Þjóðólfur - 27.05.1887, Qupperneq 2

86
afarlágt verð, en kaupa aptur fyrir
nokkuð af henni álnavöru, til að klæð-
ast af, sem er þó bæði skjólminni og
endingarverri, en það sem vinna má
úr ullinni; það er heldur ekki að furða
þótt kiæðnaður úr útlendum voðum sje
endingarminni, en vel unninn klæðnað-
ur úr íslenzkri ull, því hann er að mestu
úr miklu verra efni. — Árið 1882 var
flutt til útlanda 1482315 pundafhvítri
ull, 8386 pund af svartri og 122061
pund aí mislitri ull. Hafi hvíta ullin
selzt á 80 aura, sú svarta á 58 aura,
og hin mislita á 54 aura pundið, sem
er nálægt meðaltalinu það ár, þá hef-
ur öll ullin selzt fyrir 1256627 krónur.
En inn í landið hefur verið flutt á þessu
sama ári af unnum klæðnaði ogklæðn-
aðarvörum:
Silkivefnaður fyrir . . . 10369 kr.
Klæði og ullarvoðir fyrir . 100757 —
Ljerept úr hör og bómull á 308498 —
Annar vefnaður fyrir . . 99778 —
Tvinni fyrir................... 35291 —
Tilbúinn fatnaður fyrir. . 119405 —
Samtals fyrir 674098 kr.
Skyldi það ekki vera drengilegra fyr-
ir landsmenn að leggja meira kapp á
ullarvinnu, svo að ekki færi árlega svo
mörgum hundr. þús. kr. skiptir út úr land-
ínu fyrir unninn fatnað? Mundi ekki
hyggilegra að hlynna að því, að smíð-
aðir yrðu góðir rokkar, og önnur ull-
arvinnuáhöld1, og leggja síðan fyllstu
alúð á að kenna kvennfólki sem bezt
ullarvinnu, svo hún gæti farið í lagi?
t>á mundu bændur vart þurfa að kvarta
yfir, að hjú sín væru ómagar meiri
part vetrar.
Árið 1882 var einnig keypt á öllu
landinu glisvarningur fyrir 35170 kr.!
Það er vitanlegt, að þeir sem eru
mest þurfandi fyrir lán og gjafir, hafa
ef til vill minnstu af þessu eytt, en þó
mundi svo tínast til, að ýmislegt, sem
hægt er að komast af án, liafi þó eyðzt
hjá þeim, sem svarar fullt eins mikilli
upphæð og hallærislán og hallærisgjaf-
irnar nema. — Þess munu fá dæmi, að
land, er íbúar þess þurta að lifa af
1) í næsta blaði munum vjer koma með
bendingar um petta atriði o. fi. þar að lfitandi.
1 ' Ritstj.
lánum og gjöfum, eyði þó á sama tíma
í vörum, sem auðvelt er án að vera,
margfalt meiru en þeim gjöfum og láni
nemur, sem landsmenn þiggja sjer til
lífsviðurhalds. Landsmenn ættu að gæta
að því, að meira verður að spara þegar
hart er í ári en endrarnær.
Svo er nú farið að flytja flest áhöld
og smíðisgripi tilbúið inn í landið, og
kveður svo ramt að þessu, að síðustu
árin hafa margir bændur keypt meiri
part af hestajárnum sínum í kaupstöð-
um ; eru þó mörg af þeim svo slæm og
óhentug, að bændur verða sjálfir að
laga þau, og fer stundum svo mikill
tími í það, að ekki hefði farið meiri
en tvöfalt meiri tími til þess að smíða þau
að nýju, en nokkrum mun eru þau
dýrari, en það járn og kol, sem í það
fer að smíða þau að nýju.
Öll þessi kaup af unnum vörum miða
að því að landsmenn geti setið auðum
höndum allan veturinn. Það erundar-
legt, að þegar þjóð vorri er þó að fafia
fram í menntun, skuli líta út fyrir, að
henni sje hulinn sá vísdómur, að til
þess að geta orðið sem sjálfstæðust
þjóð, og tekið andlegum og verklegum
framförum, þarf starfsemi, hagnýtni og
sparsemi. (Niðurl.).
