Þjóðólfur - 13.03.1867, Blaðsíða 1

— Skonnort „Afram" skipst. H. G. Beldring frá Ilamborg
nmíi kol o. fl. til E. Siemsen hafuaf'i sig hér í gærkveldi eptir
3 vikna ferí); meí) því frettist, a'b pástskipií) hefbi átt ab
löggja af staþ frá Hófn 1. þ. mán.
— Fjárkláþinn. — Viþ skobanirnar nm lok f. mán. í
Grímsnesi, Grafnírigi og þingvallasveit, fanst engi klábi nein-
stabar, eptir því sem skilvísir menn úr þeim átthiignm skýrbu
oss frá 6. og 7. þ. mán. — Aptr fanst nú klábi í 3 kindnm
skúlakennara II. Iír. Fribrikssonar vib skobun á því fe fyrstn
dagana af þ. mán.; þeir Teitr dýralieknir Og Magnús í Bráb-
ræbi, sem til voru kvaddir, stabfestu tii þíngbúkar, ab þab
væri hinn vanalegi klábi, jafnt og yflrskobunarmabrinn Magnús
á Grímstöbum, en þaí) var afrábií) ab láta bíba aþ lækna og
baba fh þetta um 2—3 vikna tíina til þess ab sjá fyrst hvort
sýkin magnabist og útbreiddist á fénu. I fé Gubjúns pústs
fanst engi klábi, um byrjun þ. mán.; skýrslnrnar frá því um
lok f. mán. segja klábalanst hjá þeim 3 ijáreigendum í Garíla-
hverfl, og 3 skobnnarskýrslnr frá öndverbum Jan. til niibs f:
rnán. segja fé sira Sigurbar á Utskálnm og H. Duus verzlun-
armanns í Keflavík „( bezta heilbrigbisástandi“.
(Aðsent).
I>að cr allt of sjaldan er }>jóðólfr getr haft
meðferðis þær ritgjörðir, er snerta framfarir vorar
í búnaðarsökum, eða nýar uppgötvanir eða upp-
lýsíngar til að vinua ýmisleg störf með liægra móti,
ellegar eitthvað það, er reynslan sannar að öðru-
vísi fari betr; veldrþví, að vorri hyggju, rúmleysi
í blaðinu, en ekki það, að þeir sem færir eru að
rita nm þessháttar meti það minna; því fáttafþví
er þjóðólfr færir lesendum sínum er svo óþarft að
missast megi, og flestar greinir hans hafa eitthvað
til síns ágætis. Og i þeirri von, að einhverjum
af lesendum hans flnnist ekki með öllu óþarft að
fara nokkrum orðum um sjáfarútveg okkar Sunn-
lendínga, sem næstum má heita aðalatvinnuvegr
þeirra þriggja sýslna, er liggja að Faxaflóa sunnan-
verðum, síðan sauðfjárræktin þar varð svo miklum
vankvæðum bundin sem öllum er ljóst; virðist því
öll þörf að gjöra allt til þess sem mögulegt er
að útvegrinn, það er, skip og bátar og öll áhöld
se sem hentugast og traustast, að aflavonin geti
orðið sem mest og afleiðíngarnar sem farsælastar
— og frá því sjónarmiði viljum vér leiða athuga
manna að einu mikilsverðu atriði er oss virðist
vera þeim eðlilegu framförum útvegsins fremr til
tálmunar en tryggíngar.
í>'í verðr ekki neitað, að bæði skip og bátar
nú í seinni tíð, einkum síðan Engeyíngar fóru að
gefa sig svo mikið að skipasmíðum, hafa tekið
svo miklum bótum hvað lögun snertir bæði lil
gángs, siglínga og alls afburðar; svo að reynslan
sannar að skipalagið er orðið svo gott, er maðr
getrhugsað; eins og líka að allir þeir sem þekkja
hvað til síns eigin og annara friðar heyrir, gjöra
sér far um að laga svo árar og segl og önnur
áhöld, að bæði að skipi og mönnum sé sem þén-
anlegast; en jafnframt þeirri hugmynd að allt sé
liprt og laglegt, mega hvorki hinir góðu skipa-
smiðir eða útvegseigendr gleyma því, að allt sé
trútt og óbilugt eptir því sem í þeirra valdi stendr.
En þessar framfarir, sem eru að vísu bæði góðar
og miklar, hafa mestar komið fram á bátum o:
tveggjamannaförum, sem almenningr hefir fjölgað
miklu meir en öðrum stærri skipum, en sú fjölg-
un er að vorri hyggju gagnstæð því sem reynslan
sannar að öðruvfsi færi betr. J>ví það er gagn-
stætt því »að beita orku við ægi«, og sækja afla
sinn æ lengra út, að setja upp og eyðileggja átt-
ærínga, en taka bát, semtveirgeta varla valdið, og
troðast útí hann fjórir, er verðr þá ekki ætlandi
að afbera sjógáng og innibyrgja nokkurn afla. En
hvað kemr til að menn eru svo fúsir á þessa báta
brúkun, sem eru þó eins og allir sjá, bæði af-
burðalitlir, ferðminni og hættulegri en hin stærri
skipin — jafnvel þó öll skip sé því undirorpin að
geta farizt? — J>að er það, að skipahlutirnir eru
ekki teknir rétt í samanburði við tilkostnaðinn á
hverju fari fyrir sig. I fyrri tíð, og það ekki nema
fyrir svo sem 20—BO árum var varla önnur skip
að nefna hér innanbugtar á suðrlandi en bát, það
er tveggjamannafar, eða ship, það er sexæríng
sem tveir hlutir voru ætíð teknir eptir, hvort sem
fór með færi eða lóð, og hvort sem voru á 5, 6
eða 7 menn, og eptir bátinn einn hlutr, hvortsem
á voru 2 eða 3, og er sú venja mjög sannsýn,
enda helzt hún enn nú mótmælalaust við á þess-
um skipum. En þá fóru menn að flnna, að þessir
sexæríngar voru heldr litlir, til að sækja sjó með
dugnaði f því lángræði sem hér er gjarnast, og
bygðu því áttœrínga sem strax þóttu afburðameiri
— 73