádur, og fáar eru tómstundir í skólanum. Skólatneistaranum er leyft að gefa hálfan dag í mántiði, og jiar að auki eru fáeinir tómdagar ákveðnir. En jió að þetta sje nú nýtt og nokkuð nærgöngult, lier j>ó ekki á óánægju ylir neinu af því. Jiað er líka svo fyrir þakkandi, að bæði sjá skólapiltar sóma sinn, og vita, að þeir hafa bezt af því sjálfir, að skólaáriu sjeu rjett og rækilega brúkuð; og svo má einnig ætla það skólastjórninni, að hún eigi skerði frelsi pilta meir, en hún sjer að jieim er sjálf-um fyrir beztu. En jeg get ekki skilið svo við skólamálið núna, að jeg ekki minnist á einn atburð, sem orðið liefur í skólasögunni þetta liaust. Jað er æfinlega eitthvað í- hugunarvert, þegar einbæltisinaðnrinn, liver lielst sem liann er, kveðtir á gamalaldri, að aflokknu dagsverki, jiað fjelag, sem hann befur unnið i og fyrir, af því að hann getur nú ekki lengur fyrir hínni aðsígandi elli gengt verki kallanar sinnar, eins og hann hel'ur vilja til; en villþáekki lieldur vinria þar lengur, sem hánn ekki finnur sig færan til; og er þelta atvik þvt íhugunarverðara, sem maðurinn helur bæði vcl og lengi staðið í stöðu sinni. fiannig var það 1. dag nóvemberm. í haust, að doktor Hallgríniur Scheving gekk i síðasta sinni í la- tínuskólann, sem keunari þar eptir 40 ár. jpeir seni þekktu hann, þessa liaris karlmannlegu alvörtigefni i orði og atvíki, þessa hans fornmannlegu ást á skól- anum, þeir geta ímindað sjer, með hverjitm tilfinning- uin hann hefur verið þá stundina, sem liann stóð þar síðasta, og lagði að skilnaði sína föðurlegu blessun yfir skólann og alla skólamennina. Jiá vann ást hans á skólanutn sigur yfir alvörugefni hjartans; liann vikn- aði og gekk klökkur út frá hinutn kærti stöðvum. Doktor Scheving var strangnr kennari, vandlætinga- samiir og alvörugefinn. jtegar hann koin ínn í skól- ann mcð liina latinsku rithöfunda undir hendinni, var eiti8 og rómversk alvörugefni sæti á svip hans; enda kotn þá optast einhver andvarafull hreifing 'í hin ungu hjörtii i brjóstum lærisveina lians. En þrátt fyrir þessa alvörugefni hans, brá liann stundum fyrir sig og það í tímunum sjáifum liæglátri glaðværð; þókkti þá læri- sveinuntim sem ský drægt frá sólu; og að sjá hann brosa, álitu þeir seui merki þess, að þá væri mál til || að brosa. jþað var líka furða, hversu hann gat, frcm- ur öllum hinum kennurunum á Bessastöðum, tekið þátt í leikum lærisveinanna. Varla aldrei var þar baldin svo bændaglíma, að doktor Scheving eigi horfði á til enda; vakli nærvera hans ekki lítið kapp bjá læri- sveinum, er þeir vissu, að þar horfði á þá einhver mesti glíinumaður á fyrri árum; og svo eymdi eptir hjá bonum af gamallri glíinulöngun og glimulagi, að ósjálfrátt bar bann stnnduin fæturna eptir því, sem hann sá, að leggja skyldi á glimubrögðin, Með því að taka þannig hiutdeild í skemtunum skólapiita, ávann hann sjer hylli þeirra, og eins og innilega velvild, sem lians hversdagslega alvörugefni hefði annars trauð- lega getað útvegað liontiin. Dok’tor Scheving elskaði skólann svo af lijarta, að hann mátti ekki einu sinni vita, að skólapiltur fjelli til jarðar fyrir utanskóla- manni. Menn skyldu hafa vænt þess, að þegar slíkur maður vjek frá skólanum í haust, þá mundí skóla- stjórnin, kennar'arnir, piltarnir taka sig fram iimþað, að gjöra einliverja minningu við það tækifæri; slíkt er bæði verðugt, þegar það kemur fram á verðiigun), og hefði lijer verið fagurt, því það vottaði þakklæti við þann, sem þakklæti átti skilið. Og að Iþetta er eigi enn þá orðið, get jeg eigí álitið annað, en setn vott um hugsunarleysi hlutaðeigenda. A u t/ l ý s i n r/ a r. Guðinundiir kaupmaður jiorgrímsson á Eyrarbakka hefur að selja allar þær bækur, sem sekriteri O. M, Stephensen í Viðey hefur undir höndum, sem verzlari prentsiniðjunnar. Líka hefur hann á boðstólum frá Kandrup, lífsölumanni í Reykjavík, mörg afþeim með- ölum, sem mest er eptirspurn um: og selur hann hvorttveggja við sama verði, og ofan nefndir inenn. Kaupuiaðui'inn segir þvi alla, sem vilja, veikomna að eiga kaup við sig. Egill bókbindari Jónsson í Reykjavík hefur að selja söguna af Njáli jaorgeirssyni og sonum hans. Hún er prentuð í Kaupmannahöfn 1772, og er Viðey- arnjála prentuð ieptir henni 5ess> Hafnarnjála kostar 3 mörk óiunbundin, og sá sem kaupir 4 fær eina í þokkabót. lnnbundna getur hver fengið hana, eins og lionum likar liest. Hvar lendir þetla, kaupendur fijóðjólfs? Komnar 3 arkir heilar á einuni mánuði! Sjer eru hverjar hægð- irnar sem jóðólfur liefur! Hvar fæst ,,forstoppeIse“? Æ, það er langt eptir því austur í Múlasýslur! Abi/ryðarmaður: Svb. IlalUjrímsson.

x

Þjóðólfur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.