Þjóðólfur - 05.03.1886, Blaðsíða 3

39
greidd hafði verið frá landshöfðingja.
Þetta atriði brýndi landsh. fyrir deild-
l inni, áður en til atkvæða var gengið,
Jen árangurslaust. Málið var fellt með
meiri hluta atkvæða, og þar með loku
fyrir skotið, að það gæti komið að
i nokkrum verulegum mun betur undir
búið inn á næsta þing. — Því að
það mega andmælendur þessa máls vita,
að þótt þeim tækist að eyða því að
þessu sinni, þá hafa þeir eigi kveðið
það niður fyrir fullt og allt.
Hefði nefnd verið kosin í málið á
þinginu, eins og fyrst var stungið upp
á, má búast við, að hún hefði gefið
: góðar bendingar, auk þess, sem um-
ræður manna á þinginu hefðu getað
skýrt ýms atriði, og þannig búið mál-
ið í heild sinni undir næsta þing, þó
eigi hefði tekizt að ráða þvi til neinna
endilegra lykta í sumar er leið; og
hefði milli-þinga nefnd verið sett, þá
hefði hún haft nægan tima, til að afla
! sjer nauðsynlegra upplýsinga og þekk-
ingar á ýmsum atriðum málsins, og
þannig getað lagt álit sitt fyrir næsta
þing. Það er því ekkert efamál, að
sú dæmafáa meðferð þingsins á þessu
máli, sem jeg hef drepið hjer á, og
þau óheyrðu úrslit, sem það fjekk,
voru hin óhappasælustu, sem orðið
gat. (Framh.).
Meðferð póststjórnarinnar á
Þjóðólfi.
I.
Á 1. ferð yestanpöstsins ]). á. var Þjððólfur, sem
átti að fara vestur á Vestfirði, skilinn eptir í
Bjarðarholti; en slikt er brot á póstlögunum,
])ví að pað má aldrei skilja blöð eptir af pósti,
fyr en þau eru komin alla leið. Það er óskilj-
anlegt, að póstsýslunarmenn skuli leyfa sjer
það, og þvi óskiljanlegra er, að Þjóðólfur skyldi
vera skilinn eptir í áminnstri ferð, sem ísafold
komst þá alla leið vestur á ísafjörð. Vjer höf-
um nú kært brot þetta til póstmeistarans og
krafizt, að sá, eða þeir, sem að eru valdir, sjeu
látnir sæta ábyrgð að lögum, og að slikt komi
ekki fyrir optar. Hefur póstmeistarinn tjáð
oss, að hann skuli gera sitt bezta til i því efni,
og vonum vjer, að það hafi góðan árangur.
Seinna munum vjer skýra frá málalyktum. Yfir
höfuð mega kaupendur Þjóðólfs eiga von á, að
vjer látum oss mjög annt um, að þeir fáiblað-
ið með sem beztum skilum.
Nokkrar athugasemdir við sveitar-
stjóriiarlögin.
(Framh.). í 19. gr. sveitarstjórnartilskipun-
arinnar er talað um umkvörtun yfir aukaút-
svörum. Úrskurði hreppsnefndarinnar má skjóta
til sýslunefndarinnar, sem leggur endilegan úr-
sknrð á málið. Hjer finnst engin ákvörðun um,
að oddviti hreppsnefndarinnar skuli mæta á
sýslufundi þeim, sem úrskurðurinn er felldur á;
hefur sýslunefudin þvi ekki annað að byggja á,
en ástœður þœr, sem hreppsnefndin hefur fært
fyrir úrskurði sínum, og framburð kærandans
að hinu leytinu. Þessi grein virðist einnig
þurfa lagfæringar við af þeim ástæðum, sem nú
skal greina.
Tökum til dæmis, að sýslunefndarmaður kvarti
yfir ofháu sveitarútsvari og hreppsnefndin neiti
um að lækka það, og skýtur hann máli sínu
til sýslunefndarinnar. Hann er þar sjálfur til
að færa mál sitt, en hreppsnefnd verður að sitja
heima, og taka með þögn og þolinmœði úr-
skurði sýslunefndarinnar, án þess að hún þurfi
að færa neinar ástæður fyrir honum aðrar en
þær, að málið hafi verið ýtarlega rætt. Það
mun dæmafátt i löggjöfinni, að þegar menn eru
ósáttir, að báðir málspartar sjeu ekki heyrðir
af yfirvaldinu, áður en úrskurður er felldur.
Hjer virðist lika tilskipunin komi í mótsögn við
sjálfa sig, því að á hreppsnefndarfundi er mönn-
um þeim, sem hlut eiga að máli, gefinn kostur
á að mæta í eigin persónu nl. þeim, sem kær-
ir, og kært er yfir. Að vísu er ekki bannað
að halda sýslunefndarfundi í heyranda hljðði,
en það er hvergi leyft, að þar megi aðrir taka
til máls en sýslunefndin.
