Þjóðólfur - 28.02.1859, Blaðsíða 7

- 59 -
anna sein þar meb kæmist á. Þaö er helzt til of
snemt ab fara ráhgjöra ahalskatt af fasteignum
nú þegar, er kæmi ab mestu eÖa öllu leyti í stab
skattgjaldanna er nú hvíla á lausafénu; meiri Iiluti
skattamálsnefndarinnar 1846 komst ab þeirri nibr-
stöbu, ab ekki mætti leggja nema í mesta lagi þrib-
júng abalskattgjaidsins á fasteignirnar og skyldi þó
af létta kóngstíundinni; og síbr en ekki er víst, ab
þeir menn sem yrbi falib ab undirbúa hin nyju
skattalög, eba Alþíng, verbi á því ab leggja neinn
hluta skattgjaldsins á fasteignirnar, og sízt svo, ab
fremr skyldi miba vib dýrleikann heldr en afgjald-
ib; en aptr er hitt mjög uggvænt, ab lengi þyki
þab ísjárvert og megnuin vankvæbum bundib, eins
og varb ab álitum hjá skattamálsnefndinni 1846,
ab af nema tíundargjaldib, hvort heldr væri af
fasteignum ebr lausafé, til prests, kirkju og snaubra
manna. (Eramh. síbar).
— Mannalát og slysfarir. — 25. okt. t. á. fórst
bátr, úr Hainarsliiði f Suðimúlasýslu, á lieiinleið frá Djopa-
vog, með 5 inðnnum, moldbilr var, en öllum skrifuðum
skýrslum ber sainan um að suitiir mennirnir hafi verið
drukknir; þar fórst og mikill kaupstaðarvarnlngr, er þeir
voru að viða að sér. Sviplegt var það, við þetta
atvik, að bóndi einu frá Kallsfelli I Lóni, cr þar var
staddr I kaupstaðnum, Sigurðr Magnússon að nafni,
vellátinn niaðr og vinsæll og liinn ágætasti sjóliði, lét tiI—
Iciðast fyrir orð hinna, að fara með þeiin, og fórst hann
þar einnig. — Nóttina milli 4. og 5. f. mán. varð hér til,
inilli Reykjavlkr og Lambastaða, og fanst síðar í flæðar-
máli örendr, Jóhann snikkari Olsen; inaðrinn var
drykkfeldr, mun og hafa verið eigi nærri algáðr þegar
hann lagði héðan frá kaupstaðnuin uin nóttina. — Sann-
spurt er að norðan fráfall hins mikla og alkunna merkis-
manns Ólafs trésmiðs Briems á Grund i Eyjafirði er
misti konu sina i vor, eins og „Norðri" heíir frá skýrt,
og dó nú sjálfr, 15. f. mán. frá fjölda óuppkominna barna;
liann var einn þjóðfundnrmaðrinn 1851, og þarl' hér eigi
að minnast á almcnníngsróni þann er liann hafði á sér
fjær og nær fyrir dugnað, þrck og ástsæld. — 12. f. mán.
livarf af heiinili sfnu að Dagvcrðarnesi í Dalasýslu, prcstr-
inn til Skarðsþínga, sira Lárus Michael Johnsen,
40 ára að aldri, hann gekk þar uppá leiti eitt, fyrri liltita
dags, til þess að hyggja að koniu manns, er hann átti
von, og sáu heimilismenn hann standa þar nokkru siðar,
«u eptir það hvarf hann, var hans leilað inörgum döguin
sanian, en var ófundinn þegar síðast spurðist; það er
hljóðbært orðið víða um héruð, að þcssi vellátni sóma-
prestr, er fyr og síðar var hvers manns hugljúfi að öllu
öðru, var hið síðasta ár injögfallinn tíl ofdrykkju, en öll-
um ber saman um, að hann hafi verið alveg eðr að mestu
hættr því, og að hann hafi eigi verið drukkinn þenna dag;
inargar eru tilgátur um hvarf hans, en fiestir ætla að honuin
hafi orðið gengið útí ey eina scm þar er hjá skamt frá landi,
og gengt útí um fjöru, og hafi flætt þar eðr farizt niðr-
um ís á sundiuu. — það staðfestist fregnin um lát
J ó n s umboðsmanns Jónssonar frá Múnkaþverá, dó liann
nóttina milli 21.—22. f. mán., úr taugaveiki, og mun hafa
verið nál. 50—60 ára að aldri; hann var maðr mætn vel
að sér, og skarpr vel, svo að vist mjög fáir leikmenn
