Þjóðólfur - 12.04.1884, Síða 2

54
Síra Matthías hefir fjötrað sig þýðingar-
lögmáli, sem óumflýjanlega verðr að spilla
þýðingum hans á Shakspere — því sumsé,
að láta þýðinguna koma út í jöfnum línu-
fjölda og á frummáli ér. þ>etta verðr ekki
gjört á íslenzku svo vel fari. Enska er að
meginhluta einsatkvæðismál og beygingar-
laust að kalla. Islenzkan þar á rnóti er að
meginhluta tveggja atkvæðamál með sögn-
um, nöfnurn, einkunnum og fornöfnum öll-
um beygðum svo, að beyging bætir við svo
að kalla einni samstöfu. Bezt verðr hver
þýðing, þegar hún kemst sem næst þvf að
fylgja frummáli orði til orðs1. |>ýðing á
Shakspere eftir þeirri reglu, hlýtr ávalt að
verða lengri r línutali en frummálið ; enda
segir það sig sjálft, að þáð er hugsun frum-
höfundar, sem þýðari á að fá stað í verka
sínum, en ekki línutal hans. Hugsunin er
veran, línan er tilfellið, í verkanum. Setji
menn sér að halda línutali, hlýtr þýðingin
að glata miklu af því, sem er blátt áfram
og einfaldlega sett í frummálinu, að fá ann-
an blæ en frummálið. Ég er öldungis full-
viss um það, að ef síra Matthías framvegis
sleppir þessari reglu sinni og setr sér þá, að
fylgja orðum sem næst, hljóta þýðingar
hans að græða stórum, því það er eina ráðíð
til að ná anda og blæ frumverkans.
Verði dómr minn til þess, að bókmenta-
félagið og sér í lagi forseti þess «færi hann
sér til inntektar» framvegis, og síra Matthías
láti hann verða sér að kenningu til vand-
virkni, er tilgangi hans náð. Sannleikr,
hvort sem í litlu er eða miklu, stendr blý-
fastr, hvernig sem þeir, er hann er sagðr,
kunna að reigjast og reiðast.
Cambridge, 23. febr. 1882.
Eiríkr Magnússon.
Fiskikaup Englendinga.
(Frá útvegsbændum að sunnan).
f>að sýnist næstum hlægilegt, hvernig að
inir ensku fiskikaupmenn, eða réttara sagt
leiðtogar þeirra, hafa hagað ferðum gufu-
skipsins hér um Faxaflóa síðan þeir komu.
þeir hafa farið á morgnana beina leið úr
Hafnarfirði eða Eeykjavík vestr í Garðs-
eða Leirusjó, sveimað þar út frá aftr á bak
og áfram fram eftir deginum og haldið því
næst beina leið aftr seinni hluta dagsins
inn á þær sömu hafnir, sem þeir kornu frá
I) Matth. telr það aðal-ætlunarverk þýðara, að
samþýða rétt anda frumskáldsins og málsins, sem
þýtt er á. Ég þar á móti held íást á því, að að-
alætlunarverkið sé að skilja frumhöfund glögt,
og þýða orð hans rétt;—sérstaklega að láta hann
ekki eiga fleiri vitleysur í þýðingunni en hann
er faðir að f frummálinu.
I
I án þess nokkurstaðar að leitast við að fá
fisk á heimleiðinni í innri veiðistöðunum.
|>essa daga, sem gufuskipið hefir haldið
sig hér út frá, hefir oftast verið landnyrð-
ings- og austanvindr, og hefir það því verið
in mesta hætta fyrir fiskiskip að leggja að
því á þeim stað, sem það hefir staðið við
á, vegna ókyrrleika sjávarins og öldugangs,
enda hafa menn allsjaldnast haft annan
fisk að bjóða þeim þar út frá, en mork-
inn netafisk. |>ó að fiskiaflinn hafi verið
sára tregr og rýr í Njarðvíkum, Vogum og
á Strönd, þá þykjumst vér þó vissir um, að
Englendingar hefðu getað fengið þar fyrstu
dagana af aprílmánuði nokkur hundruð
skippund af nýjum óskemdutp færafiski, ef
þeir hefðu stöðvað gufuskipið á hentugum
stöðum, t. d. á móts við Voga eða Brunna-
staðahverfi og haldið sér þar stöðugum síð-
ara hluta dagsins í skjólinu af landiuu.
|>ar héfðu fiskimenn með hægu móti getað
lagt að gufuskipinu, án þess að fiskiskipum
þeirra væri nokkur háski búinn af öldu-
ganginum, og þar hefði gufuskipið þá legið
svo haganlega í veginum fyrir öllum fiski-
mönnum úr innri veiðistöðunum, sem vegna
andviðris altaf þurftu að slaga til þess að
komast heim til sín, eins og þeir líka á
móts við Voga liggja á hentugasta stað
fyrir hina, sem utar búa. þ>að er einungis
í sunnanátt, sem menn geta lagt að skip-
um á móts við Leiru og Garð, en als ekki
í þeirri vindstöðu, sem verið hefir hingað
til. |>ó að því þessi ferð Englendinganna
hingað til landsins reynist árangrslítil eða
jafnvel árangrslaus, þá geta þeir engum
um það kent nema veðráttunni og sjálfum
sér, eða leiðtogum þeim, sem þeir hafa valið
sér úr Eeykjavík.
