Þjóðólfur - 29.01.1889, Side 4

20
eru menn hræddir um að sje drukknað-
ur. Hann sigldi í nóvember í haust með
seglskipi frá Isaíirði og er skipið eigi
komið enn fram.
Þeir bræður A. Zöllner og L. Zöllner.
sem hafa útvegað pöntunarfjelögUnum
vörur fyrir milligöngu Jóns Vídalíns,
hafa skilið fjélagsskap sinn í árslok.
Hættir hinn eldri (A. Z.) við íslensku
verslunina, en yngri bróðirinn, Louis
Zöllner, heldur áfram, enda hefur hann
fyrirfarandi eingöngu sjeð um allar vöru-
útvegur til íslands.
Brjef úr Mýrasýslu 16. jan. „Hjer
sjer varla á dökkan díl. Fannkyngi yfir
allt. . . . Ekki heyrist æðruorð enn þá,
þótt illabyrji; — en mikið er hjer treyst
á útbeitu.
Smávegis.
Málskostnaður á Eng-landi. í hinu mikla máli
milli Times og Parnells, hafa menn reiknað, að
hver mínúta, er nefndin í málinu heldur fund,
kosti 54 kr., hver kluKkustund 3,240 kr. og bver
dagur 16,200 kr. Af þessum málskostnaði á dag
greiðir Times 9,000, en Parnellsmenn 3,600 kr., hitt
horgar ríkissjóður. Hinn skipaði kærandi fær 1,800
kr í laun á dag.
fmyndunaraíiið. Læknir við spítala í New
York gaf fyrir skömmu síðan 100 sjúklingum of-
urlítinn skammt af sykurvatni. Eptir fjórðung
stundar kom hann með öndina í hálsinum og þótt-
ist í misgripum hafa gefið inn uppsölumeðal og
yrðu sjúkra-konurnar að hafa allt til, ef fólkið færi
að selja upp. Að lítilli stundu liðinni voru 80
farnir að selja upp. Þö undarlegt sje voru þeir
20, sem ekki sem ekki seldu upp, eintómir kvenn-
menn, og mestur hluti hinna 80 karlmenn.
— Rödd samviskunnar. Margir menn sitja á
veitingahúsi og eru að spila við ýms borð. Þjónn-
inn kemur inn og segir: „Mínir herrar! Það er
kona, sem biður úti fyrir; hún segir, að maðurinn
sinn sje hjer inni, og að hann hafi lofað að koina
heim fyrir löngu síðan. Hún biður hann að koma
út, því að hana langi til að tala við hann“.
Allir mennirnir stökkva upp og segja í einu
hljóði: „Það er líklega konan mín".
— Þingmennirnir í þjóðþinginu á Prakklandi fá
9,000 franka laun á ári.
— Adelina Patti er nafnfræg söngkona; hún
fór nýlega söngferð frá Spáni til Suður-Ameríku
og söng í 4 bæjum. Tekjur hennar voru í Mad-
rid 80,000 franka, í Lissabon 70,000 franka, í
Buenos Ayres 657,000 franka og i Montevideo
213,795 franka. Pyrir ferð sina hafði hún þann-
ig 1,020,795 franka, eða um 700 pús. kr.
Auglýsingar.
ALMANAK
Þjóðvinafjelagsins um árið 1889 er til sölu:
í Reykjavík hjá hóksala Sigfúsi Eymunds-
syni og bóksala Sigurði Kristjánssyni;
á Akranesi hjá kaupmanni Böðvari Þor-
valdssyni;
á Blönduósi hjá kaupmanni J. G. Möller.
Rostar 50 aura. 32
V&tryggingarfielaqið„ Cominercial „Un-
ion“ tekur í ábyrgð fyrir eldsvoða hús,
alls konar innanhússmuni vörubiryðir, o.
fl. o. fi. fyrir lægsta ábyrgðargjald. Tlm-
boðsmaður í Beykjavík er Sighvatur Bjarna-
son bankabókhaldari. 33
Með því, að sá kvittur er hjer í bænum, að
jeg hafi selt bakari mitt og ætli úr landi,
lýsi jeg yfir ]iví, að þetta er tilhæfulaust. Jeg
ætla að vísu, að ferðast til Noregs í næstkomandi
júlímánuði og dvelja þar um tíma, en i fjarveru
minni heldur bakarí mitt áfram sem að undan-
förnu.
