Þjóðólfur - 29.08.1857, Síða 5

Þjóðólfur - 29.08.1857, Síða 5
- 133 - Loptnr og Magnús sem vœntanlega áttu aí) voiíia enn fleiri, sem þeir og gjörílu, þrátt fyrir ítreka?) forboí) yflrvaldsins, og, þrátt fyrir ýmsar ískyggilegar fregnir, er borizt bafa í dagblöíl- um frá Moimúnum í Vesturálfu. jiiií) er eitt trúareinkenni Mormúna, a% þeir bvergi verþi sælir, nema í því eina landi („Utah") er þeir kaila hií) fyrir- heitna, þar sem þeir hafa byggt Zíonsborg, er þeir svo kalla, og því hljúta allir Mormúnar aí) leita þángaí), hvaí) sem þaí) ko9tar. Jjví hafa og Mormúnar fariíi hetan, og nú flestir í einu, og skal eg her nefna þá: Loptur Jún9Sou, sáttasemjari, Guiirún llallsdútiir kona hans, Júu Júnsson og Gpþrún Júns- dúttir stjúpbörn Lopts, Anna Guþlaugsdúttir vinnukona, er fyrst kom híugai) nýlega austan úr Mýrdal, til ab komast í fylgd moi> Lopti á fund þúriar nokkurs Diirikssonar úr Land- eyjum, er hér hafti orÍiþ Mormúni og farií) til Vesturálfu, Vigdýs Bjarnadúttir nýlega komin híngai) úr Fljútshlíi), og þess utan Ingun Larsdúttir fermd fyrir 2 árum, uppeldisstúlka Lopts, en sem þú ei var oriíin mormúnatrúar. þessar persún- ur aílar voru frá þorlaugargerii. Frá Magnúsar heimili fúru og allir, nl. M. Bjarnason, þuríimr Magnúsdúttir kona hans, Kristín þeirra dúttir eius árs, ogKristin Maanúsdúttir vinnu- kona; frá Ompuhjalli: Guiiný ekkja Erazmusdúttir ogfrá Godt- haab, Karitas Júusdúttir vinnukona, nýkomin híngai) austau úr Meiallandi. þessir aliir, 13 aÍ) töln, fúru þann 7. júní mei> skipi heÍ)- an til Englands, tii þess þaþan aÍ) komast til Vesturálfu. En svo er haft eptir skipherranum, sem flutti þá þángaÍ), ab þeim hafl heldur en ekki orisiÍ) annars hugar vii), er þángaí) var komii), því þá barst fregn vestan ai) um úfrii) meial sjálfra Mormúna, sem svo mikil brögi) væri ai), ai) þeir (þessir hoilögu) dræpi hver annan, og jafnvel væri búii) ai> stytta aldursjálfum æista foríngjanum, Brigham Young; varÍ þeim þá flestum helzt í mun ai> snúa aptur, þú ei yriii af því; tveir þeirra, Ingun Larsdúttir og Karítas Júnsdúttir slitu félagii) og fúru til Kaupmannahafnar. þegar fúlk þetta kom til Englands, hitti þaÍ) Júhann, þann sem áiur er getii), meí) konu og 2 börnum, í hörmulegu ástandi sökum armúis og báginda; hafii hann svo lagt undir, ai þeir skyldi þar hittast, og hann vera þeirra leiitogi, en aialtilgánguriun mun hafa vorii, ai fá hjá þeim, er héian komu, nokkuÍ til nestis til feriarinnar, sem mun vera kostnaiarsöm. Ekki voru þeir farnir frá Englandi, þegar skipii fúr þaian; og vita menu ei, sem stendur, meira um afdrif þeirra, en vonandi er aÍ aÍrir landar, svo framt þeim er anut um velferi sín og sinna, láti sér víti þeirra ai varn- aii veria. Vestmanneyjum 21. júlímán 1857. Br. Jónsson. Til Íslendínga. Heiiruiu, kæru landar! Nú er þá svo komið, að eg í annað sinn hefi afsalað mér prestakalli á Islandi, það skeður víst ekki í þriðja sinni. Um fyrra kallið (Hólmana) sókti eg ekki sjálfur né lét sækja, lieldur sókti einn af inínuin nánustu vandamönn- uiii um þaö fyrir mína hönd, án þess eg gjörði nokkuð til þess sjálfur. Eg lialði þá ekki lyst til að taka við kalli og verða prestur, mcst vegtia þess, að eg var þá farinn að „manúdúccra“, scm það kallast, eða lesa með stúdentum guðfrœði til „Attestas11, og lángaði mig til að lialda því á- fram, af því eg fann og sá, að eg þar við fékk tækifæri til að hugsa bctur um margt það i