Þjóðólfur - 25.02.1854, Síða 3

hún ('inkum aft koma 1‘ram í |»ví, af) breyta
dauska textanum eptir liirmm islenzku upjiá-
sHúngum alþíngis, áfluren konúngur er látinn
stafifesta lrann meb undirskrift sinni sem
gildandi lög fyrir Island, svo af> íslenzka og
danska lagaboúanna „reki sig ekki-svona-
hvert á annars horn“, því þafi er og verfmr
jafnan á ábyrgö stjórnarinnar einnar, afi þetta
ekki eigi sér stafi, og af) lögin sjálf veröi
ekki fyrir þafi afl atldægi.
Vér meigum óhult fullvissa Irerra Odd-
geir Stephensen um þaö, af» sá hefir aldrei
veriö tilgáugur neins þíngmanns, afi „gjöra
tortryggilega þá íslendinga, sem sífian 1848
hafa stafiií) næstir stjórninni erlendis, mef) |>ví
af) hreifa þessu máli, og er þaf) til inerkis
hér um mefial íleira, afi málinu var hreift
þegar á þínginu 1847, áfiur en íslenzka stjórn-
ardeildin var stofnuf); þá voru 2 yfirdóinend-
urnir i nefndinni og voru á einii máli um
nauflsyu þessa. þaé er satt, frágángurinn á
islenzku seinni lagabofianna liefir veriö sífiar
brúkafiur sem ástæfia; aptur 1849 voru 2 yfir-
dómendurnir í jiíngnefndinni og voru sam-
dóma í afi hafa mefifram þessa ónákvæmni
íslenzku útleggingarinnar fyrir ástæfiu, og
engir hinna lielztu lagamanna og yfirvalda
hér liafa hrakif) bana. Ei afi síóur má vera,
af) hún megi sj'nast nokkuf) vifisjárverft í lljótu
máli, eins og herra Oddgeir synir fram á, en
vúr ætlum, afi hún sé þafi ekki svo rnjög,
þegar afi er gáf), og liiín mun nú og fyrri
einkum bafa verif) tekin fram til af) sýna þaf),
sem í raun og veru er fullt eins satt og ó-
rækt, af) á meban engin ábyrgfi er á frágángi
íslenzkunnar á lagabofiiinuin, — en lnín getur
aldrei átt. sér staf) á mefian livorki konúngur
ié ráfiherra staöfestir liana mef) undirskript
ánni, — á mefian skortirþá,sem frá hennigánga,
dlt þaf) aöhald og allar þær hvatir og naufi-
si'n til aft vanda þenna frágáng, sem slíkri
á*yrgfi jafnan er og ldýtur aft vera samfara;
o; þó þaf) sé enganveginn dæmalaust, að
pientvillur gefist í sjálfuin texta lagaboðanna,
vamni en i hinni óstaðfestu íslenzku útleggingu
laganna liérna, scm einmitt fyrir það má til
að vera öldúngis óyggjandi, nákvæm og rétt, |
eigi hún ekki að vera með öllu gagns- og
þýðingarlaus.
(Aðscnt)
Mér datt í hug hérna á dögunum, þegar
eg las greinina i lionum Ingólfi: „Leikur [>/<><)-
1 61 fs á (/iIdaskálanum“, að rita fáeinar línur
! um leikinn, með þvi að sú grein, þótt litil
| sé og ómerkileg, ber það með sér hvað Ijós-
ast af flestum greinum höfundarins, að liaiin
j talar þar um lilut, er hann lítið sem ekkert
skynbragð ber á, og er nýr vottur þess, hversu
ófeimnir sumir Islendíngar eru á stundum, og
þykjast vita það, sein þeir alls eigi eru færir
um; og þetta einkenni Islendinga lýsir sér of
0|»t. bjá höfundi Ingólfs. 5að getur liver einn
i get.ið þvi nærri, sem um lengri tíma hefur
| dvalið erlendis og séð gleðileiki leikna þar,
hversu höfundur íngólfs er fær um að dæma
uiii leiki, þótt hann hafi dvalið í Kaupmanna-
liöfn hálfs mánaðar tíma, og séð þar einn eða
tvo. Greinin er eigi heldur lausvið heiinsku-
lega illkvittni í gegn upphafsmanniniim og
þeim sem léku, og auk þess er, eins og vant
er hjá höfundinum, allt tómir sleggjudómar,
þar sem eigi eru færð rök að neiiiu orði. jjann-
ig byrjar hann á j»ví, “að málið hafi verið
injög óhreint og blenðiðB; eg vil eigi bera á
móti því, að herra 15. Gröndal x) lagði orð sin
sumstaðar nokkuð dönskulega, en það þóttist
eg sjá, að mundi vera lionuin að kenna, en
alls ekki jiýðaranum. Annarstnðar getegfyrir
mitt leyti eigi sagt, að neitt sérlegt væri að
inálinu; jiví að í þessum leik og öðruin jiess
konar, ríður alls ekki á að málið sé afbrof/ás-
far/tírt eða hátignarlegt þegar þaiS er að eins
nokkurn veginn í lagi og svo að allir skilji;
enda er aldrei ineira krafizt í öðrum lönduin
á þess konar leik. 5að er allt Öðru máli að
gegna, ef það væri sorgarleikur, þar þnrf málið
að vera vandað sem bezt og leikurinn inissir
allt. afl, ef rnálið er eigi gott. I jiessuin leik
stendur jiar að auki svo á, að eigi má snúa
öllu á íslenzku, t. a. m. í ætlunarverki „bar-
únsins“, þar verða hin framandi orð að balda
sér óbreytt, ef maðurinn á ekki að verða all-
ur annar, en höfundurinn hefir ætlazt til.
Sama má að niestu leyti segja um sjómann-
Abm.
I
l
t) Hann var cinn þeirra scm lck.