Þjóðólfur - 14.05.1852, Blaðsíða 4

328
a& liýsa, af» sá litlu af lieyi á gar&ana, áftur
en Qeð kemur inn, eitt eða tvö kvöld, svo aft
hvað fyrir sig venjist a& sínu húsi, f»ví árlega
verftur eitthvaft af fjenu aö hafa húsaskipti,
vegna þess veturgamla, er upp keinur; bezt
fer og, a& skilja afi saufli og ær, f)á er farift
er aft standa hjá fje aft hausti, því ekki má
ætla ám jafnbeit efta jafngöngu vift saufti, og
ekki er heldur gott, aft hafa mjög margt fje
saman í krafsi. En verfti ekki öftru vift kom-
ift framan af vetri en sambeit á ám og sauft-
um, máhún þó aldrei lengur vera, en'til fengi-
tíma; eins má ékki heldur lengur draga að
gefa ám, þó aft vel vetri, nema, ef til vill, í
mestu landgæftum. Jaft ætti aft vera aftal-
regla í meftferft á ám, aft þær legfti ekki af
til muna fyrir miftjan vetur, því þaft er sann-
reynt, aft færra fje vel haldift gjörir meira
gagn, en íleira illa haldift. 5aft er ekki hægt
aft segja, hvaft mikift gefa á beitarjje á dag;
þaft verftur daglega aft vera eptir veftráttufari
°g jarftlagi, og engum æfftum og gætnum
fjármanni er vorkun á, aft stafthæfa þaft mátu-
lega, því mest er aft marka kindina aft inorgn-
inum til aft vita, hvort nóg er gefift, en jafn-
an ætti fje aft jeta vel upp og vinna vel aft
fóftri sinu. innistöftuskorpur koma,
verftur aft sjá um,»aft fje haldist vel vift, sro
þaft geti notaft jörftina og beitina, þegar til
gefur. J>eSar kemur frain á útmánufti, gefa
margir áin á morgna og tel jeg þaft gófta reglu,
en þaft er komift undir veftráttufari hvenær
hentast er aft byrja þetta, því þaft þarf aft freka
gjöfina, ef innistöftur eru. Gjafalagi á ám og
sauftuin liefi jeg liagaft eptir landi þvi, er fjeft
hefur haft. á aft ganga, hvort þaft hefur verift
kjarngott eða Ijett; því þykir mjer best, aft
gefa ám hift Ijettara ineftan þær ná til góftrar
jarftar og framan af vetri. Jafnan ríftur á, aft
hrista vel liey handa hverri skepnu $em er.
Einkum þurfa ær aft eiga gott og hafa nóg á
útmánuftum, þá er sulturinn þeim sárastur og
þaft er sannreynt, aft útmánaftagjöfin gjörir
ekki minnst aft sumargagni þeirra. 3>að verft-
ur ekki ákveftift, hvenær hentast sje aft hætta
aft liýsa á vorin, þaft er komift undir mörgu,
bæfti hvernig vorar, hvort skjólasamt er elleg-
ar ekki, og hvernig landi er varift aft gæftum;
' en rekstur háir Ije jafnan, og ekki sizt lainb-
fullum ám á vorin, þeim er því næftift og
kyrftin bezt í sæmilegum högum, þegar þaft
má annars vegna. *
E. P.
Brjpf til þjóðólfs.
„Til okkar barst á Góunni úr brjefum aft
norftan, aft amtmaftur þar heffti afsagt, aftjafna
eins miklu niftur í sínu amt.i, og herra stipt-
amtmafturinn heffti skipaft í haust, til þess aft
endurgjalda með alþingiskostnaftinn fyrri og
fundarkostnaftinn í suinar; vift vildum nú
gjarnan vita meira um þetta, en hefur gengift
tregt, því sýslumaftur okkar vildi ekki gefa
okkur afskript af umburftarbrjefi greifans; um
síftir fengum vift aft sjá þaft, þegar vift vorum
aptur og aptur búnir aft leifta lionuin fyrir
sjónir, aft líklega mættum vift þó sjá brjef,
sem vift ættúm aft lifa eptir; og- þar stendur
á þá leift, aft til endurgjalds af þinghaldskostn-
afti þeiin, sem fundurinn í suniar leiddi af sjer,
og svo eptirstöftvum af alþingiskostnaftinum
væri nauftsyn aft jafna niftur eptir andanum í
opnu brjefi af 18-18 (vift miinuin ekki greini-
lega dateringuna) af þinghaldskostnaftinum
1851, 4,500 rbdd., og af hinum fyrri alþingis-
kostnafti 2000 rbdd., alls 6,500 rbdd.; seiiina í
hrjefinu stóft aft þvi ætti aft taka 5 skk. af
hverjum rikisdal jarftargjaldanna; og þetta
sagftist sýslumafturinn okkar sjálfsagt gjöra á
manntalsþinginu í vor“. —
„Vift viljum ummælalaust gjalda þaft, sem
okkur byrjar, bæfti til konungs og sfjetta, en
ekki viljuin vift gjarna láta meira úti. Nú
ef þetta er satt um aintmanninn fyrir norftan,
þá er vitanlegt, aft hann muni liafa haft mót-
mæliiin sínum einhvern staft, þó vift ekki ef-
um þaft, aft stiptamtmafturinn liljóti og aft hafa
full lög fyrir skipun sinni. 3>ví vildiim vift
nú mega eiga Jjóftólf að með holl ráft og
hrein, og biftja hann aft segja okkur, hvort
vift erum skyldugir aft gjalda þjóftfundarkostn-
aftinn eptir rjettum löguin; og ef þafterekki,
hvernig eigum vift þá aft mótmæla því gjaldi
á löglegan liátt og reglulegu"?
Nokkrir kaupcndur pjóðólfs í Suðuramtinu.
Meft því aft íjóftólfi þykir þessi spurning
líkust því, þegar spurt var: livort leyfist oss
aft gjalda keysaranum skattV þá þykir hon-
um hæfilegast að svara henni likt eins og þá