Þjóðólfur - 10.12.1870, Síða 3

— 19
19. Óli P. Möller frá Reykjavík V4*.
I. b e k k r.
1. Jón Jensson rektors Sigurðssonar í Reykja-
vík (nýsveinn).
2. Björn St. Bjarnarson frá ísafirði.
3. Einar Jónsson, |>orsteinssonar -j- bónda á
Stórasteinsvaði í Norðr-Múlasýslu (nýsveinn).
4. Davíð Scheving, þorsteinsson f kaupmanns
Thorsteinsens á Æðey í ísafjarðarsýslu (ný-
sveinn).
5. Guðlaugr Guðmundsson, bónda Ólafssonar á
Ásgarði í Árnessýslu (nýsveinn).
6. Gunnlaugr Einar Gunnlaugsson, bónda Guð-
mundssonar frá Sólheimum i (Sæmundarhlíð)
í Skagafjarðarsýslu, umsjónarmaðr í bekknum.
7. Stefán þorvaldsson úr Reykjavík.
8. Jón Sigurðr Karl Iíristján Signrðsson John-
sen, sonr f kaupmanns S. Jobnsens á Flatey
i Barðastrandarsýslu (nýsveinn).
9. Stefán Pálsson, úr Reykjavík.
10. Jón þórarinsson, prófasts Böðvarssonar á
Cjörðum á Álptanesi (nýsveinn).
n Icelandic-Eng lish Dictionary
duefly founded on the collections made from
prose ivorlcs of the 12th - 14th centuries,
by tlie late Ttichard Cleashy, enlarged and
completed hy Gudbrand Vigfusson. Oxford
M.DCCC.LXIX. xxxvi -j- 240 hls. 4to.
(Framh.). Á xxiii bls. er hluttaksorð liðinnar
1 ar at 8agnorðinu eiga að eins sett í hvorug-
•Vni, og mætti þar af álykta, að það væri að eins
1 ^essu kVni> eins og af sagnorðunum mega,
ttnna, purfa, þar sem þó bæði hin karlkenda og
venkenda mynd (áttr, átt) eru tii. Af sagnorð-
unna er hluttaksorð liðins tíma látið vera
en < 8'° ,mun nú vera í daglegu máli,
æinn'r nnmáHnU.er Það Unnat’ L d': Nu var
Strengleikarea9ÞU1 f>lk‘ ^ 'ængÍ hnfð' UUnnt hænni>
honom, %<% U‘ en hon hafði allz ækki unnat
lengi hafði h»nnÞa b'Ug8Í sa (við) kono hans er
hallask, Ttaliislc Unnat ^36- ~ Orðmyndirnar ek
átt að setja í orðinyndafrmft-hefðÍ hðfundrinn eigi
l»fa aldrei lil
umlrinn kanna.t ajéifr
. , j • a XXVI bls., 2. dálki.
þar sem hofundrmn hneigir sagnorð með við-
tengdri neitun, hefir honurn sums staðar mistek-
izt það, t. d. við 1. persónu þálegrar tíðar ( ein-
tölu skyldi-t, myndi-t, er á að vera skyldig-a,
myndig-a, t. d.: myndiga ec lostic at liþinn fylci
iofvr okvnnan armi veria, Helga kv. Iljörvarðsson-
ar, 42 (Bugges útg.).
Á xxvii. bls., þar sem talað er um stigbreyt-
ing atviksorða, er sagt, að miðstig af atviksorðun-
um skjótt, p.jótt, fagrt, viða, sé skiótar, pjótar,
fegr, viðar. þetta er eigi rélt; það er í öllum
fornum bókum skjótara, pjótara, fegra, víðara.
Mér þykir óþarfi að tilfœra hér dœmi úr fornum
bókum , þvi að eg hefi gjört það í Norðanfara
1869, 17.—18. bls. Eg læt mér nægja, að vísa
hér til þess, er þar ersagt. Á sömu bls. eru eign-
arföllin eins-konar, nokkurs-ltonar, alls-konar,
hvers-honar, margs-konar talin með atviksorðum.
Ef þessi eignarföll væri höfð sem atviksorð, ætti
þau að geta setzt með atviksorðum og lýsingar-
orðum, og menn ætli t. d. að geta sagt: eins-
konar vel, alls-konar vet, eins-konar góðr, alls-
konar góðr; enn það geta menn eigi, enda eru
eigi þessi eignarföll atviksorð. Á sömu bls., 2.
dálki, ritar höfundrinn báðum-egin, hvárum-egin,
hinum-eginn, öUum-eginn. í fornbókum eru
þessi orð rituð sundrlaus báðum megin, hinum
megin, hvárum megin, öllum megin, og stundum
megum fyrir megin, t. d. öllum megum, þ. e öll-
um vegnm, á alla vegu.
Á xxix. bls. er talað um hljóðvarpið, og eru
þar lilgreind hin sömu hljóðvörp, sem vant er að
hlfcera í hinum nýjustu islenzku bókum þess efnis;
enn hljóðvarpsfrœðin á enn langt i iand, og tii
eru hljóðvörp, cr menn vilja enn eigi við kannast,
t. d. œ af jó, ey af ó, ey af o, ce af o. þannig
verðr varla neitað, að htœpa sé hljóðvarp af hljópu,
reyta af rót, lláleygir af Ilálog- fí Ilálogaland),
hama af hani, dcegr af dagr, Bryndœlir af Brynju-
dalr, Tjaldstccðingr af Tjaldastaðir (á sama hátt
sem Stafhyltingr af Stafaholt), Silfrstœðingar af
SUfrastaðir (sbr. Landnámabók, III, 8, 193. bls.,
nýjasta útg.).
Á xxxiii. bls. er ritað misk-unn, várk-unn,
og þessi orð leidd af unna. Hvað er þá misk-
og várk? þessi afleiðsla er eigi rélt; þessi orð
eru saman sett af hinum ófrágreinilegn forsetn-
ingum mis-, og var-, og stofninum í kunna, á
sama hátt sem ignoscentia og ignosco af in- og
gnosco.
þar sem höfundrinn þýðir íslenzk orð með
latneskum orðum, er hann eigi alls staðar hepp-
inn, t. d. þar er liann þýðir hrynna, brunnu með
urerem, usscrunt (á xxv. bls., 2. dálki), fyrir ar-
derem og arserunt, eða þar sem hann segir (á
xxxii. bls., 2. dálki), að endingin -ynja samsvari