Þjóðólfur - 12.09.1852, Blaðsíða 3

359
þeir, sem stunda hana, og veifta tvær tóur á
vetri, mega ekki vera fríir vib dýratoll á vor-
in, eiris og var fyrir fáum árum; svo þessi
nýja regla spillir [teirri tilraun, sem annars
væri höfð, og meö [>ví ljárhöldum og formeg-
un margra sveitabænda, því tóa er ekki lengi
aö gjöra vættarskaöa; þess vegna ætti ekki
nokkur að láta þaö fæla sig frá aö veiða hana,
[>ó honum þyki illa launað.
3>ar eð jeg í 26 ár hef fengizt við dýra-
veiði — bæöi við skothús og með dýraboga
á vetrum, og á grenjum á vorin, þá rita jeg
þessar línur, ef einliver, sem refaveiði er lítt
variur, kynni að vilja hafa hina sömu aðferð,
sem jeg hef liaft og mjer hefur gefizt allvel.
Sá, sem stundar dýraveiði á vetrum við
skothús, hefur það grafið í jörð upp undir
þakið, og 3 smáglugga á, einn á suðurhliðinni,
annan á vestur - og þriðja á noröurhliðinni,
og inngángsdyrnar á austurhliðinni; skulujþær
byrgjast nieð torfu á eptir manni. Helzt ætti
að vera sljett í kringum skothúsið og hálent.
Um veturnætur er bezt aö slá af liest til að
egna; skal hafa bitnna smáa og marga, svo
sern 10 faðma frá glugganuin; ekki þarf að
liggja við' fyr en dýrið er farið að ganga að
bitunum og jeta, eða að minnsta kosti traðka
í kringum þá. Veiðimaðurinn þarf að vitja
uin tvisvar eða þrisvar á nóttu, áður en hrafn-
ar koma á morgnana, og liggja helzt viö í
tunglsijósi, svo maður sjái hvort endann á
bissuhlaupinu beri í miðja tóuna, því sjaldan
muu þá bregðast veiðin, ef maður er nógu
fljótur að skjóta. Gangi dýrið ekki að, þeg-
ar við er legið, er bezt aö láta annan mann
ganga að skothúsinu og inn í það, og svo
heim aptur að stundu liðinni, en veiðimaöur-
inn er þá kyr eptir. Bezt er að hafa nokkuð
aí‘ kjöti dysjað undir veggnum, svo dýrið liafi
þef af því meiri en af mannjnum. "þetta
hvorttveggja varast skolli varla.
"þegar maður stundar bogaveiði, má hafa
sömu aðíerö með bitana og við skothúsið,
nema að bita þá í öðrum stað, helzt í veður-
stöðunni undan dysinu; þess þarf vel að gæta,
að boginn sje þurr og ekki styrður af riði.
Verði veiðimaður þess var, að dýrið finni járn-
luktina, má bera hrossamerg á járnin. Hent-
ugast er að leggja bogann íhreinviðri, litlum
skafrenningi eða fjúki, þegar lítiö fölvar yfir
bitana. Agnbitinn rná vera nokkuð minni en
sauðarvala, og skal draga agnþráðinn neðan í
miðjan bitarm, hafa þráðinn úr seimi og fela
vel endann á honum í bitanum; bezt er að
bitinn sje magur og nokkuð seigt í honum;
undir þolinmóönum og tanngarðinum skal hafa
hellublað og hollt undir lásnunr. Vel þarfaö
ganga frá boganurn, að ekki móti fyrir hon-
um, eða köglar sjáist í kring; agnbitann er
bezt að hafa utarlega í bitunum undan vind-
stöðunni, og snúa stálinu í veðrið á sljettu,
eða dálítið upp á móti. Ef dýrið klórar til
járnsins en jetur ekki, er reynandi að beygja
úr bandajárni viðlíka stóran hring og bogann,
og leggja undan veðri 2 faðma frá boganum,
í og ganga nokkuð ver frá; og'þó að eins blán-
aði fyrir járninu sumstaöar, þá jetur tóa ó-
hræddari liina bitana. Jað mun ekki fjærri,
að liafa hrafnskló til að gjöra för innan um
bitana og kringum þá.
Stundum lukkast að hafa rjúpnahöfuð
fyrir agnbita, og leggja þau nokkuð langtfrá
agninu, þar sem dýr er helzt vant að ganga
um; hentugast er það i nokkru kafaldi, svo
förin sjáizt ekki eptir manninn; likamádraga
| stórt stykki eða lim í kringum agnið nokkuð
| langt frá, og leggja svo bogann í slóðann,
og hafa þá agnbitann einann sjer, og svo
sniátætlur hingað og þangað. Jregar dýr geng-
ur að í snjólausu má breiða yfir bogann mol-
tað úr fjárhúsum, en láta ekki vera ullarrusl
í því. Boginn hristir af sjer moltaðið, þegar
hann hleypur. Leggja má boga nálægt dýr-
bitnnnr kindarræflum, og skal hafa agnbitann
úr rællinum með skinni og ull, en hylja bog-
ann sjálfan með gori og garnaskúfum og þess
konar rusli. (Framhaldið síðar).
(Aðsent).
| Bréf það sem í 84—85. bl. jrjóðólfs er getið
um, að hafi verið sent til allra prófastsdæma
á landinu viðvíkjandi islenzkaðri útgáfú á
Kohlrausclis Biflíukjarna, var þannig orðað:
FyTÍr liðugum 10 árum síðan harst mcr í hendur þýðsl
[ bók, h\örrar litill er: „Gcschichten und Lehren der
j beiligen Schrift, bcarbcitet von Kohlrausch“ ; er 17. nt-
. gáfa hennar, sem eg hefi i höndum, prcntuð 1838 (bva
margar útgáfur síðan crn komnar cr mér ókunnngt; 3.
útgáfan er prenluð 1816), með formála af A. II. Nicmej-
er til nngra lesara, bvarí standa þessi orð nin það,