Þjóðólfur - 23.05.1881, Blaðsíða 2

skaða þann, er þeir gætu gjört eiustökum mönnum með smöl-
un sinni, en oss hefir aptur dottið í hug, hvort valdstjórn-
inni ekki mundi finnast, eins mikil ástæða til, að líta til þeirra
manna, sem eiga bæði hross og fé, en sem ekki telja þennan
pening fram til tíundar, og svíkjast með því undan opinber-
um almennum gjöldum, láta enn fremur þennan pening ganga
upp á öðrum mönnum mikinn hluta ársins, og gjalda ill orð
og óþökk í skaðabætur fyrir ágang af pening sínum, efjþeirra
er leitað; og að síðustu má skefyllast reiði, ef menn reyna
að bera hönd fyrir höfuð sér gegn þessum ágangi. Og nú
viljum vér spyrja: hve réttarhár er sá peningur, sem stolinn
er undan tíund, og þar með undan þeim gjöldum, sem að lög-
um á honum' hvíla, gengur í leyfisleysi og heimildarlaust í
annara manna engjum og bithögum, og sem ekkert er fyrir
goldið, hvorki hagatollur nje hirðingarlaun; og hvaða nafn
ber þeim herrum, sem geta átt lilut að þessu máli? Og það
munu margir mæla, að gott yfirvald muni finna nær skyldu
sinni, að hjálpa Selvogsingum til að verjast slíkum og þvílík-
um yfirgangi og ágangi, heldur enn að heimta veð af þeim, þó
þeir smali lönd sín, meðan þeir ekki gjöra sig bera að rang-
sleitni við menn í þessu efni; mun oss og óhætt að fullyrða,
að yfirvöld vor munu ekki láta hafa sig að ginningarfíflum af
mönnum, sem skortir einlægni eða drengskap, til að koma
fram undir sínum réttu nöfnum.
J>eim þykir, þessum heiðruðu herrum, að það sé því lík-
ast sem Selvogsingar. ætli í ránsferðir til að ræna hrossum,
og það jafnvel úr annara landi. pessi samlíking er óþörf,
enda mun það opt reynast svo, að þeir, sem geta þannig, eða
á hvern annan hátt íls til annara að raunalausu, þeir þekkja
ódygðina af eigin náttúru, og ætla það öðrum, sem þeim sjálf-
um annaðhvort hefir orðið, eða mundi verða hendi næst að
gjöra. f>að eru ekki Selvogsingar, sem hafa farið í ránsferðir
og rænt hrossum, þeir, sem það hafa gjört, ef nokkrir eru, eru
úr öðrum hrepp; greinarhöfundarnir hafa bent almenningi á
nokkur atriði, en vér skulum og leyfa oss að benda almenn-
ingi á, að nóg gaf líka Loki ráðin, og enn fremur, að þeir,
sem gjöra mönnum að óreyndu eins illar getsakir og rang-
færa eins orð annara, sem þessir herrar, þeir eru viðsjáls-
gripir og eiga jafnan að eiga sem minstan hlut að málum
manna. fá tala þessir heiðruðu greinarhöfundar um, að eigi
sé víst, að allir hitti á hina auglýstu áfangastaði, meðan Sel-
vogsingar eigi auglýsi, hvar örnefni séu að finna. En til þessa
er því að svara, að enginn sanngjarn maður mun til ætlast,
að Selvogsingar þoli alskonar usla og yfirgang, af þeim ókunn-
um og óviðkomandi ferðamönnum, af því að Selvogsingar eigi
hafi gefið út á prent nákvæma Iýsingu á hinum fyrir löngu
viðteknu áföngum; en þá, er eigi vilja með sanngirni líta á
þetta mál, munu þeir leiða fram hjá sjer.
Og að lyktum spyrja greinarhöfundarnir, hverjum laSa'
stað Selvogsingar ætli að beita gegn þeim villuráfanda veg-
faranda, sem kynni að fara af baki og lofa hesti sínum a®
taka niður einhverstaðar milli Djúpadalshrauns og Víðasands.
jpessi spurning er sprottin annaðhvort af heimsku eðaillgirnl*
annaðhvort af því, að þeir ekki vitahvað er "að hafa áfanga'
stað»-eða ef því að þeir af illgirni hafa snúið út úr orðatil'
tækinu, »að hafa áfangastað». Ölafur Ólafsson.
t 24 Febrúar 1881, andaðist merkisbóndinn Egill Pálsson á Múl®
Biskupstúngu eptir 18 vikna rúmfasta legu af innvortis veikindum; lialin
var fæddur þar, 9. júní 1822 og ólst upp þar, hjá foreldrum sínum til PesS
hann misti fööur sinn 9. ára gamall og móður sína árið áður, saBia
sumar og hann misti föður sinn, tók þáverandi sýslumaður pói'ður
Sveinbjörnssen í Iljálmholti hann til fósturs, og fluttist með ho'lUD1
suður að Ncsi við Seltjörn og var hjá honum þar í 2 ár, kom þá .
ur sál honum til vinar sins í Viðey Ólafs sekritéra hvar hann l®*®1
bæði bókband og prentverk auk annarar algengrar vinnu, líka 1111111
hann þar og f Nosi hjá fóstra sínum hafa lært dönsku, skrift og rciku
ing, og kom pað honum að góðu liði síðar í lífsstöðu hans, og mátti P'
telja hann með bezt mentuðu bændum honum samtíða. — í
giptist hann ár 1842 í fyrra sinn Guðrúnu Steinsdóttur, sem þá 'at
ráðskona sekritérans, en vorið 1844 fluttu þau hjón sig að Mála .