í 36. gr. tilskipunarinnar er að vísu gjört
ráð fyrir, að sýslumaður geti ónýtt ályktun
sýslunefndarinnar, en til þess verður hún að
vera lögum gagnstæð, en þessi mál eru álits-
mál, og er því allt komið undir áliti nefndar-
innar. Hjer er því ef til vill úrskurðarvaldið
lagt í hendur þeirra manna, sem litið skyn
bera á mál það, er þeir úrskurða. Það er held-
ur ekki til að ætlast, að menn úr fjarliggjandi
hreppum, þótt það sjeu sýsluuefndarmenn, sjeu
knnnugri gjaldþoli manna, en hreppsnefndin í
þeirra eigin hreppi. Hjer virðist því eiga bet-
ur við, að sýslumaður einn, eptir að hafa yfir-
heyrt báða málsparta, legði endilegan úrskurð
á málið.
Að siðustu vil jeg óska þess, að þessar linur
verði til þess, að þeir, sem mjer eru færari,
taki málefni þetta til frekari íhugunar.
Ritað á gamlaársdag 1885.
Hreppsnefndiirmaður.
J árnbrautarsaga.
Þýdd flr dönsku af jA7001.
Hvað er það sem ekki getur borið við iAm-
eriku? Hvaða framfarir eru það, sem ekki
geta átt sjer stað, þar sem svo margar þjóðir
leggjast á eitt, svo sem í Ameríku er, þar sem
menn úr öllum löndum eru samankomnir. —
Og hvaða prettir, svik og hrekkir eru til, sem
ekki verða daglega, — að jeg eigi segi, — á
hverri stundu dagsins, þar sem svo margir
glæpamenn, þjófar ogbófar eiga heimili? Ame-
ríka er eins og Rómaborg var forðum, er Róm-
úlus var að byggja hana, griðastaður fyrir alla
brotlimi mannkynsins, en hvergi á hnettinum
er þvi eins mikið um vig og mannamorð, sem
þar, hvergi eins lærðir og sjeðir bófar og þar.
Þar af leiðir og, að ekkert land getur eins
margar prettasögur og hryllilegustu æfintýri,
sem Ameríka.
Gamall eimvagnsstjóri frá Chicago hefur
sagt frá sögu þeirri, sem ter hjer á eptir.
Kveld eitt var jeg að vanda minum staddur
á brautaráfangastaðnum, því að mjer var falið
á hendur að gæta húsanna, og líta eptir frjetta-
þræðinum. Af eðlilegum ástæðum hafði 39.
lestin eigi komizt af stað, fyr en heilli stund
eptir hinn ákveðna tima. Siðastliðna 12 tíma
hafði verið ógurlegt veður, ofsastormur með
steypirigningu og skruggum svo ógurlegum, að
dunurnar ætluðu hreint að svipta okkur heyrn-
inni. Bn nú var veðrið mikið farið að skána,
þó hvergi nærri svo, að gott mætti heita. Jeg
var aleinn á staðnum og fremur þungur í skapi J
Þegar jeg sá vagnatrossuna eða rjettara sagt
rauðu luktina á fremsta vagninum, þvi að sjálfa
vagnana var varla auðið að sjá, þvi að — svo
var skuggsýnt orðið, — þá segi jeg það satt,
að það var sem stórum steini ljetti af hjarta
mjer. — í slíku veðri getur margt við borið,
og ekki sizt, þegar vagnalestin átti leið yfir
tvær brýr — báðar í sömu sveitinni, — og óef-
að þær hættulegustu í allri. grendinni. En nú
sá jeg, að lestinni hafði alls ekkert hlekkzt á,
og ljetti mjer mjög við það. Jeg var þó eigi
með öllu áhyggjulaus. Svo stóð sem sje á, að
kl. 12 um daginn átti peningasending með þrett-
án þúsund dollurum að vera komin á vagn-
stöðina, en þeir komu nú fyrst, þegar svarta-
myrkur var á skollið. Jeg kveið fyrir því, að
eiga að geyma allt það fje nóttina yfir, þar
sem jeg var aleinn á vagnstöðinni. En nú bætt-
ist annað við þetta, sem enn þá meira fjekk á
mig.
Með lestinni komu tveir ferðamenn, eða rjett-
ara sagt einn, því að annar þeirra var sem lík
tekinn út úr farangurs-vagninum i kolsvartri
likkistu. — „Það er lik mágkonu minnar“, sagði
hinn ferðamaðurinn við mig; „hún var náskyld
honum Eldridge, sem þjer náttúrlega þekldð.
Eptir beiðni hennar á banasænginni á nú að
jarðsetja hana í reit ættingja liennar hjer í bæn-
um“. „Það er þá víst bezt, að likið standi
hjerna i nótt“, mælti jeg, og var í mjer liálf-
gerður hrollur, þótt jeg ljeti eigi á þvi bera.
„Jú“, svaraði hann fremur þurlega. „Hald-
ið þjer, að jeg nái hr. Eldridge á fótum hjeð-
an af ? Er ekki skammt út á búgarðinn hans ?“
„Það er svo langt, að yður er ómögulegt