Þjóðólfur - 28.07.1870, Blaðsíða 3

— 151 —
og verðr ekki ofsögum sagt af unaðsemi þessa
lands, og að varla getr fegri blett á jörðunni,
á blíðum vordegi, en hér, þegar trén eru út sprung-
in, öll akrgerði þakin með fönnum af hvítum
blómstrum, og alt loptið ómandi af fuglasöng, sem
opt minnir á Munaðardælu í okkar gamla Búnað-
arbálki; það getr varla verið blíðara vor, en hér
heflr verið þetta ár; en þó kvartar búmaðrinn, því
mörg er hans raunin, hér sem annarstaðar; því
hér hefir verið of mikil sól, en minna afþví bless-
aða regni; þó hefir umliðinn hálfan mánuð nokk-
urbót orðið áþví, er því grasvöxtr ekki svo nægr,
sem óskandi væri; i iok þessa mánaðar er hér
sláttr, en uppskera á hveiti er í Ágúst; er því von-
anda, að enn rekist bætr úr til þess tíma.
Mikil hátíðahöld standa hér til innan skamms
í Oxforð, og er í vændum, að meira verði nú um
dýrðir, en verið hefir í manna-minnum, því nýr
Lorð Chancellor á nú að innsetjast, og því mikil
viðhöfn að fagna honum; en með því að mín ó-
skáldlega ímyndun, og enda öll ímyndun er ekki
nema skuggi hjá sjón og raun, þá skal eg ekki
mæða yðr með fréttum ókomins tíma, en láta það
bíða næstu ferðar, ef við þá lifum, því þá verðr
alt um garðinn gengið, og alt aptr í kyrð.
Nú í dag koniu þær fréttir, að í gær — því
fréttirnar hér fara ekki með bygðum hreppaskila-
gang — var mikill eldr uppi í Constantinopel, í
Pera sem kallast; þar er meðal annars höll hins
brezka sendiherra; sú höll hefir nú öll brunnið til
kaldra kola, og engu bjargað nema bréfum og
skjölum; þar með hafa mörg þúsundhúsa brunnið
til ösku, og engu bjargað, og fjöldi manna því
mist alt sitt. Fyrir 39 árum var fyr eldr á sama
stað, og þá brann og hin fyrri höll, en nú hafði
önnur miklu veglegri verið bygð í staðinn, ekki
þó til annars en að verða nú aptr elds-matr.
Hin sömu blöð, sem færa þessa hraparlegu
fregn, bera og aðra betri fregn, nefnil. um her-
togann af Edinborg (l'rince Alfred), sem er áferð
í Indíum, og miklar dýrðir verið til að fagna hon-
um. Mestu mannfagnaðir hér í Norðrálfunni segja
sítan 1867, og aldrei vei’br hún blöburn vorum og óllum
landslýb til skammar, eins og er um þá einu greinina sem
þessi hófnndr í ‘'Nf.“ veit af og fyr var minzt, Nf. nr. 47 —
48 1861) met) „P. J“ undir. pab er eins og þetta virbulega
samtíþablaþ vort Nf. 6Ö orbinn svo samdanna óþverranum úr
sjálfumser, aí> hann getr hvorki litifc til hægri eba viristri,
getr á engu angab fest nerna sorp.haugum sínum; þat) eru
hrein vandræíii met) slíka blata-sorphænu, er kemst at) vísu
út á hauginn, en aldrei af honum aptr, og verbr ekki núib
þatan, hvernig sem ab er farií).
þeir, sem séð hafa, sé ekki nema kotkarlabragr
hjá því, sem er í Austrlöndum, þar sem múgrinn
er svo glysgjarn, þeir ríku færast í gull og gim-
steina, skínandi eins og stjörnur, en hinir fátæku
leggja allar árar í bát og horfa á, og öll vinna er
aldauða svo vikum skiptir, þó minna væri að sjá
en sjálfan son drottningarinnar. Ilér þar á móti
er svo mikið veraldar-busl og vinnuergi, að þó að
hér dytti gat á jörðina, er ekki tiltökumál að verki
slotaði um einn dag rúmhelgan til að skoða. Einn
rúmhelgr dagr vinnulaus um alt England, það er
eitt heimsins undr. En ekki svo í lndíum. Nú
var þá síðast langt þakkarbréf frá prinzinum til
vicikonungsins, Lorð Mays, þakklæti fyrir alla góða
hluli sér auðsýnda og elskuhót landsbúa til drottn-
ingarinnar og hinnar ensku þjóðar, og þar með
var þessi veizlusaga úti.
Af því annar hjutr er í sömu átt, má eg og
geta þess hér; en það er, að í vetr fanst merki-
legr steinn í landinu Móab, alþakinn með letri.
þessi innskript er sú elzta í veröldinni, sem geymzt
hefir, málið hrein ebreska, en skrifað i því gamla
phoenisiska stafrófi, hvaðan öll önnur Norðrálfunn-
ar stafróf, og enda vort gamla rúnastafróf er runn-
ið, og násvipað stafagjörð á þeim elztu grísku
innskriptum, sem þó allar eru nokkrum öldum
yngri, og þeim, sem eru vanir að sjá ebresku í sínu
vana- ferhyrnda -letri, sem er miklu yngra, bregðr
því við að sjá ebresku ritaða í þessu letri, sem
í sjón líkist svo mjög því gamla gríska og enda
rúnaletri. Steinninn var brotinn síðan, og inn-
skriptin er því ekki full, en þeir lærðu færa hana
allir til Mesha konungs í Móab, fám árum eptir
Ahabs dauða, eða nærfelt 900 árum fyrir Ivrist.
Efnið er, að konungr í Móab telr upp sínar or-
ustur, og er mjög drambsamr, og gambrar, en
segir síðan, hvaða borgir og verk hann hafi bygt.
Eg hlustaði á fyrirlestr um þennan stein, og get
má ske síðar sent letrmyndina sjálfa. Okkr á-
heyrendum var þar lesin upp meðal annars 3.
kapítuli úr annari kóngannabók. því sá kapítuli
er samstæðr við efnið á steininum. Mér er sorg,
að strax í fyrsta versi er hér prentvilla í þeirri
nýu íslenzku Biblíu, nl. að Jórarn hafi verið hér
í tvö ár, en á að vera túlf ár, því svo hafa allar
góðar gamlar Biblíur; eg nefni þetta í þá veru,
að annars villist tímabilið.
Manndrápin frá Grikklandi veit eg að yðar
fréttaritari í London muni skrifa yðr, vil því ekki
tvísegja söguna. Líflát bandingjanna varð á sum-
ardaginn fyrsta, sem hér var blíðviðrisdagr, og