Þjóðólfur - 14.05.1886, Blaðsíða 1

Kemur út á föstudags-
morgna. Verö árg. 4 kr.
(erlendis 5 kr.). Borgist
fyrir lö.júlí.
ÞJÓÐÓLFUR.
Uppsögn (skrifleg) bund-
in viö áramót, ógild nema
komi til útgef. fyrir 1.
október.
XXXVIII. árg. Reykjavík, föstudaginn 14. maí 1886. Nr. 20.
Skrifstofa Þjóðólfs verðui' frá því
næsta miðvikudag í húsinu, þar sem nú er ísa-
foldar prentsmiðja, á 1. sal í austurendanum.
Útgefandi Þjöðólfs óskar að fá trúan, dyg'g-
an og röskan dreng, til að bera blaðið um
bæinn, og til fleiri vika ef á liggur. Hver
sem vill sinna þessu, er beðinn að gefa sig fram
sem allra fyrst.
Um
sanij>ykktina fyrir Rosinhvalanes-
hrepp innan Skaga, Vatnsleysu-
str.-, Garða- og Bessastaða-lireppa
um fiskiveiðar á opnum skipum.
Eptir Grím Thomsen.
—:o:—
Með því samþykkt þessi hefur leitt
til málaferla og jafnvel handalögmáls,
virðist rjett að íhuga hana nokkuð
gjör, svo sá misskilningur geti orðið
leiðrjettur, sem hún sjálf mun hafa
valdið. A samþykktinni eru, að minni
hyggju, þessir höfuðannmarkar:
1. Hún nær ekki yfir allar veiði-
stöðvar Gullbringusýslu við Faxaflóa, og
því siður til Akraness. Seltirningar og
AkurUesingar eru ekki bundnir við hana,
ef þeir róa til fiskjar heiman frá sjer.
Heimilt ert.d. hverjum Seltirningi lieim-
an að frá sjer að leggja þorskanet í
Uarðsjó — og hefur þetta, eins og
menn vita, opt ve'rið gjört i fyrstu
lögn. En — þegar svo ber undir,
hvernig eiga þá tiksjónarmennirnir
(7. gr.) að vita, hvort þau net, sem
þeir kynnu að finna fyrir utan línuna,
°g sem Seltirningar eða Akurnesing-
ar kynni að eiga, hafi verið lögð
heiman að frá þeim formanni, sem hlut
á að máli, eða úr annari veiðistöðu,
sem samþykktin nær yfir? Mjer mun
svarað, það sje svo erfitt að stimda
þorskanet suður í Garðsjó frá Seltjarn-
arnesi (og Akranesi), að það mundi
ekki koma fyrir. Þetta er og satt,
ef miðað er við alla vetrarvertíðina,
en, eins og að ofan er ávikið, hefur það
ekki að eins komið fyrir, heldur er
það almennt, að formenn, sem ætla
sjer að liggja við fyrir sunnan, leggi net
sín á leiðinni suður, um leið og þeir
í fyrsta sinn fiytja sig heiman. Þessi
fyrsta netalöyn utan línunnar er því
ekki á móti samþykktinni, svo fram-
arlega sem formaðurinn er Seltirning-
ur eða Akurnesingur. Oðrum er það
fyrirmunað. Er það nú samhljóða til-
gangi samþykktarinnar, sem á að vera
sá, að friða fiskigöngurnar á grunn-
mið gegn netalögnum á djúpi, að Sel-
tirningum (og Akurnesingum) líðist í
byrjun vertíðar að hlaða heiman að
frá sjer netagarð í Garðsjó, þó netin
aldrei liggi nema éina lögn, segjum
að, minnsta kosti 2—3 daga, ef vel
viðrar, og lengur, ef stormar ganga,
og afli þeir nú vel í þessari einu lögn,
er það þá ekki skapraun fyrir aðra
fiskimenn á staðnum, sem samþykktin
nær til, að vera útilokaðir frá þessari
guðs blessun? — Sama er að segja
um þann part af hinu svonefnda
Sviði, sem er utan línu. Þar er Sel-
tirningum einnig heimilt, að leggja
net heiman að frá sjer; þurfa þeir og
hvorki að taka net sín upp i stór-
straum (2. gr.) nje bera niður hrogn-
in úr fiskinum (5. gr.). Allir aðrir,
sem eins breyta, verða brotlegir og
sæta háum sektum. Þessi skortur á
jafnrjetti spillir samþykktinni til
muna.
2. Fyrirmæli samþykktarinnar um
eptirlitið, sem eptir lögum 14. desbr.
1877, 6. gr., eiga að vera „itarleg“,
eru ónóg og óljós, eins og sjá má af
því, að sjálfa lögfpæðingana greinir á
um, hvort tilsjónarmönnunum sje heim-
ilt, að taka net þau upp, sem utan
línu liggja, eður ekki. Hefur af þessu
leitt og mun enn leiða mikinn ágrein-
ing og ærinn lwstnað.
3. En — hvaðan á að taka kostn-
aðinn? Lög 14. des. 1877 (sem þessi
samþykkt, eins og allar slíkar sam-
þykktir, er byggð á) mæla svo fyrir
í 6. gr.: —■ í samþyhkt skal ávallt ítar-
lega ákveða um eptirlit það, er þarf til
þess, að hennar sje gætt, og hvernig'
kostnað við það skal greiða. —
En þessi samþykkt hefur enga ákvörð-
un inni að halda um það, hvernig
kostnaðinn skuli greiða; því þótthún
(í 8. gr.) ætli tilsjónarmönnum helm-
ing sekta, þá er mjer spurn á, hvað-
an tilsjónarmenn eiga að fá þóknun
fyrir starf sitt og frátöf frá atvinnu,
ef enginn hrytur samþykktina, eða engar
sektir falla. Og einmitf þá eru þeir
maklegastir fyrir þóknun, þegar eptir-
litið af þeirra hálfu er svo stöðugt
og samvizkusamt, að enginn leggur á
hættu að brjóta samþykktina. En til
þess að eptirlitið sje svo nákvæmt,
hljóta þessir menn — sem allir eru
formenn — að tefja sig frá atvinnu
sinni innan línunnar með því á degi
hverjum að sigla og róa fram og apt-
ur utan línu, - til þess að rannsaka,
hvort ekki finnist net á fyrirboðnum
stöðvum. Annars hafa þeir ekkert er-
indi þangað, fyr en fer að fiskast á
færin. Þessi laga-annmarki á sam-
þykktinni er þannig vaxinn, að mig
furðar stórlega á, að amtið skuli hafa
staðfest hana. Þvi þegar að því kem-
ur, að fara á eptir á að jafna þessum
kostnaði niður á sýslubúa, þá mun
það sannast, að fleiri bændur en einn
láta dómstólana skera úr þessu atriði.
Auk þessara annmarka á samþykkt-
inni er enn eitt atriði i þessu máli,
sem ekki snertir hana, en sem nauð-
synlega þarf að koma til greina.
Margir reyndir útvegsmenn, og þar á
meðal fiskiþilsk.eigendur, hafa þá skoð-
un, að niðurburður jaktanna fyrir ut-
an grunnmið, sje skaðlegur mjög fyrir