Þjóðólfur - 02.02.1884, Blaðsíða 2

14
séð þjófnaðarfréttir úr Borgarfirði, er auð-
sjáanlega eru hafðar eftir lausum sögusögn-
um, því þær eru ónákvæmar og sumpart
óáreiðanlegar. Sem kunnugr vil ég skýra
greinilegar frá.
Snemma á jólaföstu urðu tveir menn :
Jón Hannesson í Ardal og Jónathan f>or-
steinsson á Hálsum, uppvísir að þjófnaði.
Hvað Jón snerti, þá þótti sem eðlilega
kviknaði þar í glæðunum; hann hefir með-
gengið 2 lömb og smáhnupl. Bn »fall«
Jónathans hefir vakið almenna eftirtekt
og harm margra, því að hann var maðr, er
naut mikils álits og er nákominn ýmsum
merkum mönnum. Hann hefir meðkenzt
að hafa glæpzt á 9 kindum í haust. f>að
mun ónákæmt frá skýrt, að »sýslum. hafi
setið í að prófa mál hans um hátíðirnar« og
alveg ranghermt, er það í síðasta bl., að
Pétr á Grund (sem er hreppstjóri. en ekki
sýslunefndarmaðr) sé nokkuð við nokkurn
þjófnað kendr.
p. t. Bvík 29.—1.—84.
Borgfirðingr.
— Eins og það er gleðilegt, að fregn sú
viðvíkjandi Pétri hreppstjóra á Grund, sem
gekk hér um bæinn og barst hingað með
mönnum ofan af Akranesi, reyndist hæfu-
laus flugufregn, eins er það skammarlegt,
að menn skuli spinna þvílíkt upp tilhæfu-
laust um sómamann, sem sannarlega mun
hafa næga aðra skapraun saklaus af þeim
viðburðum, sem hér var um að ræða, þó að
þetta gangi undan. — Að fregn, sem gengr
svo staflaust sem þessi, kemst einnig inn í
blað, er þó ef til vill betra, en að hennar væri
ekki getið. Ef slíkar fregnir ekki komast í
blöð, þá geta þær orðið lífseigar í myrkrun-
um í hjali manna og prívatbréfum, þar sem
einmitt hinsvegar það, að blað getr þvílíks
orðróms, er fljótasti og vísasti vegrinn til,
að hann verðr borinn aftr.
Eftirlifendr drukknaðra.
8á sviplegi atburðr, sem öllum er enn svo
minnisstæðr, er um 30 efnilegustu og dug-
legustu menn fórust her á Flóanum, ætti að
minna alla þá mörgu, er eiga atvinnu sína
að sækja á sjóinn, á það, hve lífshættr sá
atvinnuvegr er, og hve stopul sú stoð getr
orðið, sem þeit geta veitt konum og börnum.
En þetta ætti aftr að hvetja þá, sem í hlut
eiga, til þess að gjöra sitt til að tryggja fram-
tíð þeirra, sem missa í sjóinn forsorgendr
sfna.
Hér mun til vera sjóðr nokkur til styrktar
ekkjum (og öðrum munaðarlausúm eftirlif-
endum ?) drukknaðra sjómanna við Faxa-
flóa. Sjóðr þessi mun nú vera um 5000 kr.
að upphæð, svo að ársrentur hans, sem
hægt er að útbýta til styrktar árlega, mun
vera um 200 kr. það mun hafa verið svo
með þennan sjóð sem fleiri, að áhuginn hef-
ir vaknað líklega við eitthvert sérstakt
tækifæri líkt og nú, til að stofna hann, en
síðan sofnar áhuginn aftr, sjóðrinn eykst að
engum mun og stjórnendrnir hirða ekki
einu sinni um að minna menn á tilveru
hans með því að auglýsa hér í blöðunum
reikninga hans.
Nú hefir atvik það, sem orðið er nýlega,
mint á þennan sjóð a ný. Væri ekki heppi-
legt, að þeir, sem vera kunna stjórnendr
hans (sem oss er ókunnugt um), létu vita
af sér, að þeir væru til og hétu eitthvað?
|>ví vér ætlum líklegt, að sæta mætti nú
færi að fá loforð fyrir nokkrum árlegum til-
lögum til þessa sjóðs.
Vér höfum leitað álits greindra sjómanna
um, hvort ekki mundi árangrvænlegt að fá
t. d. formenn hringinn í kring um Faxaflóa
til að semja svo um við alla hluteigendr á
hverju skipi, að þeir gæfu t. d. einn fisk af
hlut hverjum einu sinni á ári til þessa sjóðs
og afhentu formanni hann, sem hirti hann
með sínu og stæði skil á.
