Þjóðólfur - 23.04.1853, Blaðsíða 4

64
Kaupmannahafnar, talafti hann við nokkra hina
helztu af stjórnarherrunuin, Tillisch, Sponneck
og’ ftladvitog leit reyntlar svo út, setn Tiilisch
ah minnsta kosti ætlafti sér ah trúa hetur ann-
ara söguin enn hans. Hann snéri sér {iví til
blaöanna, og lét prenta í „Fædrelandet* danska
útleggíngu af hréfi {ijóhfundarmanna til ís-
lendínga, og af nefndarálitinu meh ujipástúng-
uni bæfti meira og minna Iilutans. Ávarpift til
konúngs vildi hann ekki bera frain, Jiar eft
hann vænti félaga sinria, og beið {>ess að {»eir
allirbæri ávarpið sameiginlega fram fyrir kon-
úng. Samt sem áður sendi hann ineð rprivat“
hréfi ávarpið og danska útleggíngu fiess til
forstöðumanns liinnar islenzku stjórnardeild-
ar, herra Oddgeirs Stephensens, svo fiað yrði
stjórninni kunnugt; {»ví {»að var auðséð á öll-
rnn lotum, að reiði sú, sem á stjórnarmönn-
ununi var að merkja við oss rneira hluta {>íng-
niaiina, væri annaðbvort sprottin af {>ví, að
ráð st jóriiarherranna í frumvarpinu iim stjórn-
arskipunarinálið haiði ónj'zt — (|>ví fiað er
ætíð ó{>ægilegt að djúpsett ráð ónýtist) — eða
af einberttm misskilníngi tnn sanna ineiníngit
vora, seni hefir aukizt enp nieira við skýrlur
konúngsfulitrúa og forseta á {n'nginu. ^að
sýndist {>ví vera lielzt reynandi, að upplýsa
málið og {>ess sönnu meiníngu. Hin helzt.u
blöð í fiýzkalandi og Noregi skýrðu frá uppá-
stúngum meira bluta nefndarinnar, og ýmsu
öðru uin málið, og létu flest, vel yfir vorum
málstað. Jetta virðist og hafa lirifið svo mikið,
að stjórnin hafi séð, að frainferðir konúngs-
fulltrúans og frásagnir væri ekki með öllu
gallalausar; {iví alment var talað, að Itosmörn
hefði verið falaður til Islandsferðar til að rann-
saka allt {»etta mál, og kalla hefði áttTrainpe
heim; en {tegar {>að fékkst ekki af Itosenöm,
{>á liafi til hins verið tekið, að halda Trampe
og fullnægja ráðum lians. Stjórnin mótmælti
samt ekki neinu {>vi, sem skýrt var frá um
málið af vorri liendi, og jafnvel ekki ágripi
úr erindisbréfi, sem konúngsfulltrúa átti að
hafa verið skrifað í fyrra vetur, og inörgum
{tókti nokkuð harðlega orðað oss til handa;
einkum {>ar sem honuin átti að vera lagtfyrir
að skýra stjórninni frá, hverjir embættisnicnn
mælti móti stjórnarfrumvarpinu, og stínga upp
á hversu þeim skyldi hegnt verða. En svo
leit út, sem f>að ætti nokkttð skylt, hér við, að
land - og bæjar- fógetinn varsettur frá með kon-
úngsúrskurði án dóms og laga, og amtmönn-
um banuað að set ja Jón Guðmundsson í nokk-
urt embætti. ftlælt var að ileirum hefði verið
ætlað hið saina, en að {>að lielði farizt fyrir.
Merkilegt er, að stjórnartíðitidin hafa aldrei
frá Jiessum koiiúngsúrskurði skýrt.
Jóii Gitðmiiiidsson kom til Kaupmanna-
hafnar í október, og sendi áður en hann lagði
af stað stiptamtmanninum með bréfi eptirrit
{>að af ávarpi {lingmanna til konúngs, er við
gátum fyrri; nokkru seinna feiigum við að
vita, að Eggerts sýslumanns Brieins væri ekki
híngað von; var það að okkar ætlun {>ó ekki
l.till hnekkir erindi voru, að svo fór, {>ví hanti
var sá af oss ölliim, sem lielzt leit ut til að
inyndi geta komið stjórninni í hinn rétt.a skilit-
ing á inálinu. jx'gar haiin ekki kom, gátuin
við heldur ekki sókt um að koma fram fyrir
konúng með ávarpið á {>ann liátt, seni til var
ællazt, lieldur urðuni að sæta tækifæri t.il að
ná fundi hans einstaklega til viðræðu. í nó-
vemberm. tirðu nú ó ný róðgjafaskipti og
margt var |iá tvisýnt; {>á var og hér um bil
út séð um frumvarp {>að, sem lagt var fyrir
gæðíngafundinn í Flenshorg í fyrra, og kallað
heíir verið „NotaheI“- frumvarp, að {>að niyndt
aldrei gildi ná; og síðan kom breytíngin á
Frakklainli. 3>ess vegna fékkst ekki færi á að
ná konúngsfundi fyr enn í desember, og var-
aði viðræðan við konúng heila stund. Hann
reyndist {>ar, eins og hann mun hver jum reyn-
ast, hreiiiskiliun, hjartagóður, skynsamur án
tilgerðar. Enginn hefir eins einlæglega og
liann sagt frá ]>ví, sem bann haíði heyrt uin
{letta mál, og hann hafði Iesið {>að og mundi
mikið af {>ví; en hér á ekki við að hafa það
eptir; en {>ó getum við ekki varizt að greina
{>að eitt, sem bezt lýsir bvilíkur undarlegur,
og reyndar að okkar viti óskiljanlegur mis-
skilníngur, rógur og missagnir hafi verið uin
{>et,ta mál, að kouúngur sjálfur lét í Ijósi, að
{>að hefði verið talið erindi þeirra, sein sendir
voru, að segja sér upp tryggð og bollustu;
var ]>ví ekki kyn {>ó honum hefði dottið í hug
að láta setja þessa menn í varðhald. Við er-
um saint þeirrar fullrar vonar, að hann hafi
sann-færzt um að Íslendíngar eru honum trúir,