Þjóðólfur - 15.08.1890, Blaðsíða 4

152
f
Agætar kartöflur
nýkomnar nú með Thyru í verslun Sturlu
Jónssonar. 407
Skósmíðaverkstofa, Vesturgötu 4,
Eptir þessu
sýnishorni
ættu þeir, sem
panta vilja
stígvjel hjá
mjer, að taka §
mál af fætin-
um utan yfir
1 sokk, með
mjóum brjefræmum eða mælibandi. Nákvæmlega
verður að taka lengdarmálið eptir því, sem sýnis-
hornið bendir til.
Björn Kristjánsson. 408
Til Salg.
Fiskerslup „Karen" af Færöerne drægtig
5029/100 Tons for Tiden beliggende paa
Faskrudsfjörden og driver Langlinefiske-
riet til Midten af September d. A. Den
er stærk og god baade til Havkarle- og
Torskefiskeri. Nærmere Oplysninger faas
hos Föreren
409 A. C. Hansen.
Skrifstofa fyrir almenning.
10 Kirkjustræti 10
opin hvern rúmhelgan dag kl. 4—5 e. h 410
Steingrímur Johnsen
selur vín og vindla
frá
Kjær & Sommerfeldt
gegn borgun út í hönd. 411
Munntóbak á 1 kr. 60 a. pd. og ódýr-
ara, ef mikið er keypt; sömuleiðis rjól-
tóbak, nýkomið í verslun Sturlu Jóns-
sonar. 412
Sendið mjer svo fljótt, sem unnt er
-----af bitter yðar, Brama-lífs-elexír,
— jeg ætla að brúka hann.
Kristjaníu.
H. J. Sannes,
læknis.
Einkenni á vorum eina egta Brama Jífs-elexír
eru firmamerki vor á glasinu og á merkiskildinura
á miðanum sjest hlátt ljón, og gullhani og innsigli
vort MB & L í grænu lakki er á tappanum.
Mansféld-Bullner & Lassen,
sem einir búa til hinn verúiaunaða Brama-lífs-elexir.
Kaupmannahöfn.
Vinnustofa: Nerregade No. 6. 413
Læknisvottorð.
Með því að jeg hefi haft tækifæri til að
reyna Kína-lífs-elixír hr. Valdimars Peter-
sens, sem hr. kaupmaður J. V. Havsteen
hefur útsöiu á, votta jeg hjer með, að jeg
álít hann mikiif gott méltingarlyf, auk
þess sem hann er hressandi og styrhjandi
meðal.
Akureyri 20. febr. 1890.
J>. Jolinsen.
hjeraðslæknir.
Kína-lífs-elíxírinn fæst ekta hjá:
Hr. E. Felixsyni. Reykjavík.
— Helga Jónssyni. Reykjavík.
— Helga Helgasyni. Reykjavík.
— Magnúsi Th. S. Blöndahl. Hafnarfirði.
— Jóni Jasonssyni, Borðeyri.
— J. V. Havsteen. Oddeyri pr. Akureyri,
aðalútsölumanni á norður- og austurlandi.
Á þeim verslunarstöðum, þar sem eng-
in útsala er, eru þeir, sem vilja gerast út-
sölumenn, beðnir að snúa sjer til undir-
skrifaðs, sein býr til bitterinn.
Valdemar Petersen,
Frederiksliavn.
414 Hanmark.
Eigandi og ábyrgöarmaður:
ÞOHLEIFUR JÓNSSON, cand. phil.
Skrifstofa: í Bankastrœti nr. 3.
Fjelagsprentsmiðjan. — Sigm. Guðmundsson.
114
inn var þeim að skilnaði. Ferðavagninn beið þegar al-
búinn við dyrnar.
„Gleymdu nú ekki, elskan mín, að við verðum að
fara af stað klukkan rjett 10“, heyrði jeg hinn unga
mann segja við hina ungu konu sína.
En Selma hafði svo ótal margt að segja við móður
sina, systkyni sín og vinstúlkur, að klukkan var orðin
dálítið meira en ákveðið var.
„Nú er klukkan þegar orðin fimm mínútur yfir
tíu“, sagði hjeraðsfógetinn. að vísu með mjög blíðleguin
málrómi, en með djúpum hrúkkum á enninu. „Þú mátt
til að venja þig á að láta ekki standa á þjer, kæra
Selma“ — eins og það væri svo auðgjört, þegar menn
eru að yfirgefa æskuheimili sitt og allt, sem menn hing-
að til hafa elskað mest.
Loksins fóru þau af stað. Með hverri póstferð
fjekk móðir Selmu brjef frá henni, og það leit út fyrir,
að hún væri ánægð í alla staði. „Maðurinn minn er alit af
að kenna mjer að vera reglusöm í öilu og láta ekki
á mjer standa í neinu“, skrifaði hún einu sinni, „en jeg
heí verið allnámfús, og í langan tirna hefur hann ekki
þurft að finna að neinu hjá mjer; jeg er svo óumræðl-
lega hamingjusöm, þegar hann að öilu leyti er ánægður
með mig . . .“
Það liðu 5 ár, 5 löng ár, sem þær mæögurnar
115
sáust ekki. Móöirin var heilsuveil og þorði ekki að
ferðast svo langa og erfiða ferð, af því að samgöngurn-
ar voru þá ekki eins góðar, eins og á síðari tímum-
Selma fjekk aldrei leyfi til að finna móður sína, af því
að maður hennar hafði aldrei tima til þess fyrir embættis.
önnum. „Embættisstörfin gengu fyrir öllu“.
Þær mæðgurnar urðu að láta sjer þetta lynda; í
þess stað voru brjefaskriptirnar því fjörugri. Móðir
Selmu reyndi að hugga sig með því, að vel færi um
dóttur sína, að hún væri ánægð, væri móðir tveggja
góðra og heilbrigðra barna, sem stöðugt sendu ömmu
sinni kveðju, og jafnvel gátu klórað nokkur orð neðan
á brjef' móður siunar.
Einn göðan veðurdag sagði hjeraðsfógetinn konu
sinni frá, að daginn eptir þyrfti hann endiiega að fara
til Stokkhólms í mjög áríðandi erindum.
„Ef þig langar til að verða mjer samferða“, bætti
hann við, „og taka börnin með, verðuru að vera tilbúin
á mínútunni klukkan tólf á hádegi á morgun; jeg get
ekki frestað ferðinni eitt augnablik lengur“.
Selma rak upp fagnaðaróp, hljóp upp um hálsinn á
manni sínum ogkastaði sjer fyrir fætur liaus, en gleði- og
þakklætistár tindruðu í augum henriar. Bæði börnin
hlupu um gólfið með íuiklum gleðisvip; nú áttu þau að
aka í vagni til Stokkhólms, finna ömmu sína og sjá ótal-