Þjóðólfur - 04.11.1865, Blaðsíða 2

geti ekki talað um landsins gagn og nauðsynjar,
nema í margra þúsund dala húsi; þar sem oss er
það ljóst, að fyrir utan kostnað og varanlegleika,
þá yrði ekkert þjóðernislegra né svipmeira og betr
lífgandi þjóðernisandann gamla, en að sjá þjóð-
fundarhöll Íslendínga, úr snjóhvítum voðum standa
við Öxará, er væri eins og miðsól, umkríngd af
tjaldbúðum gæðínga landsins og annara virðínga-
manna þjóðarinnar. þegnr vér þar hjá virðum
fyrir oss kostnaðinn til hvorutveggja, þá ætlum vér
að til búðartóptar og tjalds, þyrfti ekki meira en
einn hundraðasti hluti af húsverðinu, og því líkr
yrði viðhaldskostnaðrinn. þar að auki ætlum vér
að þesskyns uppástúngur og boðsbréf sé fædd fyrir
tímann, ineðan engu því er hrundið í lag, sem
sönn þjóðarheill hefir heimtíng á til vor; og því
virðist oss, að í uppástúnguna vanti bæði þrek og
framsýni forfeðranna. Sé nú þessi uppástúnga
skoðuð fráþví sjónarmiði, að alþíng yrði einhvern-
tíma flutt frá Reykjavík til þíngvalla, þá þurfa menn
í það minnsta að sjá áðr það fyrirkomulag, sem
innanlandsstjórnin fengi, og eptir því kysi þjóðin,
hvort alþíng yrði flutt að þíngvöllum eðr ekki.
Nóklerir Veslfirðíngar.
— í blaðinu »Norðanfara«, 7. f. mán. nr. 3t
—32, erbarst híngað með norðanpóstinum í dag,
má að upphafi (bls. 61) lesa greinarkorn með und-
irskript tubtugu og eins Íslendíngs í Kaupmanna-
höfn. Aðalinntak greinarinnar er það, að
víkja máli að »hneysu« þeirri er »þjóð vorri
sé gjörð með forsi og fárskaparmælgi slíkri sem
sumir af andlegu stéttinni« hér heima á Islandi,
og eiun af forstjórum blaðsins »íslendings« —
»að því er ráða megi« — hafibeitt í því blaði og
í Norðanfara gegn landa vorum Magnúsi Eiríks-
syni, útaf þeim 2 ritgjörðum hans
um Jóhannesar guðspjall og lœrdóm lcirlejunn-
ar um guð — til yfirvegunar þeim Islendíngum
sem ekki vilja svívirða guð með trú sinni*.
1) Hvat) setn lííir setníngum þeim og trúarlærrdóms-
meiníngum, eg vil lieldr segja meiniokum, sem Magnús Ei-
riksson heldr fram í bæklíng sínum, þá virþist m£r þessi
fyrirsagnarorþ næsta siysaloga valin og „mob óþolandi forsi“
á bæklíngi er þó mun til þess ætlabr — ef ætlun Magnúsar
er nokkur ónnur en sii aþ tildra fram þessari snild sinni á
prenti, á moían nokknr prentsverta er til þess fúl, — „aíi
snúa syndaranum (trúarvillíngmim eptir skoíun M. 15.), frá
viliu hans vegar“. Eg verþ ab segja fyrir mig aí> eg get eigi
lagt aþra meiníngu í þessi „forsyrþi11 fyrirsagnarinnar en þá,
aþ Magnús segi hör uioí), at) hver sá Islendíngr er heldr fast
vf& trúarlærdúma kirkjunnar eins og þeir eru nú tíþkaþir og
þar næst »uerða« þeir herrar, sem standa undir
greininni »að láta til sín taka, er þeir sjá saur
orpið á mannorð þess manns (þ. e. M. E.) sem
er hvers manns hugljúfi — — þess manns er af
ölium góðum og dugandi mönnum mun verða að
góðu einu getið, og þó engu fretnr en að hrein-
skilni og ráðvendni«.
Eg gæti nú skrifað undir hvert orð með þeim
herrum 21 í þessum fremri köílum greinar þeirra;
eg þekki Magnús Eiríksson fyr og síðar eigi síðr
en hver þeirra — og hefi aldrei haft ástæðu til ann-
ars en að mér væri heldr vel til mannsins sjálfs.
En sú velvild mín til M. E., eg verð að segjaþað
fyrir mig, hefir samt fyr og síðar verið meinguð,
— aldrei að neinni grunsemi eða tortryggni um,
að hann væri ekki hinn hreinskilnasti og ráðvand-
asti drengr, — heldr vorkunsemi og meðaumkun
með »fáráðnum« er trautt eðr alls «ekki væri við-
hjálpandi«, sem menn segja. Svona hefir velvild
minni til M. E. verið varið, segi nú þeir 21 herrar
hver fyrir sig til, ef þeir vilja satt segja, sem eg
cfa ekki, hvort velvihl þeirra hvers fyrir sig, til
hans er ekki sama »galli blöndtið«. En þó að
svo sé, þá gefr hvorki þetta né heldr trúarvillu-
bæklíngar M. E. neina ástæðu, og því síðr tilefni
eðr rétt til að smána og hrakyrða manninn sjálf-
an, eins og gjört hefir verið í hinum blöðunum
hér á undan.
Eg hefði samt sem áðr leitt hjá mér grein
þeirra 21, ef hún hefði látið lenda við þessi um-
talsefni, og hefði höfundarnir ekki látið sér gleym-
ast svo berlega spakmælið: nlofaðu svo þenna að
þú Iastir ekki hina«, og látið þá gleymsku sína
og svo aðrar vandlætíngar sínar og hótfyndni gánga
yfir mig saklausan — ef að grein þeirra bæri ekki
uppá mig hrein og bein ósannindi, en það gjöra
þeir herrar 21, svo margir sem þeir eru, þó að
þeir nafngreini mig ekki beinlínis, með því að
segja: »að hin blöðin á íslandi« (nema Norðan-
fari einn) »hafi látið sér sæma synja svörum hans
sem ekki gengr ab skobiinnm og kenníngmn hans í þeim efn-
um, vili vísvitandi eDa af ásetníngi „svívirba drottinn
vorn „tneb trú sinni“. Hvernig gotr nokkur mentaSr mat)r
leyft ser ai) kveba upp slíkan fordœíiu- e?ir sleggjn-dúin yflr
alla landa sína og þai) fyrir þetta eina, a?) ver hfddnm fast
vib þá trúarherdúma og setriíngar kristindúmsins sem oss
hafa verib iniirættar fnl barnæsku, og hlanpnm eigi á band til
ai) afneita þeim fyrir þetta draumúramal Magnúsar. Eg vil
spyrja þá herra 21 í alvúru, þykir þeim þetta og útal margt
aunai) orbaval M. E. — „einkum þegar um eins háleitt efni
„er at> r;ei)a“, — „hæfa mentut)um og kurteisura mounum1 11?
lýsir þetta „kristilegri stillíngu" og húgvært)? J. 0.