Þjóðólfur - 17.12.1853, Blaðsíða 2

156
orðinn í Skógarkoti, síðan Jón Kristjánsson
tók f)á jörð til byggíngar; f>ó maðurinn sé al-
kunnugur að gestrisni, verða ferðamenn að
gánga f>ar heim; mættu margir ætla, að menn
væri ekki meir enn svo velkomnir heim á
þessa bæji, en f)að fer fjærri, eins og kunn-
ugt er öllum, sem fara um þíngvallasveit; en
húngraðir reiðskjótar eru als ekki velkomnir
heim í hlaðvarpa þessara sómabænda, enda
ætlum vér það óvíða eiga sér stað, sem þar,
að ekkert er þar hlaðið, lieldur tún heim að
arinhellunni. í Skógarkoti eru nú ekki að
eins hlaðnir umhverfis allt hið gamla tún
öflugir grjótgarðar, sem fyrir fáum árum sá-
ust að eins lítil ein merki til, heldur hefir |
Jón Kristjánsson þar að auki víða pælt upp
úr túnunuin mergð af hraungrjóti, sem þar er
undir öllum jarðveg, og sléttað og tyrft yfir,
og nú á næstliðnu ári hefir hann fært út tún-
ið og aukið um fullar 3 dagsláttur eða meira,
jiælt upp grjót úr þessum viðauka, sem var
áður mjög óárennilegt hraunbelti, jafnað f>að,
sléttað, tyrft og umgirt öflugum garði, svo að
innan fárra ára er þar hið bezta og falleg-
asta tún, sem áður var hraun eitt og götu-
troðníngar.
Jessar jarðabætur á IJrauntúni og Skóg-
arkoti eru því verulegri og nauðsynlegri, sem
jarðirnar fyrir austan Almannagjá eru, eins
og allir vita, útslægjulausar, og ekki annað
utantúns til slægna, en berjur á stángli innan
um bithaga upp til fjalla, og þær eru því
lofsverðari, sem oss er ekki kunnugt, að prest-
urinn hafi séð þær við leiguliðana í neinu,
hvorki með linun jarðagjaldsins, né á annan
hátt. (Framh. í næsta blaði).
Herra Pvúfessorin og “ Víkíngurinnn
Jiessir ‘2 lierrar liafa brunaft fram mólí oss í íng-
ólfí 15. og ruiit sér til rúms á 5 dálkum, útaf því sem
Jijóðólfur liafði lireiftum sameiníngu dómkirkju hrauðsins
við prestaskólann. Herra Prófessorinn hreykir sér upp
af því lítillæti sínu, við oss; og þetta lítillæti hefði má
ské verið góðragjalda vert — þó það nú þyki reyndar
bæði óvanalegt og auðvirðilegt að stæra sig af slíku,—
hefði liann ekki gjört sig svo öldúngis bcran að því,
að hann þyrfti að svara, og með fram að því, að
honum er enn þású list tægin, sem lionum let svo vel
á dögum Lanztíðindanna, sællar minníngar, að sctja
saman heilar klausur, án þess þær innihaldi hvorki lirein
og klár sanriindi, né hera lýgi. Svona er þetta for-
svar lierra Professorsins frá upphafi til enda. Ilann
hörfar auðsjáanlega undan, en ællar að gjöra það ó-
sköp sniðúglega, með því að afbaka, flest alll sem
vér liöfnin sagt, og leggja oss í munn önnur orð og
aðra ineiníngu helilur enn vér auðsjáaulega höfum iiaft.
Vér skiiluin alls ekki gera úl af við leséndur vora,
með þvi að rekja þetta. Ilver sá sem les það, sem
jþjóðólfur hefnr sagt um Reykjavíkur prestakallið og
sameiuíngu þess við prestaskólann, niiin komast að
fullri raun um, að vér höfum aldrei hvorki „dæint né
fordæmt11 guðfræðis - kennsluna við prestaskólann, og
aldrei nefndt neina „tvo„ óha<fílega menn, sem þaðan
hafí skrifazt út. Ilerra Próf. má reynilar hezt vita
það sjálfur, livað marga hann hefur sent þaðan ó-
hæfilega; en hann lilýtur líka að vita, að sá, sem vér
einkum hentum til, var ineð öllu viti og öllum sálar-
kröptum, þegar liann útskrifaðist „3. að ofan frá Bessa-
staðaskóla“, en ekki eptir það hann varð rækur við
háskólami i Flöfn, og aldrei síðan, hvorki þegar hnnn
var tekínn inn I prestnskólann né skrifaður út þaðan;
þetta vita allir, og er ekki til neins að herja i þá
bresti; og þó vér viljuin fúslega lofa herra prófessorn-
um að géra úr því sjálfum, hvað liollt það er fyrir laml
og lýð, eða rétt, að útskrifa til prestsskapar þá menn,
sem liver fákinn sér að ekki er með öllum injalla,
þá höfum vér samt aldrei „nílt prestaskólann“ i neinu,
vér höfnm þvert á inóti játað skýlaust, að liann væri
þörf og góð stiptun ef hanii væri ekki mishrúkaður,
ef honum væri ekki spillt með þessari heimskulegu
saineiníngu, sem lierra prófessorinn hefur sjálfur játað
(íng. 14.) að lianii liafi hugsað tiin, og jafnvol „verið
fáanlegur til að takast'í fáng“ þó hann sé nú í íng-
ólli 15. auðsjáanlega horfinii frá þvi aptur.
Eii liali nokkur tekið svo orð vor (i 5. ári jjjóð-
ólfs hls. 142. 1. dálki neðst). sem vér höfiitn viljað
drótta að lierra Próf. að hann liafí róið að þessari
sameiníngii á nokkurn óverðugan eða iskvggilegaii
hátt, þá fer fjærri að það væri ineiníng vor, vér ber-
iini meiri virðingu fyrir lierra Próf. en svo, að vér
ætlum lioniim neitt því iim likt. Vér ætluðum að eins
að hera hoiiiim á hrýn, að hann liefði um tíma, eins
og liann ajálliir játaði, yerið lieldur á sameiningunni
enn móti lienni, og að þetla álit hans væri ekki rélt
og ekki hollt, livorki fyrir Prestaskólann né sóknina.
„Víkingniim“ skuluin vér ekki svara mörgu; vefur
lians af ósannindum og illgirni er ekki þess verður,
— Iianii er líklega liættur að fara í vfkíng og vist
ætti hann að liætta því, fyrst hann hefur ekki öiinur
vopu fyrir sig að hera en þessi -—j enda er það al-
kunnugt, að „vikingar fara ekki að lögum“. En þess
hefði liann þó átt að gæta, sá góði mann, því það sér
hver maður og veit, að hefði mágsemd eða teingdir
ráðið mestu hjá oss, um að henda á líklegasta dóm-
kirkju-prestsefnið, þá hefði áhyrgðarmaður Jjóðólfs
vel munað eptlr þvi, að prófastnr séra Ólafur í Slal-
holti, sem jijöðólfiir líka nefndi, var miklu nákomnarl