Þjóðólfur - 10.02.1852, Page 3

299
ba& sýslumenn að sjá um, að bændur bjeldi
eigi þessa stjórnmálafundi, með jiví að álits-
skjöl sýslnanna um stjórnarmálefnið bæru
jiað með sjer, að menn rötuðu ekki hóf, nje
rjettan ves; í hugsunum og skoðunum. 5eS_
ar slíkar aptranir frá liöfðingjum landsins sett-
ust að hinni rö'tgrónu deyfðinni, sem að eirts
var lítið eitt farið að losast um, jiá má nærri
geta hvort jiær hafi eigi tií muna drepið nið-
ur hugsun og áhuga manna um stjórnmál-
efnið. En eigi að síður sóktu þó fundinn að
Öxará hjer um bil 100 menn, sem álitu ekki
vert að skipta sjer af tilraunuin hinna, er
aptra vildu fundinum, og voru sannfærðir
um, að jiessi fundur, eins og allir aðrir mann-
fundir, sem skynsamlega er stjórnað, mátti
verða meðal til, að jijóðin lærði að þekkja og
fagna sinum vitjunartíma. Jað varlikajyört
á jiessum fundi, að ekki, var von á meiru.
Og með þessum svæfandi aðdraganda hófst
j)á fijóðfundurinn með sínum drungalegu at-
burðum. Ilann byrjaði, gekk og endaði að
öllu leyti, eins og við var að búast. Jiað er
auðsjeð á öllum lotum, að stjórn Dana hefur
búizt við, að svo mundi fara sem fór; og
jijóðfundurinn hlaut sjálfur að finna jiað, að
ööru vísi gat varla farið. Jjóðfundarmenn-
irnir hefðu afneitað skyldu sinni, ofþyngt
samvizku sína og svikið jijóðina, ef þeir hefðu
slakað til um jiau aðalatriði, sein allt málið
stóð á; og konungsfulltrúi heföi ekki gætt
skyldu sinnar við stjórnina, ekki hlýtt jiví
sem honum var boðið að gjöra, hefði brugð-
izt löndum sínum, ef hann liefði ekki tekið
til jiess myndugleika, sem honum var í hend-
ur fenginn, jiegar hann með liinum konung-
liollu landshöfðingjum gat ekki lengur við
ráðið. Hvorirtveggja voru hjer búnir að afljúka
skyldu sinni: aðrir að gjöra jiað uppskátt,
sem þeir gátu ekki þagað yfir, og hinir að
heyra það, sem þeir máttu ekki lengur hlusta
á. Hlutaðeigendur hefðu þvi bæði átt og vel
mátt skilja hjer sem vinir; og máttu þjóð-
fundarmenn þakka konungsfulltrúa, að hann
með mannúð neytti þess myndugleika, sem
honum var fenginn; eins og líka konungs-
fulltrúirin gat virt viðleitni þjóðfundarins, að
viljaláta jijóðina verða mynduga uin málefni
sín, og fjárs sins ráðandi úr þessu. En þeg-
ar nú þjóðfundurinn endaði svona, eins og
hann gjörði, heldur snubbótt og ískyggilega
fyrir almenningsálitinu, hann sem allir bjugg-
ust við, að mundi verða til þess að vekja og
glæða jijóðlíf vort; og þegar svo þar á eptir
fylgði drungi og svefn um liálft át, já algjört
myrkur, er engu blaði var leyft að komast
að prentsmiðjunni, þá má nærri geta hvort
þetta ásamt hinu, sern á undan var gengið,
bafi ekki haft hættuleg áhrif á þá alla, sem
álitu, að með þessuin mótspyrnum ætti að
skjóta loku fyrir alla framför og farsæld
jijóöarinnar, en sáu ekki, að þær voru ein-
mitt til þess að ala vonina og efla kraptinn
í þjóðinni. En það er eina bótin, að þeir
eru færri, sem lita svo vantrúarfullum aug-
um á málefni vor; og þaö er gleöilegt aiS
geta sagt frá því nú við áraskiptin, að brjef
koma að, úr öllum áttum landsins, sem bera
vitni um þjóðlegan og þrautgóðan anda, er
heldur vill biðleika við í eyðimörkinni, uriz
tíminn kemur, en hverfa aptur til kjötkatl-
anna í Egyptalandi.
Tvö 'þakklœtisávörp.
I.
Jiegar jeg í byrjun þessarar viku, fór frá
embætti því, sem jeg var settu-r til að gegna
til fardaga 1S52, og var búinn að afhenda
það þeim, sem falið va*«að taka við, ef jeg
færi, afhenti presturinn til Sólheiina og Dyr-
lióla, herra Gísli Thorárensen mjer brjef, sem
sóknarmenn liöfðu falið þeim, Sigurði fyrri
hreppstjóra Pjeturssyni i Pjetursey, og hon-
um að semja í þeirra nafni allra og afherida
mjer; brjef þetta hljóðar þannig:
BVjer höfum, herra sýslumaður! fengið
„fregnir af framgöngu yðar og dugnaði á
„jijóðfundinum í sumar, og sjeð síðan fagr-
„an vott um fbðurlands ást yðar, er þjer
„hafið lagt embætti yðar og atvinnu í söl-
„urnar, til þess að fylgja erlendis frarn
„þeim málum vorum, er ekki tjónkaðist að
„leiða til lykta á þjóðfundinum; fyrir allt
„þetta vottuin vjer yður hinar kærustu þakk-
„ir, og vonum unr leið, að þjer takið það
„lítilræði, sem þessu brjefi fylgir, sem vott
„um þakklátan og góðan vilja, er oss láng-
„aði til að sýna yður.