Þjóðólfur - 03.05.1873, Qupperneq 6

ÚTLENDAR FRÉTTIR.
dags. Kaupmannaliöfn 15. dag Aprílmán. 1873.
(Frá frMtaritara vornm f Khöfn hra stnd. jnr. Birní Olsen).
Eg veit reyndar, að þér, herra ritstjóri, mun-
uð hafafært lesendum yðar ágrip af tíðindum þeim,
hinum helztu, er gjörzt hafa erlendis í vetr; samt
sem áðr get eg eigi bundizt þess, að rifja tíðindi
þessi upp aftr, því að mér fellr illa, að byrja í
miðju kafi. J>ér og lesendr yðar verðið því að af*
saka mig, þó að eg taki sumt upp aftr, sem þeir
áðr hafa heyrt; eg vona, að eins, að eg verði
eigi tvísaga við það, sem áður hefur staðið í
fjóðólfi. Skal eg fyrst fara nokkrum almennum
orðum um ástandið í Norðrálfunni og viðskifti
ríkjanna, en síðan mun eg geta hins helzta, er
gjörzt hefir í hverju ríki fyrir sig innanlands.
J>að, sem þá fyrst hefir einkent hinn umliðna
vetr, er friðrinn; í friðnum gjörast sjaldan mikil
stórtíðindi, erdragi að sér athygli heimsins; hann
fer eigi hátt, en þjóðirnar blómgast því rólegar i
kyrðinni undir vængjum hans; friðinn má því að
vísu ávalt kalla stórtíðindi. En þó að kyrt hafi
verið í orði kveðnu með þjóðunum, þá hefir þó
allstaðar logað i kolunum af róg þeim, er aldrei
linnir, milli ríkjanna.
Nú á tímum er Prússland hið voldugasta riki
í Norðrálfu; ber her Prússa af öllum öðrum, og
með honum hafa þeir sigrað tvö stórveldi, Austr-
ríki og Frakkland, hvort á fætr öðru — eg minn-
ist nú eigi á Danmörku — og aukið lönd sín um
helming, með því að draga hin þjóðversku smá-
ríki ( samband við sig, og setja Prússakonung á
keisarastól þjóðverjalands. J>að má því nærri geta,
að hin ríkin sjái ofsjónum yfir ríki Prússa, og að
Austrrikismenn og Frakkar muni sérílagi hyggja
til hefnda undir niðri. Enginn hefir gjört sig svo
djarfan, að láta bera á óvild sinni við Prússa.
Frökkum er eigi hægt um snúninga eftir ófriðinn ;
hafa Prússar haldið nokkrum löndum fyrir þeim,
siðan friðrinn var saminn vorið 1871, auk Elsass
og nokkurs hluta Lothringens, er Frakkar mistu al-
veg ; skyldu lönd þessi vera veð fyrir þvf, að her-
kostuaðr sá1, er Frakkar skildu gjalda Prússum,
yrði greiddr með skilum; rýma Prússar löndin
jafnóðum og fjeð er greitt; Frakkar eru því enn
þá að nokkru leyli í hershönduro, og er eigi von
að þeir hefji handa meðan svo er; herða þeir
nú sem mest á fjárgreiðslunni, og hafa lokið henni
f haust er kemr (5. dag Septembermánaðar), ef
1) Hann var npprnnalega 5000 millíónir franka, et)a í vor-
mn peuingom nálega 1700 inillíónir ríkisdala.
allt fer með feldi. J>að má þakka Thíers, forseta
hins frakkneska þjóðveldis, að svo greitt hefir
gengið. Auðvitað er, að Frökkum svíðr sáran,
hversu þeir hafa farið halloka fyrir Prússum og
leita sér færa; bæta þeir herskipun sína stórum,
og er varla efi á, að þeir muni reyna, að vinna
upp aftr ósigrana á Prússum, þegar þeir þykjast
fullbúnir, og Prússar hafa rýmt löndin; er Prússum
þannig hætta búin að vestan. Fyrir sunnan þá liggja
Austrríkismenn, og er víst hugr þeirra til Prússa
líkr og Frakka, eins og eg hefi áðr minuzt á, og
pó að þeirmceli heilt til Prússa, munu þeir hyggja
því flárra. Fyrir austan Prússa býr hinn slafneski
kynþáttr í Rússlandi, og hefir lengi verið allmikill
rígr milli hans og hins germanska eða þýzka
kynþáttar á J>jóðverjalandi, þar sem hvorir um sig
hafa viljað breiða út sitt þjóðerni, Slafar eða Rússar
vestr á við, en Germanar eða þjóðverjar austr á
bóginn; Prússar eru hinn öruggasti varnargarðr
hins germanska þjóðernis móti Rússum, þó að
þeir eigi að nokkru leyti í vök að verjast, þar sem
allr þorri manna f austrfylkjum Prússlands er
Slafaættar, og Rússar eigi þar, ef til vill, nokkurs
liðs von hjá frændum sfnum; er það almæh', að
Rússar styrki Slafa þá, er búa bæði í Prússlandi
og í löndum Austurríkiskeisara, til þess að halda
uppi hlífskildi fyrir þjóðerni sínu móti yfirgangi
J>jóðverja; þó fer þetta mjög dult, og eigi þorir
stjórn Rússa að taka berlega í þann strenginn. í
orði kveðnu er vinátta milli hinna 3 keisara, f
Rússlandi, Austrríki og Prússlandi, hin bezta; héldu
þeir fund með sér í fyrra haust í Berlín að Prússa-
keisara og mæltu til vináttu með sér; eitthvað
hefir þó líklega annað búið undir fundi þessum,
en vináttumálin ein, en eigi vita menn glöggt,
hvað það hefir verið. Fyrir norðan Prússa búa
Danir, og vantar þar eigi hatrið til Prússa og
J>jóðverja, ef máttrinn væri að því skapi; en Prúss-
um má vera og er sama, hverju megin hryggjar
þeir liggja; þeim er ekki þaðan hætt við neinu;
skoða þeir Dani öllu fremr sem auðvellt herfang
handa sér, en að þeir uggi nokkurs úr þeirri átt.
Prússar finna samt hins vegar til þess, að óvinir
þeirra eru margir og voldugir, enda er herþeirra
hinn bezti í heimi, sem áðr er sagt, og gjöra
þeir þó sífelt gangskör að, að bæta herskipun sína;
má af því marka, að þeim þykir friðrinn eigi á
svo föstum fótum, sem þeir láta f veðri vaka.
Eg hefi áðr tekið fram, hversu Rússar leitast
við, að breiða út veldi sitt vestr á við í áttina
til Prússlands; en á sömu viðleitninni brydd-