Þjóðólfur - 21.03.1859, Blaðsíða 7

- 67 -
hjá einum Guði, allra föður! Hans traust og huggun veri
þeirra æfinleg laun!
Innri Njarðvík o*r Kálfatjðrn í janúarm. 1859.
Asbjörn Olnfsson. St. Thörarensen.
kirkjuhaldari préstr.
llcrra ritstjóri!
það er orðin venja, að senda í tímaritin, þær greinir
cða nthugascindir, sem manni þykja nokhru skipta; þo
licfir engi enn þá scnt fyrirspurn uin það, hvernig á þv(
standi, að búið er að umbreyta svo stórkostlega tollunni
aptan við almanökin, yfir reikistjörnur eða„plánetur“, Um-
breytingin hefir verið gjörð í 2 scinustu almanökunum,
yfir árin 1858 og 59; Er hún svo mikil, að mér þykir
stóruni varða, að almenningi sé geíin einhver leiðarvisir
i téðu efni; þó ekki væri nema einúngis um vorn jarðar-
hnött. í almanökunum hefirbyrjun töilunnar verið á þcssa
lcið: Umferðar tími um sólu „Merkúr. 87 daga 25 tima,
Venus, 224 d. 17 t., Jörðin, 365 d. 6 t., Mars, I. ár 321
d. 17. tíma“. En í þessum 2 seinustu almanökum er
hún á þcssa leið: „Merkúr, 87 d. 97. t., Venus, 224 d. 70
t.; Jörðin, 365 d. 26 t., Mars, 1 ár 321 d, 72 st. þctta
er svo mikil umbreyting, að hún vcrðr að hafa stóra verk-
nn á rímreiknínginn, og jafndægur og hlaupár verða að
umbreytast.
Væri óskandi að þér tækið grein um þctta, upp i
yðar heiðraða tímarit þjóðólf, og jafnframt inæltizt til, að
herra Björn Gunnlaugsson, útlistaði þetta meðgrein
í sama blaði; eptir því sem bezt gæti orðið fyrir alinúga.
Lifið þér vel og yðar heiðraða blað þjóðóllr!
V..............d. 12. febr. 1859.
Þ. G.
(Aðsent). — Þó þaf) sé mikifi laglcgt og fróð-
legt, ab lesa „bréfib frá Rómaborg", í Félags-
ritunum 18. ári, sem Ólafr Gunnlögsen skrifar sig
aptan vib, þá samt hefbi farib allteins vel á því,
ab sjá jafnmikinn gáfumann, eins og Ólafr er, koma
fram í sögu íslands eins og herra Dr. P. Pjeturs-
son og kandid. J. Sigurbsson, og svo marga abra
góba Íslendínga, sem láta straum vísinda siuna koma
fóstrjörbu sinni til gagns og nota, og hann heföi
ekki kastab þeirri trú sem hann var skírör til og
stabfestr í, og þar á ofan komib híngaö á Aust-
fjörÖu sem leibtogi katólskra klerka á föbrland sitt,
sem nú eru teknir til aÖ níba Lútherska trú op-
inbert, og kalla Lútlier gamla meinsærismann og
svo framvegis. Vér ernm vissir um, ab þeir Is-
lendíngar hafa verií) til og eru til enn, sem heldr
heföi viljab láta britja sig í parta, heidr en aö
koma til fóstrjarbar sinnar, og hafa þvílíkt morÖ-
vopn huliÖ undir kápulafi sínu.
Ólafr líkir, síbast í bréfinu, Rómaborg vib
hinn eilífa staö, og segir, ab hún sé rétt kölluð:
„hinn eilífi stabr". Hér var kerlíng á Aust-
fjörbum scm hét Sigríbr, og var köllnö „Skvetta",
hún haföi þab fyrir máltæki, þegar hún heyröi eitt-
hvab ótrúlegt: „Trúbu nú, Fjandi ! ef þér er mögu-
legt!" Ólafr má koma aptr á Austfjöröu og upp-
fræba okkr betr en hann gjörbi næst, ábren vib
trúum því, ab „hinn eilífi stabr“ sé í Rómaborg,
eba aÖ Rómaborg sé jiifn „hinum eilífa stab“, hvort
sem hann meinar.
í janúar mánuði 1859.
AustfirÖingar.
Þess verbr getib sem gjört er,
Fyrir framkvæmd og góðvilja míns ógleymanlega
sóknarprests og velgjörðainanns síra Andrésar Iljaltason-
ar á Lundi í Syðri Reykjadal, hafa mér gefiztþcssir pen-
ingar á yfirstandandi ári:
A. Hjaltason, prestr á Lundi 2 rd.; Mad. Margrét As-
geirsdóttir, samast. 1 rd.; Sigurðr Andrésson, samastaðar
1 rd.; Andrea Marfa Andrésdóttir, samast. 1 rd.; þorsteinn
Árnason, bóndi á Fitjum 1 rd.; þuriðr þorsteinsdöttir,
búandi samast. 1 rd.; Giiðmundr Vigfússon, húsin. samast.
1 rd.; Jón Simonarson bóndi á Efstabæ 48 sk.; Gísli Gisla-
son húsm. á Sarpi 48 sk; Björn Eyvindarson, bóndi á
Vatnshorni 64 sk.; Loptr Bjarnason, bóndi samast. 48 sk.;
Jón Guðmundsson á Háafelli 64 sk.; samanlagt 10 rd. 80
skildinga.
Fyrir þessa hjálp votta eg öllum þcssuni hciðrs-
mönnum mitt innilegasta þakklæti, stöðugr í þeirri full-
vissu, að sá sem sagt hefir: það scm þér gjörðuð einum
af þessum mínum minstu bræðruin, það gjörðuð þér mér“
— niuni ekki láta þessar velgjörðir þeirrn ólaunaðar.
Stálpastöðum, 28. júním. 1858.
Ögmundr Bjarnason.
(Aðsent).
Eg undirskrifabr votta hérmeb, eptir áskoritn,
ab saubfé þab sem prestrinn sira Gísli Gíslason á
Stabarbakka í Mibfirbi lét reka suÖr snemma í næst-
liönum aprílmánuöi, stabnæmdist hér á mínu heim-
ili, þar sem ekki var fáanlegt heyfóbr handa því
subr í Mosfellssveit, hvert þab átti þó ab rekast.
Þetta fé var af skoÖunarmönnum álitiÖ klába-
frítt þegar híngaÖ kom; þab hefir veriÖ vaktab hér
altaf dyggilega í búfjárhögum, og baÖaÖ, eins og
hérlent fé, eptir þeim reglum sem vibkomandi amts-
stjóri hefir fyrirskipab, og alls engi kind af því
hefir farib norÖr yfir Hvítá, enda hefir þab ekki
sýnt sig í stroki norbr. — Nú er sumt af þessu fé
skorib hér og slátraÖ, eigendum til væntanlegra
vorbyrgöa, m. fl., en hitt allt rekib subr í Reykja-
vík til slátrunar.
Stóraási, 28. september 1858.
Hannes SigurÖsson.
— (Aðsent). Ávarp til NorÖra.
það þykir nýstárlegt, að blaðið „Norðri“ skuli, —
aldrei þessu vant — skýra frá brauðaveitingum; en það