Þjóðólfur - 20.12.1866, Qupperneq 6

I
— 38 —
gæfim skýrslu eía \ottor?! om anoati en þa?, sem aogun
sæi, og hendrnar þreifubu á, meí> því liann kvaþst sjálfr
rita og ait af hafa kannast vií, aþ feþ hefíli veriþ
og væri en n, GIIUNAÐ' af samgöngum, semþaþhefþi
haft viþ sjúkt fe, euda sagþist hann aidrei hafa sagt hiþ
gagnstæþa, og ekki heldr geta séþ aí) sú MEINING lægji í
vottorbinu.
J>ar eptir var þessu slept um tíina; on þegar vér kom-
um til Vilhjálms um leiþ og vér fúrum af staí), rituþum vér
uofn vor á sebilinn, í nokkurskonar fljótræíi, en kváíiumst
jafnframt treysta Vilh. til þess, aí> nota ekki seþilinn, sem
forsvar móti þcirri veiki, sem væri ósýnileg og kynni aþ
geta dulizt í fénu, og vouubum aí) hann iagaþi svo orþfærií),
aþ enginn gæti hncyklazt á því, þó hann (seþillinn) geugi
lyrir almenníngs sjónir. En úr því nú svo er komilb aí) seþ-
311 þessi er kominu út í þjóþólfl, óunihreittr til hins betra,
meþ þessu óheppilega orbatiltæki „allt fé alheilt", þá
flun eg mig knúþau til aí) spyrja Hafuamenn a!b: hvort þaí)
hafl verií) meiníng þeirra, um leih og þeii ná?)u nófnum vor-
um á seþilinn, aí> lokka oss til þess (ineí) kænsku) aþ for-
svara fé þeirra, fyrir því, sem þeir sjálfir okki kváþust
geta forsvaraí) þaþ fyrir, nefnil. grunsemdinni um, ab
veiki kynni aí) dyljast { því? En þótt eg leggi þessa
spurníngn fyrir Hafnamenn, þá ern þeir bæ?)i nií'r, og mórg-
um öþrum alt of kunnir a?) hreinskilni til þess eg þurfl aþ
ætla þcim slikt; onda munu þeir kannast viþ, a?> eg tók þaí)
fram munnlega um leií) og eg ritaþi nafn mitt, aí) ié þeirra
væri alheilt af allri sýnilegri eþa áþreifanlegri veiki,
en bitt veit eg aþ hvorki Hafnamenn né atrir hafa ætlab
os8 aí> bera um, (nefnilega: hib ósýnilega eír leynilega) en
eg þykist sjá a?) í þjóbólfl er.lögí) sú rétta þýöíng í vott-
orþiþ, þar þaí) er álitib ónýtt sem heilbryghis skýrsla eins
og þaí) líka var aþ því leyti aþ þar var aldrei tekib fram, í
liverju grunseindin var iuuifalin, sú grunseind, sem flestir
vita af aí) hvílir á fé Hafuamanna, enda hofþi eg þá aldiei
þókzt þurfa, a?) gefa greinilegii skýrslu yflr skoþunina ef mér
hefþi virzt vottoiþib nógu fullkomií), sem eg þó gjórþi svo
ab segja strax eptir aí> eg kom heim til mín.
En þó svo óheppilega vildi til, a?) tvær kindr úr
Uafnahreppi væru inn í Njarbvíkum á meían fjár-
koíiuiiin fram fór, þá er lángt frá því aþ eg ímyndi mér
sþa?) um Vilh. Hákonarson, a?> hann vísvitandi hafl ætlaþ aí)
draga oss á tálar mel) því a?) segja „allt fé?)“ vi?) sko?iun-
ina, heldr mun hann ekki hafa vita? betr, enda mun hann
ekki hafa sagt þa?> fortakslaust.
En hva? um þa?>, þó allt fé sem var í Hafnahreppi þeg-
ar vér sko?u?uin, hef?i veri? „alheilt" og grunlaust af veiki
þegar vér rituþum nófn vor undir vottoÆi?, þá er þa? n ú
sterklega grunsamt, sí?an þær tvær kindr voru reknar
ur Njarþvíkunum su?r í Hafuir, sem vér mættum á heimlei?-
inni og, sem geti? er um í skýrslu þeirri yflr ijárskobunina,
er eg sendi sýslumamiiuum í Gullbríngusýslu, því a? í Njar?-
víkunum var þá sagþr fjárkláþi í þremr kindum.
