Þjóðólfur - 27.03.1867, Blaðsíða 2

— 90 —
meðal hinna 15 opinberu saka hefði verið 4 opin-
ber lögreglumál, eitt var útaf ólöglegri brenni-
vínssölu, úr Gullbríngusýslu, hið sama er dæmt
var ómerkt í yflrdómi f. á., en hin 3 voru öil úr
sömu sýslu og öll útaf óhlýðnis-afbrigðum frá al-
mennum ráðstöfunum valdstjórnarinnar til þess að
lækna fjárkláðann og uppræta hann. Af 11 saka-
málunum voru 4, er eigi náðu fullnaðardómi íyfir-
réttinum að þessu sinni; í 2 þeirra var héraðs-
dómrinn dæmdr ómerkr (úr Snæfellsnessýslu og
úr Gullbríngusýslu), en 2 var frá vísað (annað úr
J>íngeyarsýslu, en hitt úr Isafjarðarsýslu, það er
nú orðið 10 ára, síðan fyrst var höfðað og hefir
fyr gengið bæði fyrir yfirrétt og hæstarétt, en var
heimvísað frá hæstarétti 1860, til nákvæmari próf-
unar og upplýsínga í héraði) — af því héraðs-
dómurunum, hvorum fyrir sig, hafði láðst eptir að
láta annaðhvort birta sjálfum sér áfrýunarstefnuna
til æðra dóms eða að fráfalla birtíngunni. Hin 7
sakamálin voru þessa sakarefnis: eilt útaf því, að
sá er kærðr var lenti í grunsemd um að hann \
hefði orðið bani annars manns með byssuskoti ;
eitt var útaf illri meðferð á skepnum; eitt var út
af þjófnaði í 4. sinn drýgðum (»Byssu-Björn« úr
Yestmannaeyum); eitt var útaf innbrotsþjófnaði,
(Jón Karelsson úr Gullbríngusýslu) en yfirétlr dæmdi
einfaldan þjófnað (í 2 sinn); 1 var sauðaþjófnaðar
mál (úr Húnavatnssýslu); 1 var útaf einföldum þjófn-
aði (íngibjörg Torfadótlir úr ísafjarðarsýslu; hefir
það málið Iegið á döfinni síðan 1857, og komið
víst 2—3 fyrir yfirrétt, áðren það nú náði þarum
síðir fullnaðardómi); og 1 útaf sifjaspellum (úr
llángárvallasýslu), þar voru bæði, barnsfaðir og
barnsmóðir dæmd líflaus, var það staðfest í yfir-
dómi, og gengr svo mál það, að lögum, til hæsta-
réttar.
ÚTLENDAR FRÉTTIR.
1. Frá freltaritara vorutn í London dags. 4.
Marz 1867.
Sem betr fer, hefir allt til þessa fremr ræzt
friðsamlega úr þeim spám, sem þér fenguð héðan
i síðast liðnum Októbermánuði, þótt sumar þeirra
sé enn ekki að fullu ráðnar. Stjórnarráð það, er
komst hér að völdum í fyrra sumar, sitr enn, en
óvíst þykir, hvað það mun lengi verða. þegar við
þíngsetnínguna 5. Febr. var þess getið í ræðu
drottníngarinnar, að frumvarp til nýrra kosníngar-
laga mundi verða lagt fyrir þíngið, og svo hefir
verið gjört, en frelsisvinum þykir þar lítið tiltekið
um rífkun þeirra, en hinsvegar þykir þeim, er
halda vilja hinum forna sið, of mikið gefið eptir,
svo stjórnin er þannig komin í klípu og veit ekki
hvað af skal ráða, þvi að hún þorir hvorigan flokk-
inn að aðhyllast fullkomlega. þetta kosníngarmál
er eitthvert hið mesta áhugamál Englendínga nú
sem stendr, og hafa verið fjölmennir og tíðir mann-
fundir um það efni. 3. Desember og ll.Febrúar
voru hér þe^skonsr mannfundir, einkum handiðna-
manna og verkamanna, því að það eru þeir sem
einkum verða útundan eptir hinum gömlu kosn-
íngarlögnm. Landeigendr, verksmiðjueigendr og
námaeigendr ráða flestum sætum í þínginu, en allr
þorri þjóðarinnar, sem ber hærri álögur og skatta
að tiltölu, en hinir flokkarnir, hefir ekkert atkvæði.
Fyrir því segja blaðamenn hér, að parlamentlð se
ekki fulltrúaþíng hinnar enskn þjóðar, heldr enskra
penínga. En iðnaðarmenn vilja sýna hinum stjórn-
ándi stéttum, með því að fjölmenna semmestþessa
mannfundi, að til sé og annað afl meðal þjóðar-
innar en peningar. Eg sá mannfundinn 3. Des-
ember. |>eir sem tóku þátt i honum voru hérum
bil 25,000; þeir fylktu sér átilteknum stað í bæn-
nm, og gengu síðan í fylkíngu með merkjum og
básúnum til fundarins; þetta er hér kallað »de-
monstrationu. Á merkjum þessum voru ýmislegai’
yfirskriptir t. a. m. »Lifi frelsisvinim. »Lýðrinn
skal fá atkvæði með einhverju móti«, og fleira þess
konar. Miklu fieiri vorn áhorfendrnir, lieldr en
þeir, sem tóku þátt í fundinum, svo manngrúinn
varð fjarskalegr, en mig furðaði mest á, hversu
reglulega og stillilega allt fór fram, og voru þó
sjálfsagt margir misyndismenn í hópnum, sem
sjaldan láta sig vanta við slík tækifæri, til þess að
ransaka vasa náúngans; en þó vnr furðulítið af
því þennadag, og rákn iðnaðarmenn fallega af séi'
það ámæli hinna æðri stétta, að þeir væri óstýri-
látir og ofstopafullir fyllihundar, engu betri en villi-
dýr. Mörgum varð því léttara um hjartaræturnar,
er þessi dagr var úti, því margir bjuggust viö róst-
um og ránum eða öðru enn verra. þegar til fund-
arstaðarins kom, voru haldnar ræður þess efnis,
að menn skyldi halda fram kröfum sínum með sem
mestu þreki og alvöru, og eigi létta fyren þeim
yrði frarngengt. Eg hefi sett þetta hér eins og
lítið sýnishorn af því, hvernig þessir mannfundir
eru. En að því er málefnið sjálft snertir, þá er
vonandi að það fái bráðum heppileg afdrif, hvort
sem þetta stjórnarráð, sem nú er, heldr sæti eðr
ekki. IJinir ákafari blaðamenn segja: gjöri þingið,
hvað það vill, vili það ekki gefa oss rött vorn, þá
%