Þjóðólfur - 06.07.1853, Blaðsíða 8

116
stöðu, á |>ykktogh»ð 4 fet, 1 fet að ofan; lorfgarður 5
fet á þykkt við undirstöðu, og eins á heeð, 1 fet aðofan;
voru þannig hlaðnir á 10 jörðum 181 faðmar, en á
einni jörðinni fðrst vinnan fyrir vegna veðuráttufars, og
eiguni vcr þar 5 manna verk til góða.
Af j)vi jarðabætur vorar eru svo yfirgripsmiklnr,
hvað frainskurðina áhrærir, er þess öll von, þö félöpum
sé farið að lengja eptir garða og túna bótum, einkum
þeim fáu búendum, sein með stöku þolgæði hnfa sem
aðrir staðið að framskurðaverkinu í 6 ár, án þess að ná
til þess nota, og er því þó ekki með öllu lokið þar,
sem aðalskurðirnir þurfa nokkurrar endurbótar við, þó
þeim að mestu sé lokið, og einstaka jarðir þurfa smærri
skurða frá aðalskurðunum eðn á einstakn stað i landareign
sinni ; fáir hafa og gjörzt til, að flýta fyrir verki voru,
með að rétta félaginu bjálparhönd með féstyrk; ei uþað
að eins þessir :
Gullsmiður sál. Thomsen gaf því.............2 rbd
Fyrrum landsyfiréttar ass. J. Johnsen .... 5 —
Amtm. Melsteð ..............................1 —
Dunnebrm. A. Magnússon .....................1 —
alls 0 rbd.
Húss og bústjórnar félagið gaf þvi ein sléttunartól; vottuin
við hér með vornm hciðruðu gefendum, lífs og liðnum,
skyldugt þnkklæti vort; væntum við þess einkum af uæst-
nefndu félagi, að það veiti oss þá ásjá, er sanngirni
leyfði því að veita oss; mætti vera, að nokkrnm féstyrk
til jarðabóta heilli fjölbygðri sveit, sem ekki léti siít
eptir liggja, væri eltki miður varið, en til ýmsra verð-
launa útbýtíngn, sem opt koma niður á fullrikum, sem
bæði hafa marga verkamenn og geta keypt þá, án tillits
til fátæka einirkjans, sem að sinuleyti vinnur mnrg-
faldn jarðarbót eptir efnum ogmnnnafla endurgjaldslaust.
Við höfum samt ( hyggju, að halda fastlega áfram störf-
um vormn, einkum, fyrst um sinn, túngarða-hleðslunni,
að svo ii'iklu leyti við getum misst verkamenn frá full-
komnun framskurðanna, því við alftum betur liæfa, að
hafa friðað tún sín frá yfirgángi fénnðar, áður en menn
gefa sig við túnasléttun; jafnframt mun benni jafnfrain-
gengt verða, þegar að henni er eingaungn vikið, og
aðrar jarðabætur tefja ekki fyrir henni.
Ritað f maím. 1853.
Félagsstjórnin.
(Að sent).
Mundi ekki herra Sveinbjörn Hallgrímsson vera fá-
anlegur til, að gefa ut Stafrofskver handa minnstu
manna börnum? Hann hefur nú sýnt og sannað, eins
og honum er lagið, að ekki sé vert að gera sér ómak
fyrir þvf, að kenna minni manna börnum að kveða vel
nð; ætli hann vildi nú ekki sýna, að jvað þurfi alls
ekki að kenna minnstu manna börnum að kveða að,
heldur sé nóg nð láta þau læra að þekkja stafina, og
svo geti þau lesið reiprennandi? Gjörið svo vel, herra
minn, að leiða þetta f tal við þennan óþreytanlega fræð-
ara lýðsins.
— Vér höfum fengið skýríngu frá forstöðumanní jarðá*
bótafélagsins f G n ú p v e rj a hrepp uin, að ekki hafiverið
borin rétt sagan, eins og frá er skýrt í 108. blaði voru,
að féiag það sé komið á sundrúng eða liðið undir lok.
Hann segir félagið með fullum stðrfum af alefli, en
ekki hafi koniið neín skýrsla á prent um athafnir þess
og ástand, þess vegna, að tilteknum starfa hafi fyrst átt
að af Ijúka á 2 árnm á hverri þeirri jörð, scm á kveðin
vnr til jarðabóta; þetta segir forstöðumnðurinn að veröí
ekki, „fyrr en hin önnur kríngferð félagsverkanna sé
búin að gjöra sitt til á hverju býli“, en að þvl búnu
muni bann koma inn f þjóðólf skýrslu um ástand og
framkvæmdir þessa jarðabótaféiags.
— þeir 2 herrar, sem rituðu í blaði voru um þetta
afbragð bókvisi vorrar: „N ý tt s t a f r o f s k v e r handa
ininni manna börnum“, biðja nú bljúgir og ástsam-
lega að heilsa þessum þ rf s ti rni s þ u s s a f Ingólfi, og
hans þénustureiðubúnum anda, og þeir biðja liann að
eins að vera ekki svo væntinn, að þeir eða nokkurann-
ar vilji svara þessu eða öðru,eins þrugli hans.
M a n n a 1 á t.
— Séra Markús J ó n ss o n, prestur I Odda á Rángár-
völluin, vnið bráðkvaddnr á ferð með Itauðalækjar-
bðkkum, 30. f. m.; varft hann skömmu áður fyrir biltu
af hestbaki, og er ekki ólíklegt, að hún hafi dregið hanu
til dauða. Er það allra rómur, sem hann þeklitu, að
þar hafi preststétt vor misst einn hinn vandaðasta og
mesta sómamann sinn. — Jón hreppstjóri Sigurðsson
á Svínafelii í Öræl'um, tæplega miðaldra, lézt 15. f. m.
með líkum atvikum og séra Markús sálugi; hann vnr
að áreiðargjörð á Breiðainerkursandi, og hreppti þar
þá billu af hestbaki, að tjaida varð yfir hann þar á
sandinum, og lifði að eins í 2 dagn eptir. Hann var
hinn mesti dugnnðar- og ráðvendnis- maðnr, sómi og
stytta sveitar sinnar; en þeir ótal-mörgu, sem komu að
Svinafelli, geta bezt borið um hina fráhæru gestrisui
hans og Ijúfmennsku.
Jarpur hestur
um tvítugt, með tveggja ára faxi f vor, ójárnaður, stutl-
ur og digur, latur til reiðar, með mark: stórgert
sneiðrifað frainan hægra, hvarf mér fyrir veitfð-
arlok í vor, og bið eg góða menn að kouia honum til
skila.
Kleppi, 2. júlf 1853.
Loptur Jorkellsson.
Ir” þjóðó/fur, sem er nú kominn fyrir sig
fram svo, að vel svarar einum mán-
uði, kemur ekki ut um ulþingistimann,
og varla fyrri en lauyardaginn 20.
ágúst.
4byrgöarmafiur: Jón Guðmundsson.
Almúgamaður.
Prentaður í prentsmiðiu íslands, hjá E. þórðarsyui-