Þjóðólfur - 25.02.1854, Blaðsíða 3

Þjóðólfur - 25.02.1854, Blaðsíða 3
hún ('inkum aft koma 1‘ram í |»ví, af) breyta dauska textanum eptir liirmm islenzku upjiá- sHúngum alþíngis, áfluren konúngur er látinn stafifesta lrann meb undirskrift sinni sem gildandi lög fyrir Island, svo af> íslenzka og danska lagaboúanna „reki sig ekki-svona- hvert á annars horn“, því þafi er og verfmr jafnan á ábyrgö stjórnarinnar einnar, afi þetta ekki eigi sér stafi, og af) lögin sjálf veröi ekki fyrir þafi afl atldægi. Vér meigum óhult fullvissa Irerra Odd- geir Stephensen um þaö, af» sá hefir aldrei veriö tilgáugur neins þíngmanns, afi „gjöra tortryggilega þá íslendinga, sem sífian 1848 hafa stafiií) næstir stjórninni erlendis, mef) |>ví af) hreifa þessu máli, og er þaf) til inerkis hér um mefial íleira, afi málinu var hreift þegar á þínginu 1847, áfiur en íslenzka stjórn- ardeildin var stofnuf); þá voru 2 yfirdóinend- urnir i nefndinni og voru á einii máli um nauflsyu þessa. þaé er satt, frágángurinn á islenzku seinni lagabofianna liefir veriö sífiar brúkafiur sem ástæfia; aptur 1849 voru 2 yfir- dómendurnir í jiíngnefndinni og voru sam- dóma í afi hafa mefifram þessa ónákvæmni íslenzku útleggingarinnar fyrir ástæfiu, og engir hinna lielztu lagamanna og yfirvalda hér liafa hrakif) bana. Ei afi síóur má vera, af) hún megi sj'nast nokkuf) vifisjárverft í lljótu máli, eins og herra Oddgeir synir fram á, en vúr ætlum, afi hún sé þafi ekki svo rnjög, þegar afi er gáf), og liiín mun nú og fyrri einkum bafa verif) tekin fram til af) sýna þaf), sem í raun og veru er fullt eins satt og ó- rækt, af) á meban engin ábyrgfi er á frágángi íslenzkunnar á lagabofiiinuin, — en lnín getur aldrei átt. sér staf) á mefian livorki konúngur ié ráfiherra staöfestir liana mef) undirskript ánni, — á mefian skortirþá,sem frá hennigánga, dlt þaf) aöhald og allar þær hvatir og naufi- si'n til aft vanda þenna frágáng, sem slíkri á*yrgfi jafnan er og ldýtur aft vera samfara; o; þó þaf) sé enganveginn dæmalaust, að pientvillur gefist í sjálfuin texta lagaboðanna, vamni en i hinni óstaðfestu íslenzku útleggingu laganna liérna, scm einmitt fyrir það má til að vera öldúngis óyggjandi, nákvæm og rétt, | eigi hún ekki að vera með öllu gagns- og þýðingarlaus. (Aðscnt) Mér datt í hug hérna á dögunum, þegar eg las greinina i lionum Ingólfi: „Leikur [>/<><)- 1 61 fs á (/iIdaskálanum“, að rita fáeinar línur ! um leikinn, með þvi að sú grein, þótt litil | sé og ómerkileg, ber það með sér hvað Ijós- ast af flestum greinum höfundarins, að liaiin j talar þar um lilut, er hann lítið sem ekkert skynbragð ber á, og er nýr vottur þess, hversu ófeimnir sumir Islendíngar eru á stundum, og þykjast vita það, sein þeir alls eigi eru færir um; og þetta einkenni Islendinga lýsir sér of 0|»t. bjá höfundi Ingólfs. 5að getur liver einn i get.ið þvi nærri, sem um lengri tíma hefur | dvalið erlendis og séð gleðileiki leikna þar, hversu höfundur íngólfs er fær um að dæma uiii leiki, þótt hann hafi dvalið í Kaupmanna- liöfn hálfs mánaðar tíma, og séð þar einn eða tvo. Greinin er eigi heldur lausvið heiinsku- lega illkvittni í gegn upphafsmanniniim og þeim sem léku, og auk þess er, eins og vant er hjá höfundinum, allt tómir sleggjudómar, þar sem eigi eru færð rök að neiiiu orði. jjann- ig byrjar hann á j»ví, “að málið hafi verið injög óhreint og blenðiðB; eg vil eigi bera á móti því, að herra 15. Gröndal x) lagði orð sin sumstaðar nokkuð dönskulega, en það þóttist eg sjá, að mundi vera lionuin að kenna, en alls ekki jiýðaranum. Annarstnðar getegfyrir mitt leyti eigi sagt, að neitt sérlegt væri að inálinu; jiví að í þessum leik og öðruin jiess konar, ríður alls ekki á að málið sé afbrof/ás- far/tírt eða hátignarlegt þegar þaiS er að eins nokkurn veginn í lagi og svo að allir skilji; enda er aldrei ineira krafizt í öðrum lönduin á þess konar leik. 5að er allt Öðru máli að gegna, ef það væri sorgarleikur, þar þnrf málið að vera vandað sem bezt og leikurinn inissir allt. afl, ef rnálið er eigi gott. I jiessuin leik stendur jiar að auki svo á, að eigi má snúa öllu á íslenzku, t. a. m. í ætlunarverki „bar- únsins“, þar verða hin framandi orð að balda sér óbreytt, ef maðurinn á ekki að verða all- ur annar, en höfundurinn hefir ætlazt til. Sama má að niestu leyti segja um sjómann- Abm. I l t) Hann var cinn þeirra scm lck.

x

Þjóðólfur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.