Þjóðólfur - 23.05.1881, Blaðsíða 1

Þjóðólfur.
Kostar 3kr. (erlendis 4kr.),
borgast fyrir lok ágústmán.
Reykjayík 23. Maí 1881.
Uppsögn á blaSinu gildir ekki, nema «
það sé gjört fyrir 1. okt. árinu fyrir. xi.
Að austan.
IJi'iðjudaginn þann 5. þessa mán. týndist lítill sexæringur
Vlð Vestmannaeyar með 11 manns á heimleið i fiskiröðri.
skeði við svokallað Klettsnef, um það leyti að skip þetta
Var að sleppa úr hættunni í austanvindi og ókyrrum sjó. Að
nálægt 1 klukkutíma liðnum komu 2 skip þar að, en um
Sair>an til að bjarga skipreikanum, því þá var alt horfið nema
s iþið á hvolfi og 1 maður á floti á seglránni örendur. 10 af
j^öbnum þessum ásamt formanninum Benidikt Andréssyni frá
, ’iholtum voru allir úr Yestur-Eyafjallahreppi, þar af 6
$ndur, flestir einyrkjar og barnamenn.
Almenn hlutarupphæð var í Vestmannaeyum nýlega frá
j'lnn til tveggja hundraða, en fyrir öllum Eyasandi er að
a '3 hlutalaust, nema livað nú um þessa daga hefir aflast
n°kkuð út og austur.
Tíðarfarið er nú hið bezta síðan um Mariumessu, að tók
til að
mýkja upp úr þeim aftaka harðindum sem voru, jökli
^ jarðbanni í fullan og fastan mánuð fyrir utan það, sem
áður
'Tar hjá farið á vetrinum ; fénaðarhöld líta út fyrir að
'efða bærileg og ekki stórkostleg heyþrot sökum þessa góða
'®ðrabata, sem verið hefir og er enn viðvarandi, nema hross
ain fáein stokkið af einkum í Austur-Landeyum, en ekki
€*n enn mikil brögð að því.
»Alt er hreinum hreint»*
^ íJogar eg hinn 3. þ. m. var á ferð til söluþingsins, er
ið var téðan dag í «Hvalsnesi» á hinu strandaða póst-
leið>S'"^SSi' ^ i331 mi^ að Presfsetrinu Miklaholti, er var í
ttnnni, heyrði eg þá á prestinum og fólki hans nokkurn
ysing 0g orðahnippingar til Mýramanna hér syðra út af orða-
eim, er þeir hefðu átt að bera hingað suðureptir í vetur um
átt^6f^ ^ ^V1 stranciaða góssi þar út frá m. fl., og sem hefði
nú a» V6ia miður sæmandi til hinna velæruverðugu. Með því
að
og var einn í þeirra tölu, er komu á nefut prestsetur
33
seekti,
ðglatt 0)611 vatn, lagsi», sagði Illugi», því mér er að verða
ag t^ðurinn lagði Illuga upp að túngarðinum og reið heim
sval i Að skammri stundu liðinni kom hann aptur með
og bóndinn á Gili með honum.
1 lió ^rakk og þeir skoðuðu fótinn. Ivom það þá þegar
að v,S * * * * * * *-að kann var l,r°l;inn- Ulugi var svo þungt haldinn,
að r e,r S^u ekki annað ráð vænna enn að koma honum heim
Samt *’ að tlluSa væri Þa® ekki að skapi, varð hann
haldo fð ^ta ser Það lynda, því að hann treystist ekki að
ua lengra.
á l0|fsakynni, voru þar allgóð á Gili; baðstofan var bygð
Var n,1’ Ull(lir loptinu voru tvö herbergi þiljuð. í hið innra
Slna- l,13^1 b0rinn- ^n 1 Því fremra hafði Sigurður byggistöðu
sér fv,al>ði kann t>ar harmoníum, sem hann hafði getað keypt
^llr kaup það, sem hann hafði fengið næstliðið sumar.
