Þjóðólfur - 23.11.1872, Blaðsíða 6

6 embætti samtals er Itann liefir smámsaman sókt
um síðan 1858, því hann varð þar jafnan aptr-
reka fyrir yngri mönnum bæði að aldri og em-
bættisprófi, sumum þeirra óreyndum, óæfðum og
öllu ókunnugum hcr, en sumum lítt reyndum’.
Hér er eigi með nein ósannindi farið, heldr
hreinan sannleik, og þó ekki í því skyni að barma
sér út af þessu; á það hefði og eigi verið minst
mannsins máli hér í blaðinu , nú heldren fyrri,
hefði eigi lögstjórnarbr. þetta 12. Sept. þ. á.
knúð til þess. En bér af má samt sjá, að
ritstjóri þjóðólfs hefir ekki verið neitt óska-
barn eða náðar-hnokki Danastjórnarinnar eftir
1851, né að hún hafi þar til neinna náðarveit-
inga að telja né heldr aftr að taka, nema ef vera
skyldi þetta procurators-embætti, sem stjórnin veit
líka af eins og sýnir sig, að ritstjórinn er ( það
settr og hefir verið nú á 15. ár, síðan 1858.
En þó má á það minna, að stjórnin hafði þá eigi
önnur fangaráð, því engir sóttu aðrir um þessi 2
nýstofnuðu embætti heldren þeir 2 er þá voru
settir, og var J. G. annar þeirra. Víst má félitl-
um og tekjulausum mönnum vera nokkur styrkr
að þeim 300—350 rd. árlega er procuratorem-
bættið gefr beinlínis af sér, með annari atvinnu er
gæfi tvöfalit í aðra hönd. En valt mun á það að
ætla að svo standi jafnan á sem nú er; og víst
mun svo reynast að engi geti komizt hér af með
procuratortekjurnar einar sér, eigi einhleypr maðr
auk heldr hitt. Mun það og sannast, að þegar
embætti þetta losnaruú,hvort heldr svo að stjórnin
lætr hótun sinni framgengt verða, eða að dauð-
inn yrði fyrri til að berja að dyrum, — og er
óvíst hvor þeirra þar hefir götuna fyrir hinum, —
þá mun engi úllærðr lagamaðr vilja líta við em-
bætti þessu. Ritstjóra þjóðólfs hefir verið nauð-
ugr einn kostr að búa við það um svona mörg ár,
þar sem hann hefir eigi getað áheyrn fengið um
neitt annað embætti.
sótti nm, etl fekk ekkert þeirra, verír mafcr sjílfsagt mest
og bezt a?> tileinka og þakka 8t|órnardei!dinni (slenzkii, en
ekki svo ráBtierrannm eí)a rábherrastjlirninni sjálfri; því þar í
deildinni heflr sami hiiffcinginn haft forrætii og yflrstjórn siíi-
an 1851, og hefir enn ( dag; og menn sjí og vita, aí) 6tjórn-
ardeildin ræílr mestn nm allar embættisvoitingar hér á landi,
einkum hinna minni háttar, eins og iíka er eíililegt og-riitt; en
A þessn sama tímabiii (fr4 1851) hafa orbit) víst 9 efca 10
ráfcherraskiptin yflr íslands-málunnm.
1) J. G. heflr fengizt vifc og haft á hendi ýms opinber
og embættisstörf sífcan 1828, j). e. nú um 44 ára tímabll. Og
munu vutturfc þeirra ágætis-embættismanna, er hann stúfc undir
á ýugri árunum eigí standa á baki neinna annara.
DÓMR YFIRDÓMSINS,
í sökinni, «rettvísin, gegn Magnúsi Magnússyni
o. fl.» (eðr í «tryppadráps-málinu» úr Yxna-
dalnum).
(Uppkvefcinn 15. d. Júliinán. 18 72. Dómsnifcrlagifc er
auglýst í J.jófcólfl XXIV. 150.-151. bls.)