Væri ekki vert fyrir hreppsnefndirnar, að
semja áskorun í þessa átt, hver í sínum
hreppi, og gangast fyrir þessu ? það er
varla neinn svo aumr, að dragi um 1 fisk
af heilum hlut; en væri þetta almennt gjört
á hverju skipi, þá væri það stórfé, sem sjóðr-
inn fengi á ári. jpetta væri, að vorri ætlun,
einhver inn léttbærasti og þó affarabezti
máti, til að styðja og efla þennan þarfa og
góða sjóð.
Hér mun nú, sem oftar, koma upp á, að
einhverjir ríði á vaðið.
Oss væri gleði, ef einhver hreppsnefnd
vildi byrja nú þegar, og skýra oss frá til-
raun sinni; »|>jóðólfr« myndi þá jafnótt geta
um árangrinn, öðrum til eftirdæmis.
OTHELLO.
Herra ritstjóri —
Úr því þér hafið tekið í blað yðar þann
hraklega dóm um þýðingu mína á Othello
eftir Shakspeare, sem stendr í síðustu blöð-
um þfjóðólfs, hlýt ég að biðja um rúm fyrir
fáeinar línur.
|>ar sem herra Eiríkr Magnússon kennir
inu ísl. bókmentafélagi um, að það hafi gefið
þýðingu þessa út, og þannig óvirt og skaðað
vorar bókmentir, þá lýsi ég yfir því, eins og
forseti bókmf. sjálfr hefir þegar gjört, að sök
þessi hvílir ekki á því, heldr á nefnd þeirri,
er in íslenzka deild félagsins kaus til að
segja álit um leikinn; hún meðtók handritið
hjá mér, og einn af nefndarmönnunum sá
síðan um prentun þess — eftir að fólagið
hafði upp fylt fyrirmæli sinna laga og
keypt af mér þýðinguna. Sorgarleik þann,
sem hér ræðir um, taldi ég sjálfr, og tel enn,
mlna fullkomnustu þýðingu þeirra fjögrra
sorgarleika eftir Shakspeare, sem ég hefi
hefi þýtt. Ég byrjaði fyrst þýðingar tilraun-
ir mínar á þessum leik vetrinn 1865 ; hætti
þávið hálfgjört, entók aðreyna viðMacbeth.
Ari eða tveimr síðar tók ég til við Othello
aftr; var ég þá orðinn nokkru leiknari í að
rita »jamba«, sem þá þektust ekki á íslenzku,
og hafði lokið við Macbeth. Yet. 1880
lauk ég við þýðinguna eins og hún er nú, og
hafði þá þýtt leikinn þrisvar. Við 1. og 2.
þýðinguna hafði ég að eins Hagbergs (sænsku)
þýðingu, auk frumtextans, en við þá síðustu
notaði ég bæði Hagbergs og Lembkes þýð-
ingar, og þar að auki hafði ég ina ágætu
Deliuss útgáfu af Shakspeare. Að ég kunni
að hafa stutt mig á stöku stað heldr mikið
við sænsku þýðinguna, má vel vera, því mál-
ið stóð mér nær en frummálið, en þýðingin
meistaraleg. Samt taldi ég venjulega lín-
urnar og bar saman við textann, því minn
ásetningr var, að læra að þýða jafn stutt-
ort og gagnort eins og höfundrinn hafði sam-
ið, enda þótti mér sem vort mál, þegar vel
er á haldið, kæmi nær höfundarins í því, en
sænska og danska (Lembke er nær ætíð lang-
orðastr). Fáeinar skýringar eftir mig áttu
að fylgja inni prentuðu þýðingu, en hafa
gleymzt. þar í er getið sumra af þeim
vafastöðum, sem herra E. M. slettir mér
um nasir. En ef ég á að virða hann svars,
skal hannffyrst vita, að þessa staði flesta,
er hann tilfærir, dytti engum 1 hug að ríf-
ast um til að fella þýðingu fyrir, nema snáp-
um einum. Fæstir þeirra hafa nokkra
verulega þýðingu í. þessum stórkostlega sorg-
arleis. En ég vil ekki gjalda ilt með illu,
ég^ vil nauðugr kalla hr. Eirík snáp eða
humbug — maðrinn er gáfaðr, duglegr og
vel að sér í mörgu—en hitt skyldi ekki vera,
að hann hafi fordæmt þessa þýðingu móti
betri vitund; ég segi það ekki, en hitt er
víst, að enginn lifandi maðr hrósaði fyrr
meir kveðlingum og þýðingum mínum meir
en fornkunningi minn herra Éiríkr Magn-
ússon. Hann ræðr íhér til að fara í skóla
til Steingr. Thorst., sem þýtt hefir »svo meist-
aralega« Lear konung. |>að er nú svo, og
það gjörði ég fyrst, því hann mentaðist í
þýðingarlistinni áðr en ég, enda þekki óg
engan betri íslenzkan þýðara. Síðar eða nú