SigUrðjU leið og beið nokkurn tíma. Illugi spurði aldrei eptir
færj gj1’ °£ Sigurður kom aldrei inn til hans né snerti á hljóö-
tví j r^U’. Því að hann vildi ekki valda Illuga gremju með
minu ’ 1)31111 tsildi sjálfsagt að honum mundi hvort-
EbV0rða 111 ama'
nettiai,InU Slnni Sægðist þó upp í huga hans; «Hver veit þó
en hann flýtti sér að renna niður eptirsetningunni,
41
litlu eptir að strandið féll til (það var þegar Jón hreppstjóri
seldi mér hattinn góða* 1 * * *), þá bið eg velnefndan prest að af-
saka mig frá öllu því, er honum eða hans hefði getað verið
til hins miusta tjóns í því efni, því eg hafði als enga ástæðu
þar til heldur miklu fremur hins gagnstæða, og mig furðar
að presturinn, sem annars er orðinn háaldraður maður skyldi
vera að elta þann skugga, því það hefir optar til borið þegar
strönd hafa til fallið, að ýrasar óvildarsögur hafa gengið um
það efni, or/ pó minni órer/la enn nlt of marr/ar sagnir hafa
tjcid, nð við petta Phönix-strand hnfi átt ser stað; eg
hefði því fremur getað skilið að presturinn og hans góða fólk
hefði látið sér liggja slíkt í léttu rúmi pví «alt er hreinum
hreint». Skiphyl í Maí 1881.
Sic/urðnr Jónsson.
í 8. tölublaði fjóðólfs 1881 á 31. bls. hafa einhverjir
herrar, sem nefna sig «Nokkrir, sem geta átt hlut að máli»
hafið rödd sína gegn tveim auglýsingum frá nokkrum búend-
um í Selvogi, sem prentaðar eru í viðaukablaði við 6. tölu-
blað fjóðólfs 1881.
Til hvers þessi undirskript lítur, vitum vér eigi með vissu,
enda gjörir það minst til, en hitt vitum vér, að þessir herrar
eiga hlut að því máli, að spottast að viðleitni manna til að
bera hönd fyrir höfuð sér gegn ýmiskonar yfirgangi, sem
Selvogshreppur hefir orðið fyrir undanfarin ár; þetta ber maigt
sem í greininni er með sér-; on slfkt gjöra eigi skynsamir
menn. f>eir eiga hlut að því máli, að gjöra mönnum illar
getsakir, því það gjöra þeir, er þeir í grein sinni jafnvel
búast við, að Selvogsingar fari út'yfir landamerki sín,
er þeir smala land sitt, en heiðvirðir menn geta eigi
að raunalausu þannig íls til annara. Hinum heiðvirðu
greinarhöfundum hefir dottið í hug, hvort valdstjórnin
ekki finni ástæðu til að heimta veð af Selvogsingum tyrir
í) En hreppstjórinn tók hattinn aptur, svo eg mátti segja eins og þar
stendur: „Og pá var eg ræntur roðhattinum góða“.
34
En eptir því sem lengur leið, kom þetta optar upp, og að
lokum fór svo, að setningin kom öll, og hann staðréð með
sjálfum sér að gjöra verk úr henni.
f>að var einn sunnudag, þegar Illuga var töluvert farið
að batna, að Sigurður reið til kirkju sem optar. Eptir messu-
gjörð fékk hann söngflokk sinn, sem samanstóð bæði af piltum
og stúlkum, til þess að ríða með sér heim að Gili. Safnaðist
hann saman utan uœ harmóníið hans inni í fremra herberginu
undir loptinu.
Gamli Illugi kiptist svo hart við í rúminu, þegar fyrstu
tónarnir hljóðuðu frá harmóníinu, að hann sárverkjaði í fótinn.
En Sigurður hafði verið svo ágætur kennari, ástundunin hafði
verið svo mikil hjá nemendunum og hljóðin góð, því að Sig-
urður hafði valið vel úr, að samræmið varð svo undurfagurt.
f>að var yndi að heyra þennan söng.
Illugi gat heldur ekki stilt sig um að hlusta. Hann
hafði ekki tíma til að reiðast Sigurði fyrir þetta tiltæki, því
að hann hafði svo mikið að gjöra. Hljómarnir fyltu eyru hans
og hann allan með unaði, eins og listirnar jafnan gjöra, þeg-
ar nokkur tilfinning er til að taka á móti þeim. En, eins
og vér höfum áður sagt, hafði Illugi í raun og veru tilfinning
fyrir söng.
Meðan á söngnum stóð hugsaði Illugi ekki um neitt;
\ c