Eiríkur Sumarliðason.
Reykjavík. 27. mal 1887.
(xufuskipið Miaca kom hingað að
morgni 21. þ. m. með nokkra farþega
frá Austfjörðum ; fór aptur til Aust-
fjarða 23. þ. m. um kveldið sömuleiðis
með nokkra farþegja, en lítið af' flutn-
ingsgózi í þetta sinn, en það er von-
andi, að hvorttveggja verði meira næst
eptir þeim kostum, sem skip þetta býð-
ur nú landsmönnum og sjá má í aug-
lýsingunni í þessu blaði. Viljum vjer
alvarlega leiða athygli manna að þess-
um góðu kostum. Ferðin til Seyðis-
Qarðar kostar t. d. með Miaca á 1. káetu :
farið 40 kr., fæði í 6 daga 12 kr., alls
52 kr., en með dönsku gufuskipunum
farið 41 kr. 80 a., fæði í 12 daga 48
kr., og ef svo við það er lagt kaup í
þessa 6 daga, sem dönsku gufuskipin
eru lengur, að minnsta kosti 2 kr. á
dag, kostar ferðin með þeim alls 101
kr. 80 a., eða nærri því helmingi meira
en með Miaca, eg eptir þessu fer ann-
að. Farið á þilfari á Miaca er sakir
yfirbyggingarinnar engu lakara en 2.
káeta á sumum skipum, og ætli mönn-
um þyki ekki munur að fá ókeypis
kaffi með brauði tvisvar á dag o. s.
frv.
Alþingismaður kosinu 9. þ. m. fyr-
ir Vestmannaeyjar: Þorsteinn Jonsson
hjeraðslæknir með nál. 30 atkv.
Þinginennska lögð niður. Þing-
maður Snæfellinga Sigurður Jönsson
sýslumaður hefur nýlega á fundi í Stykk-
ishólmi (14. þ. m.) lagt niður umboð
sitt sem þingmaður, af því að amtm.
hefur neitað honum um leyfi til að fara
á þing, nema hann útvegaði löglærðan
mann, „er dvelji í Stykkishólmi eða
einhvers staðar innan sýslu“, til að
gegna embættinu um þingtímann, en
þvílíkan mann gat S. J. eigi útvegað.
— Á áðurnefndum fundi var afráðið
að skora á dómkirkjuprest Hallgrím
Sveinsson að gefá kost á sjer til þing-
mennsku fyrir Snæfellsnessýslu, en liann
getur eig orðið við áskoruninni sakir
embættisanna.
Þetta bann amtmanns, sem sjálfsagt
er komið gegn um alla halarófuna of-
an frá ráðgjafanum, er alveg nýtt;
einliver ný nauðsyn, ný þörf liefur leg-
ið til grundvallar fyrir því hjá land-
stjórninni, þótt öðrum út í fra verði
slíkt torskilið, því að einmitt um þing-
tímann eru embættisannir sýslumanna
minnstar, svo að t. a. m. nágranna-
sýslumennirnir gætu gengt þeim, en
hins vegar þörfin auðsæ fyrir lögfróða
þjóðkjörna þingmenn. Með þessu eru
allir sýslumenn útilokaðir frá þingsetu,
og þá einnig hinn mikli þingskörungur
Benedikt Sveinsson. Ekki horfði stjórn-
in í að taka amtmanninn fyrir norðan
til þingsetu, en það er nú munur á;
hann eptirlætisbarn stjórnarinnar, en
Benedikt Sveinsson helzti forvígismað-
ur tveggja þeirra aðalmála, sem stjórn-
inni er verst við, lagaskólamálsins og
stjórnarskrármálsins, og báðir hinir
sýslumennirnir, sem þjóðin kaus í
fyrra, með stjórnarskrárendurskoðun-
inni.