„paiefc ábúendr þeirra jarfca, er liggja í framanverfcum
Öxnadal i Ejjafjarfcarsýslu, opt veifca fvrir ágangi á engjum
sfnnm af stófci því, sem Skagflrfcingar eiga, og sem á sumruin
gengr á Öxuadalsheifci, er liggr vestanvert vifc dalinn, tókn
þeir bændrnir á Gili og Bakkaseli, fremstu bænm í Öxna-
dalnum, Magnús Magnússon og Jónas Sigurfcsson, sumarifc
1870, sig saman nm, afc hrinda af sfcr þessnm ágangi, og þann
4. Septembr. ofannefnt ár smalafci Magnús mefc tilhjálp Jón-
asar, sonar Jónasar Signrfcssonar, sem ifcfci bonnm son sinn
til afcstofcar, stófcinu nr Skagaflrfcinnm, sem komifc var inn á
land þeirra, og fóru þeir svo á stafc mefc þafc, og var svo ráfc
fyrir gjört miiii Magnúsar og Jónasar Sigurfcssonar, afc stófc
i þetta skyldi rekifc norfcr á Víkingsdal á Hórgárdalsheifci, af-
: riitt Skagflrfcinga, en þangafc liggr leifc um Grjótárdal á Öxua-
j dalsheifci, og yflr sltarfc nokknrt í fjailinn, sem skilr heifcarn-
1 ar. pessa leifc héldu þeir ákærfcn Magriús og Jónas mefc stófc-
ifc, en þegar kom afc skarfcinn, sem liggr, eins og nú var sagt,
nifcr í Víkingsdalinn, fóru þeir ekki rétta leifc, og komnst í
j ógöngur, en Uir.ngrufcust einhvernveginn yflr skarfcifc mefc
stófcin ofca hrossin (stófcmerar, tryppi og folóld) og komust mefc
þau ofan í hraunkvos, sem var þakin snjó og urfc, og sem
engin grastó var f, og skiklo hrossin þar eptir á snjófönn,
og segist Magnús, sem einn röfci rekstrinum, hafa ætlazt til afc
hrossiu drægisig þafcan uorfcr og vestr á Hörgárdalsheifci efca
1 Yíkingsdaliuo; en kvosinui hafa Skagflrfcingar ij'st svo, afc
hún sti girt stórgrýtisnrfc á alla vegn og snarbrött á þrjá vogo,
i en skofcunarmenn þeir, sem uudirdómarinn tók mefc sér og
nefndi til afc skofca efca ganga á stafciun, aegja svo frá larida-
laginri, afc þafc sá ómögnlegt afc koma hestum til baka, þegar
j yflr skarfcifc sá komifc, en ekki ómögiilcgt afc koma hesti þafc-
an, sem hrossin voru skilin eptir, nifcr á Hörgárdalsheifci efca
Víkingsdal. pegar Magnós og Jónas voru búnir afc koma
hrossnnnm nifcr í þessa hraunkvos, snern þeir heimleifcis, og
j skiptu stir ekkert nm hrossin framar, nti grenzlufcust eptir
j því, hvoit þau heffci komizt upp úr kvosinni nífcr á heifcina
J fyrir nefcan. En þegar ekkert spurfcist til þeirra, tekr Magn-
ús, htr um bil mánufci seinna, eptir áskorun Jónaaar Signrfcs-
sonar, sig til, afc grem.slast eptir þvi, hvafc um hroasin heffci
orfcifc og ganga á stafcinn, og ser haiiu þá, afc hrossin hafa
ekki komizt út úr kvoslnnl, en eru soltin í hel i kvosinni,
nema hvafc 4 efca 5 af þeirn þó enn eru mefc lífsmarki; verfcr
honum þá bilt vifc og snýr lieimleifcis. Á heimleifcinni mætir
# liann Gisla Gufcmundssyni á Fremrikotum, er var afc leita afc
hrossnnum, sem spurfci Magnús, hvort hann visai nokkufc til
þeirra, en Magnús neitafci því, og þegar hauu var kominn
heiin, talafci hann ekki vifc neiun nn., hvers hann heifci orfc-
ifc var, nema vifc þá fefcga Jónas Sigurfcsson og Jónas 6on
hans, mefcrekstrarmann sinu; en litlu seinna fnndu Skagflifc-
ingar hrossin tilsagnarianst, og töldu þeir 26 hross ( kvos-
inni, sem þan höffcu verifc rekiu í, öll daufc, nema 5, sem
enn þá var lífsmark inefc, cn komin nær danfca af hor og
hongri, og var þeim strax styttr aldr; eina hryssu fuudu þeir
hangandi á urfcarhrauui[sicj stindrrifna,er álitifcvar, afc hún heffci
lent á, er hún hoffci hrapafc, efca verifc hriut fram af. Ilross-