Landakoti ló. desembr. 1806.
Guðm. Guðmundssun.
-J- (Aðsent).
20. dag Júnímán. þ. á. andaðist eptir lánga elli-
kröm fvrverandi sýslnmaðr í Mýrasvslu Vðtr (Odds-
i) ]>essi or?) höíum vér þannig autkeut.
son) Ottesen, kominn á níræðisaldr. Ilann var
borinn að Sviðholti á Álptanesi 1777; foreldrar
hans voru Oddr Stefánsson »notaríus« eðr í land-
þíngisskrifarastað á Alþíngi við Öxará, prests Ólafs-
sonar á Höskuldsstöðum, — var því albróðir Sig-
urðar Hólabiskups hins síðasta, en bálfbróðir Ólafs
stiptamtmanns, Stefánssona, — og Hólmfríðr Pétrs-
dóttir sýslumanns þorsteinssonar einnig sýslum.
í Múlasýslu; þau Hólmfríðr og skáldið Sigurðr
Pétrsson voru alsyzkini1. Frá Sviðholti fluttist
Ottesen með foreldrnm sínum norðr að þíngeyrakl.
og ólst þar upp, útskrifaðist úr Hólaskóla 1799,
sigldi þá samsumars eðr ári síðar til Iíhafnar og
tók þar við háskólann embættispróf í dönskum lög-
um, 2 árum síðar, og varð þá aðstoðarmaðr W.
F. Iírohgs á Geitaskarði, er þá var sýslumaðr
í Ilúnavatnssýslu frá 1800—1804, þar til hann
fór héðan af landi. þaðan fór hann til
Björns sekretera Stephensen á Lágafelli, þar
dvaidi hann sem skrifari, þángað til honum
var veitt Mýrasýsla árið 1808. J*að sama ár fór
hann að búa í Síðumúla og hjó þar í 11 ár, liin
fyrri 7 árin ókvænrt, en hin síðustu 4 kvæntr,
því 15. Júní 1815 gekk hann að eiga sér 15 ár-
um ýngri ýngismey, þórunni Stefánsdóttur umboðs-
manns (Vigfússonar sýslumanns Sclieving) frá ín-
gjaldshóli. Með henni lifði hann í hjónabandi 51
ár á hverju tímabili þau eignuðust 3 lífsafkvæmi,
2 dætr og 1 son;' Sigríði gipta presti sira Svein-
hirni sál. Ilallgrímssyni; hún er fyrir löngu dáin
og eptirlét engin börn; Helgu, gipta bókbindara
Iíristófer Finnbogasyni, þau hjón búa á Stórafjalli
í Borgarhrepp og eiga 5 börn á lífi; Stefán bónda
frá Hlöðutúni dáinn fyrir 2 árum, eptir hann lifa
3 börn. Frá Síðumúla flutti Ottesen sál. að Svigna-
skarði í Borgarhrepp og bjó þar í 41 ár, en þá
brá hann búi,' og dvaldi í húsmennsku í lllöðutúni
6 sin síðustu æfiár.
Af sínum 56 búskaparárum var þessi fram-
Iiðni höfðíngi 20 ár yfirvald hér í sýsiu, en sagði
því embælti af sér, af því fremr, að bann var
hneigðr til kyrlífis og næðis, en af því, að bann
hefði eigi þá hæfilegleika, er þvílikt embætti krefr,
því sálargáfurnar voru góðar og liprleikinn fram-
1) pau voru a? eins 3 börn Odds Stefáussonar og Hólrn-
fríþar, er úr æsku komust: Pétr sýsluma?)r, Lárus borgari og
kaupmaþr í Keykjavík, fabir Pétrs dannebrogsmanns á Ytra
Hólmi og frú Sigribr seinni kvinna Björns kauselírá?s og
secretera Stephensens síþast á Esjubergi; þeirra hjóna eiu-
birni herra Oddgeir etazrá?.
Kitst.