Biskupstúngum, sem var eignarjörð hans. Með þessarí fyrri konu sinul
eignaðist hann 4. börn, er öil dóu í æsku, og misti þessa konu sína
en vorið 1867 kvæntist hann aptur í seinna sinn nú eptirlifanU1
ekkju, Önnu Jónsdóttur prófasts að Breiðabólstað í Fljótshlíð og elSn,
uðust þau saman 4. börn. og lifðu 3 þeirra, 2 synir og 1 dóttir öll 1
æsku. Auk þessara barna eignaðist hann 1 dóttur, sem er á lífi uppkoniia
Egill sál. hafði flest öll búskapar ár sín, ýms sveitarstjórnar stör
á hendi, eða var kosinn til þess sem nokkuð þótti í varið, því árið 1°
var hann skipaður sáttasemjari í Torfastaða prestakalli, og gegndi í,v
til dauðadsgs. — Frá 1847 — 1853 og frá 1874 — 1878, var bann
hreppstjóri í Biskupstungnahreppi. 1874 — var hann kosinn í hrepPs"
nefndina og var í henni 6 ár, og hafði á hendi oddvitastörf í 3 ár-
Efill sál. var gæddur góðum sálargáfum og brúkaði þær vel; 1,1111 n
var stiltur og aðgætinn og kom ætíð fram til góðs. það leytuðu malSir
ráða til hans, því hann var ráðhollur og raungóður maður, og má na .
það eitt meðal annars til marks, að hann á sinni búskapartíð fóstr8®1
upp þrjú umkomulítil stþlkubörn (sem höfðu mist mæður sínar cl,a
föður) og fleiri um styttri tíma og alveg borgunarlaust; — hann var stjé'11
besti húsfaðir, elskuríkasti maki, og umhyggjusamasti faðir, og
faðir barna og húsbóndi hjúa sinna, — hann mátti telja fyrirnö’
bænda í búskapar hyggindum, stjórn og reglusemi, enda græddist hon11®
töluvert fé á seinni árum; — hann var virtur og velmetinn af öllnm seBl
35
hann naut að eins stundarinnar œeð hennar unaðsleik. Hljóm-
arnir þrengdust æ dýpra og dýpra inn í hjarta hans, og hann
fann að það tók undir innst í sálu sinni. En þegar söngnum
var lokið, þá komu hugsanirnar. J>að var þá í raun og veru
svona fallegt að heyra tll orgelsins. Hann Sigurður, sem einu
sinni gat framleitt þennan söng, það var ekki laust við að
honum fyndist einhver upphefð í því, að hann, sem gat þetta,
hefði ætlað að verða tengdasonur sinn. En hvað henni Gunnu
litlu mundi þykja gaman að heyra þetta.
fegar söngflokkurinn var farinn, gjörði Illugi boð eptir
Sigurði og bað hann að finna sig; það ólmaðist í Sigurði hjart-
að, þegar hann lauk upp hurðinni að innra herberginu, «kondu
sæll, Sigurður», sagði Illugi, «kondu sæll, fóstri minn», sagði
Sigurður. Báðir þögðu, svolitla stund. Sigurður beið eptir
að Illugi byrjaði að tala eitthvað við sig, og Illugi gat ekki
komið því fyrir sig, hvernig eða á hverju hann ætti að byrja.
Illugi leit framan í Sigprð meðan á þögninni stóð. En
hvað hann var frjálsmannlegur, djarflegur og góðlegur.
«Átt þú þetta orgel?» sagði Illugi loksins.
«Já, eg á það sjálfur», sagði Sigurður.
• Gaztu keypt það sjálfur?»
Já, að mestu leyti; góðir menn hjálpuðu mér nokkuð;
36
en það var mest til að geta fengið mér vinnu og svo keyl^
orgelið.
«|>að var vel gjört, sagði Illugi.
«0 þótti þér það virkilega vel gjört, fóstri minn?» sag ,
Sigurður, og varð hýrlegri á svipinn, enn hann hafði oröi® 1
langan tíma.
Illugi svaraði engu. |>að var ekki laust við, að hona
þætti hann hafa sagt heldur til mikið. ^
«Eg ætlaði bara að biðja þig bónar, Siggi minn; þa® ®
að koma fyrir mig orðinu til hennar Gunnu litlu, Jó1 a
minnar, að eg biðji hana að koma á sunnudaginn og n
mig- ... ekk'
«Til hennar Guðrúnar! já það skal eg gjöra. Víltu
að hún komi strax á morgun?»
«Onei, það liggur ekkert á því; eg ætlaði bara a®
— já eg var að hugsa um, ef það skyldi geta skeð,a j
syngir á orgelið á sunnudaginn kemur, að hún Gunna eI)
með ykkur. Mér þótti nógu fallegt að heyra til
eg saknaði hljóðanna hennar Gunnu. þ>ykir þér ea 1
hún hafa nógu falleg hljóð ?» eg
«Hún Guðrún! jú það held eg; fallegustu hljóð, se
hefi heyrt.