Reykjavík, 28. jan. 1889.
0. S. Endresen. 34
Hinn 27. des. síðastl. var við opinbert uppboð
í Bessastaðahreppi seld hvít kindarritja
rekin af sjó. Mark á henni var sýlt hægra, sýlt
vinstra, standfjöður aptan. — Sá, er átt hefur
kind þessa, vitji andvirðis hennar til undirskrifaðs
að frádregnum áföllnum kostnaði.
Hliði, 11. janúar 1889.
Jón Þórðarson. 35
Eigandi: Þorleif'ur Jónssou, cand.phil.
Ábyrgðarmaður: Páll Briem.
Skrifstofa: í Bankastræti nr. 3.
Prentsm. Sigf. lCymundssonar.
18
þar sem við gátum eigi iengur sjeð brunann, heldur að
eins roðann, sem sló á skýin. Faðir minn bar vatns-
fötu, og jeg sagði, að hann skyldi þegar íylla hana í
ánni. Hann tók ekki eptir orðum mínum, en sagði
mörgum sinnum, hvað eptir annað við sjálfan sig: „Max-
el, að þetta skyldi koma fyrir þig!“
Jeg þekkti litla Maxel mjög vel. Hann var rösk-
legur, glaðlegur, lítill maður um fertugt; hann var
mjög bólugrafinn í andliti, og hendur hans voru dökk-
leitar og harðar eins og trjábörkur. Svo langt sem
jeg mundi, haíði hann verið skóghöggvari í Waldenbach.
„Þegar húsið brennur íyrir öðrum“, sagði faðir minn,
„nú, þá er það húsið, sem brennur“.
„Er það ekki eins fyrir litla Maxel?“ spurði jeg.
„Fyrir honum brennur allt. Allt, sem liann átti
í gær og á í dag og hefði getað átt á tnorgun“.
„Eldingin hefur ef til vill orðið honum sjálfum að
bana“.
„Það hefði verið hið besta. Jeg ann honum lífs,
það veit guð, jeg ann honum þess, — en ef hann hefði
skriptast, áður og hefði ekki neina dauðasynd á sjer, þá
myndi jeg segja, að það allra besta hefði verið, ef hún
hefði hitt hann sjálfan.
„Þá mundi hann nú vera í himnaríki“, sagði jeg.
„Yaddu ekki svona í votu grasinu! Gakktu rjett
19
á eptir mjer og haltu þjer fast í treyjuna mína. Jeg
skal nú segja þjer um Maxel".
Vegurinn fór smátt og smátt að verða upp á móti.
Faðir minn sagði frá:
Það mun nú vera um þrjátíu ár, síðan Maxel kom
hingað. Fátækra barn. Fyrst var liann smali hjer og
hvar hjá bændum, en seinna, eptir að hann var orðinn
fullorðinn, tók liann fyrir sig að liöggva skóg. Góður
verkmaður og ávallt iðinn og sjiarsamur. Hann varð
verkstjóri og bað skógeigandann þá um lcyfi til að ryðja
mýrina, þar sem liúsið hans stendur, og liafa hana með-
an Iiann lifði, því að Iiann langaði svo mikið til að liafa
sjálfur dálítinn jarðarblett. Leyfið fjekk hann með gleði,
og svo fór Maxel á liverju kveldi, þegar menn hættu
að höggva skóginn, yfir í mýrina og ruddi kjörskóginn
og gróf skurði og klauf steina, og brenndi illgresisræt-
ur, og eptir tvö ár var öll mýrin þur; þar óx gras, og
hann gat jafnvel ræktað korn á ofurlitlum akurteig.
Það var jafnvel komið svo langt, að hann hafði reynt
kálræktun og sjeð, að hjerunum fjellst á kálið, og þá fór
hann að hugsa til þess, að útvega sjer timbur. Það
gat hann ekki fengið gefins eins og mýrina, en varð að
vinna fyrir því. Svo borgaði hann það með nokkru af
vinnulaunum sínum og felldi trjen og hjó þau ferstrend
og sagaði þau niður í timburstokka — allt á kveldin,