vorir stæði hontiin í þvi jafnfætis, og hafði marga og tnik-
ilvæga hæfilegleika til að bera, ef þeirra hefði æfinlega
verið neytt jafnfrjálslega og fylgislatist; hvernsdagslega
var hann stilltr vel, gætinn og varkárr, en fór af stnnd-
um, eins og kunnugt er orðið, er hann fór að fást við
ritsmið; mæla það sumir, að hagr haus og umboðsráðs-
menska standi iniðr en ætlandi var, en mannsins var og
af mörgum leitað og til mikils af bonum ætlazt af flest-
unt, lialði því í mörgu að vastra, en nýkominn í fjarlægt
hérað, og dnuöinn lagði liann að velli fyr en varði. —
Nóttina mílli 27.—28. f. mán. varð úti á Vogastapa maðr
sá, er fyr var getið, þorsteinn að nafni sonr Klc-
mensar bónda á Sæmundssonar í Stapakoti; inaðrinu
var á bezta aldri, en drykkjumaðr; var á lieim-
Ieið úr Keflavík til heimilis sins í Minni-Vogum;
hafbi hann brennivín mebferbis, og var fyrst mönnum sam-
ferba, er yflrgáfu hann, þá algában ab mestu, er sagt ab hann
hafl nm þab leyti og síbar mætt ýmsum mönnnm á leib til
Keflavíkr, bobib þeim „ab súpa áL, og sopib sjálfr; en síbar
um daginn eba undir kvöld gengu fram á hann 2 menn úr
Brunnastabahverfl, þar sem hann lá þarna á „Stapanum", og
aubsjáanlega túluvert drukkin; er sagt þeir hafl bobib honum
ab fylgjast meb þeim, en hann ekki viljab, og hafl hreytt í
þá heldr únota orbum, og er þeir þá gengu frá honum, hafl
hann sent á eptir þoim gaungustaf sínura, en jmir tekib hann
skilib vib manninn svona og gengib leibar sinnar; ekki komu
þeir vib á hinum næstu bæjum, Hólmanum eba Brekku, til
þess ab segja til þorsteins eba leita konum libsinnis, heldr
hi-ldu þeir af, inn í Voga gengu um hlabib á Mirinivogum
hjá bæ Egils hreppstjóra þar sem þorsteinn átti heima, en
gjörbu þar eigi vart vib sig, heldr settu þar staf
þorsteins vib bæjarvegg, og gengu svo burt;
svona er sagan súgb oss af skilvísum mönnum, og þab meb,
ab jafnvel hafl þá þegar verib skýrt sýlsumanni frá; en þó ab
ekki sb eun farib ab rannsaka þetta mál, þá er vonanda, ab
ekki vorbi látib lengi úr liúmlu dragast, þar sem hér virbist
hafa komib fram þab skeytíngarleysi fyrir lífl og heilsu manns,
ef rétt er frá skýrt, ab meb engu móti má óprófab líbast eba
óátalib. — Um næstl. mánabamót ebr í öndverbum þ. mán.
fórust tveir kvennmenn ofanum snjófönn mebfiam bakka
á Affallinu í Rángárvallasýslu, þær ætlubu yflr ána, og voru
ab lesa sig eptir fönninni út á meginísinn. — Um sama
leyti eba nokkru fyr varb úti mabr í Stokkseyrarhverflnu,
drukkinn, Sigurbr Jónsson, sáeb fór í Bakkabúbina í
hitt eb fyrra (sjá þ. á. þjóbólf bls. 26). — Undir lok f. mán.
varb útí bóndi einn í Snæfellsnessýslu, Gubmundr Sum-
arlibason áBerserkjahrauni, hann var ab fjárgæzlu meb konu
sinni, og er hann sá vant nokkurra kinda, sendi hann kou-
nna á næsta bæ til ab spyrjast fyrirumþær, en varb sjálfr úti.
— 17. þ. mán. týndist mabr af Álptanesi, á heimleib héban úr
Reykjavík, nibrum is á Skerjafirbi, sá hét þorsteinn; viidi
hann hraba ferb sinni, er hann sókti læknisráb og meböl
handa konu er lá á sæng. — S. d. andabist merkisbóndinu
Gísli Gilsson á Raubanesi á Mýrum, á 83. ári; hann
bjó þar allan búskap siun, í 56 ár, og fluttist þángab vorib
eptir „Lángajúkul* (1802) fyrirvinna til fátækrar ekkju, gipt-
ist henni, og bjuggu þau saman í 30 ár og réttist vel hagr