Þjóðólfur - 27.03.1867, Síða 3

91
tökum vúr liann sjálfir. En ólíklegt er, að til
þess komi.
Stephens I'eníuliöfðíngi liafði lieitið því fiokks-
mönnum sínum í Arneríku í sumar, er leið, að
hann skvlcli hal’a hafið uppreist í Irlandi fvrir bvrj-
un ársins 1867. Voru því hafðir nægir hermenn
til taks í írlandi um árslokin, með því og að spurð-
ist frá Ameríku, að Stepliens vueri horfinn þaðan,
og vissi engi, hvar liann væri. J>ó var allt kyrt
þar lil fyrir hálfuin mánuði, þá gaus upp Fenía-
upphlaup á einum stað á útkjálkum Irlands, eri þó
kvað eigi mikið að því; upphlaupsmenn voru tæpir
100 að tölu, og eru uú flestir af þeim teknir;
margir aðrir hafa og verið heptir, þeir er sannir
liafa orðið að því að vera í vitorði og liðsinni með
Feníum, og hefir þetta uppþot leilt til þess, að
Ilabeas Corpus lögin verða numin úr gildi um
hrið á írlandi. Samt seni áðr þykir ekki vera
nein sérleg óltavon af Feníum.
Vetrinn var hér blíðr og góðr til nýárs, og
sást ekki snjór, en um fyrra hluta Janúarmá'naðar
Rom hér snjór og frost miklu meira en venja er
til, og fanst mér þá engu hlýrra hér en á Is-
landi; og þótt þetta kast varaði ekki lengr en liálf-
an mánuð, lá við mestu vandræðum; járnbrautir
teptusl og fréttaþræðir slitnuðu, vagnar gengu hér
fáir eða engir um strætin, og er þá ekki auðtinn-
ið að fara hér um víða í bæ, sem er meira en
þingmannaleið að timmáli, þvi að Englendíngum
datt ekki í hug að moka snjónum burtu, fyren
viku eptir að hann kom, og þó ekki þá alstaðar.
[>að liefði ekki þótt framtakssemi af bæarstjórn-
inni í Hvík. í Febrúar hefir verið sumarveðr og
hiti; blöð voru farin að sprínga út, en nú eru
uustan landnorðan næðingar, og er hætt við, að
þau deyi út aptr.
þessi vetr liefir verið mikill slysavetr hér á
Englandi. [>ar er fyrst að telja hinn mikla náma-
brtina; í Desembermánuði kviknaði í stórum kola-
námum norðantil á Englandi, og fórust þar aOO
manns. Annað var, að kviknaði í Krystalhöllinni
miklu og brann mikill hluti hennar; einkum þótti
skaði að ýmsum dýruin og plöntum úr hinum heitu
löndum, er ekki verðr auðið að fá ’svo fljótt aptr
og sumt, ef til vill aldrei. þelta var því hrapar-
legra, sem fjöldi slökkvivéla, er kallast eldeyðendr,
(tíre annihilators) var í höllinni, en engi var nær-
staddr, er kunni að beita þeim. Ilér í Londou
urðu og í Janúar einhverjar hinar hraparlegustu
slysfarir, sem hugsazt geta. Svo er ástalt, aðliér
í útnorðanverðri London er skemtigarðr, er heitir
Regents’ Park; hann er á að geta, hálfa milu
danska að umrnáli; í lionum er vatn lángt og
mjólt; það er leitt þángað um lángan veg; þar
sem það er breiðast, er það tæplega eins breitt
og tjörnin í lVvík og naumlega eins djúpt. Á
þessu vatni fara menn á sumrin á skemtibátum,
og þegar ísalög eru, er þar hin mesta skautaferð.
Svo var og i vetr, að fjöldi manna þyrptist út á
ísinn, áðren hann væri hundheldr, sem menn kalla.
Einn góðan veðrdag, þá er frostið hafði verið nokkra
daga, voru mörg hundruð manna á skautum á vatn-
inu; eg kom útí garðinn þenna sama dag, og sá
eg, að ísinn var alls eigi tryggr; hann var lílið
meira en einhöggr; á áliðnum degi voru drengir
tveir að reyna sig, hvor þeirra þyrði að fara lengra
útá ísinn, þar sem liann væri veikastr þartil báðir
töru niðr; þé þusti manngrúinn þegar að til að
vita, hvað um væri að vera, við það brast ísinu
og nokkur hundruð manns fóru niðrí. það var
voðaleg sjón að sjá, eigi einúngis þá, sem voru í
lífsháskanum, heldr og þann grúa af ættíngjum
þeirra og vinum og öðrum áborfendum, semstóðu
á bakkanum og gátu ekki að gjört. Hátum varð
ekki fljótt við komið vegna íssins, og þó meun
væri syudir, þá voru það margir, er urðu innundir
ísnum, og kaldsætt var í vatninu í 7—8° frosti.
Strengr lá yfiruin þveran ísinn áðren liann brotn-
aði, og hefði hann mátt verða að miklu liði, en
þegar til átti að taka, þá reyndist hann fúinn, svo
iiann slitnaði. Og þótt mörg þúsund manna væri
á bökkunum, og vatnið ekki breiðara en frákirkj-
unni og útí hólmann í tjörninni (í Rvík), þá fór-
ust þó þarna 40 manns. Að vísu varð mörgum
bjargað, en mér sýndist eins og það færi allt í
handaskolum; hér mátti segja, að »margr druknar
nærri landi«.
þegar Frakkland er nefnt, er um ekkert tíð-
ræðara en urn hina miklu sýníngu í París, sem á
að opna 1. Apríl, og falla flest önnur mál í gleymsku
fyrir henni, enda virðist sem hugr Frakka almennt
hnegist nú fremr að verzlun og innanlandshag-
sæld, að dæmi Englendínga, heldren að óróa og
róstum eðr hernaðarfrægð; og styðr keisarinn að
því af alefli.
[>að þykja' öllum gleðifregnir, að nú er upp-
runninn sá dagr fyrir Úngverjum, að þeir hafa
fengið frelsi það, er þeir lengi hafa sókzt eptir,
og hafa þeir nú stjórn sér og eru þannig fremr
bandamenn en þegnar Austrríkis. Eigna menn
þessa tilhliðrun Austrríkiskeisara vitrlegum tillög-
um ráðgjafa hans, Barons lleusts. Úngveriar