trúarbragðaefnunum og guðfræðinni, sem eg áður hafði orðið að taka við að nokkru leyti í blindni, eins og það kom frá guðfræðis- kennurunuin við háskólann, samt til að auka þekkingu mína og skýra álit mitt um mafgt þar að lútandi; (drcg- ur til þess sem verða vill). Eg afsalaði mér því Hólm- unuin, sem niörgiim mun kunnugt. Um sfðara kallið (Stokkseyri og Iíaldaðarnes) hefi eg þará móti sjálfur látið sæltja fyrir mig. Menn munu því að likindum spyrja, hvers vegna eg liafi afsalað mér þvi, þegar eg var einu- sinni búinn aö lá það og hafa það næstum heilt ár? Eg skal nú mcð fám orðum skýra frá, hvernig á þessu stend- ur. Fyrst gjörði eg það satt að segja með hángandi hendi nð sækja, eðn láta sæltja um tirauð fyrir mig (það munu kunníngjar mínir hér liafa mcrkt af snmræðum við inig og suniir lieitna af bréfum), og meðfram að fortölum annara: að eg ætti að gagna fósturjörð tninni með því sem eg liefði iiumið, sjá fyrir sjálfum mér f framtíðinni, og koma mér úr vesöld og fátækt hér í Kaupmnnnahöfn m. m. (mér dettur i hug Matth. 16, 22. 23.). Af þvf eg nú veit, að fortðlur þessar voru velmeintar, gátu þær ei annað en liaft nokkra verkun, þó eg allt af á hinn bóginn (indi, nð það var eitthvað lijá sjálfum mér, sem strlddi á móti þvf að fylgja þeim. þnr af flaut þá framvegis, að þó að eg gjörði þettn, þó að eg léti til leiðnst, gat eg sjálfur aldrci skoðað það sem fastráðið, en áleit samt skyldn mfna að rcyna, hvort eg gæti fcllt niig við það; ja, eg álcit það jafnvel nauðsynlegt, að láta það komast svo lángt, til þcss að geta rifið mig út úr þvi dcyfðar- og efasemda- ásigkomulagi, sem eg, að mcstu leyti krfngunistæðannii og annara maniia vegna, hafði verið 1 um hríð, hver sem svo endirinn á þvf yrði. það var lieldur ckki óhugsandi, að skoðun inin á ýmsu kirkjunni viðvíkjandi, við enn ýt- arlegri prófun, kynni að geta breyzt. Loksins get eg og svo mcð sanni sagt, að sú innilega velvild, sein lierra biskup H. G. Thordersen auðsýndi inér alla þá tíð liann var f Kaupmannahöfn, studdi að því (um stund) að sætta mig við þá li Ugsun, að verða prestur. Ilann lét mig að visu öldúngis sjálfráðan, og kom það sjálfsagt ekki til hugar, að telja eða hvetja mig tilþess, jafnvel þó mér á hinn bóginn findist, að honum mundi fremur þykja vænt uin, ef eg gæti tekið á móti prestscmhætti á íslandi; en það er auðskilið, að það getur gjört tilhugsunina til ein- hverrar stöðu, sem maður annars ekki er áfram um að komast f, ánægjulegri og meira viðunanlega, þegar sá yfirboðni, sem maður eptur landsins lögum og tilskipun- um á að standa í nánu sambandi við, sýnir manni einlæg- an fölskvalausan velvilja og virðíngu, eins og biskupinn sýndi mér, og hlílð i þvf sem mögulegt er. þannig byr- jaði hann og því mundi hann líka hafa áfram haldið. Eg hafði áskilið mér, að vcrða hér til vors, þó eg fcngi brauð f fyrra sumar, af því eg þurfti svo mörgu f lag að koma, bæði skuldum og öðru, og það hafði herra biskupinn og svo leyft mér. þegar nú frá leið, fór eg aptnr að hugsa um þcfta mál, því eg vissi ineð sjálfum mér, að þessi vetur, sem nú er liðinn, var sá scinasti og ýtrasti prófunartími; hefi eg bæði opt og mikið þar um hugsað, haldið inér jafnvel af og til frá kunníngjum mínum, meira en eg að undanförnu var vanur að gjöra, svo að þeir stundum hafa tekið til þess. En því meira sem eg liefi hugsað um þetta

x

Þjóðólfur

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.