Auðvitað er, að hra kaupmaðr |>orl., Ó.
Johnson, sém er með öllu ókunnugr sjó-
mensku og stórskipaleiðum hér syðra, er
ekki valdr að þessari óhagkvæmu tilhögun
á ferð gufuskipsins, heldr þeir einir, sem
hann hefir trúað betr en sér sjálfum til að
sjá hvað haganlegast var í þessu efni. En
menn hafa getið þess til, að hafnsögumaðr-
inn hafi með þessari aðferð sinni haft eitt-
hvert annað augnamið en það, að efla hag
Englendinga eða almenna fiskiverzlun hér
syðra.
|>að er reyndar óskiljanlegt, hvert augna-
mið hans hefir helzt verið, því ferðir gufu-
skipsins hingað suðr sýnast oss meira
gjörðar til skemtunar en til verzlunar, þó
að ekki sé ólíklegt, að sú skemtun verði
Englendingum nokkuð kostnaðarsöm og til
lítilla framfara fyrir fiskiverzlun Sunn-
lendinga.
„Riddarinn11 og Gránufélagíð.
Bæði úr Eyjafirði og úr Múlasýslum höf-
um vjer frá ýmsum mönnum féngið kVartan-
ir um framkoinu kaupstjóra Gránufélagsins
hr. Tr. Gunnarssonar á síðasta aðalfundi fé-
lagsins og ákvörðun þá, sem hann þar hafði
barizt fyrir með hnúum, og hnjám og fengið
viðtekna, þá nefnil., að heimta vöxtu af öll-
um skuldum, er viðskiftamenn félagsins
stóðu í við það við nýár í vetr.
Fyrir norðan varð óánægjan þegar íhaust
mjög almenn og mjög megn út af þessu.
Séra Arnljótr er oss sagt að hafi barizt móti
þessari ákvörðun á fundinum, en kaupstjóra
tókst að fá meira hlut með sér meðal fund-
armanna, og svo var ákvörðunin gjörð.
Fyrir austan (í Múlas.) er óánægjan énn
megnari, og skulum vér taka hér upp til
sýnis kafla úr tveimr eða svo bréfum tíl vor
þaðan, og það því fremr, sem fastlega er á
oss skorað þaðan að gjöra mál þetta að um-
talsefni.
I einu bréfi segir meðal annars svo;
»Nú held eg fari að koma að því, að menn
fari fyrir alvöru að sakna »Skuldar» þinnar
gömlu hór fyrir aust-an. Meðan ekkert blað
var komið hér í staðinn, þá lifðu menn þó í
voninni um, að fá «Skuldar» skarð fylt að
einhverju leyti. En síðan «Austri» fór að
koma út með ábyrgðarmann í dagleiðar fjar-
lægð frá útkomustaðnum, og eitthvað 10
meðritstjórum, erþessi von að mestuhorfin.
Og víst er um það að ekki mun til að hugsa
að fá að koma þar að ritgjörðum, sem í
nokkru þykja köma í bága við atvinnuveg
einhverra þeirra, sem í ritstjórninni eru.
|>að má hafa það fyrir satt, að síra Björn
á Hjaltastað, sem þú þekkir eins vel og ég,
hve áreiðanlegr og virðingarverðr maðr er,
hafi ritað ritgjörð nokkra um »Gránufélagið«,
sem hann hafi viljað fá komið að í »Austra«,
en ekki fengið; ástæðan er- auðvitað sú, að
séra Birni hefir sem flestum öðrum hér þótt
félagið þurfa ofanígjafar og ýmsar ráðstaf-
anir þess óhlutdrægrar skoðanar opinberlega.
|>ví að grátlegt er að sjá, hvað félagið géngr
nú langt í einu sem öðru með að hafa al-
menning fyrir fé, ekki einungis með því, að
selja mönnum vörur 10 til 20f hœrra verði
en allir aðrir hér, heldr og með því, að
heimta nú ofan í kaupið 6f vexti af úti-
standandi skuldum«.
I öðru bréfi til vor stendr;
»Hér eru allir æfir og uppvægir við
Tryggva og Gránufélagsstjórnina fyrir rent-
urnar, sem þeir hafa lagt á bak okkr.
Tryggvi hafði barið það í gegn á fundi í
Gránufélagi, að taka skyldi 6°/» vöxtu um
nýjár af öllum útistandandi skuldum. Og
þrátt fyrir það, þótt séra Arnljótr hefðj