Þjóðólfur - 01.01.1892, Blaðsíða 4

4
Allir kaupendur PJÓÐÓLFS þetta ár (1892)
fá ókeypis og kostnaðarlaust senda
bókmenntasögu íslands (síðari hluta)
eptir háskolakennara dr. Finn Jónsson.
Bók þessi, sem kemur út í sumar, verður ekki til lausasölu og geta því engir
eignast hana nema kaupendur Þjóðólfs. Fyrri hlutann geta nýir kaupendur fengið
keyptan hjá fyrv. ritstjóra Þorleili Jónssyni fyrir 75 aura, er borgist fyrirfram.
Nýir kaupendur
að þessum nýbyrjaða 44. árgangi Þjóðólfs (1892)
fá ökeypis oq kostnaðarlaust sent:
1. Sögusafn Þjóðólfs II. (1889) með 14 sögum.
2. Sögusafn Þjóðólfs IV. (1891) með 8 sögum, um 200 bls., og
3. Síðari hiuta bókmenntasögunnar, 80—100 bls.
eöa ókeypis alls um 450 bls.
Þeir fá þannig ókeypis 3 bækur, sem með reglulegu bókhlöðuverði gætu ekki
kostað mínna en 4—5 krónur, eða töluvert meira en einn árgangur af blaðinu kostar.
Kaupendur Þjóðólfs hafa eiunig fjölgað svo næstliðið ár, að upplagið af sögu-
safninu 1890 er þrotið.
Nýir kaupendur ættu því að géfa sig fram sem allra fyrst, því að þótt vér
höfum allstórt upplag af sögusafninu 1889 og sögusafninu 1891 getur það hæglega
þrotið á skömmum tíma. Bækur þessar ásamt síðari hluta bókmenntasögunnar verða
sendar út um land með sumarferðunum.
Skrifstofa og afgreiðsla
Þjóöólfs er nú flutt úr Banka-
stræti nr. 3, þangað sem skrif-
stofa Fjallkonunnar var áður
(Veltusund nr. 3).
Nærsveitamenn, sem koma
snöggva ferð til bæjarins, eru
beðnir að koma við á af-
greiðslustofunni og taka blaðið.
Sjóvetlingar, rónir og órónir, eru
keyptir í verzlun Sturlu Jbnssonar.
Fundur í stúdentafélaginu annað kveld
kl. 81/..
• Ekta anilínlitir
sr
•H fást hvergi eins gððir og ódýrir eins og c+- P
•H í verzlun P S
Sturlu Jónssonar
C3 Aðnlstræti Nr. 14. >—•
>—•

•jpTIUIITUB UHia 482 ’
Harðfiskur og tros fæst keypt í
verzlun Sturlu Jbnssonar.
Eigandi og ábyrgðarmaöur:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
Fólagsprentsmiöjan.
2
var ennfremur nafnkunnur sakir hins sérvizkulega hátta-
lags síns.
Nóttin, sem við höfðum ákveðið til að framkvæma
fyrirtæki vort á, var komin, og við lögðum öruggir af
stað, því að allt virtist lúta að því, að það myndi
heppnast vel. Það var kolniðamyrkur og engin stjarna
sjáanleg á himninum. Yeður var einnig hvasst, svo að
það var meiri von um, að lítill hávaði heyrðist ekki.
Um klukkan 2 eptir miðnætti þóttumst við vissir um,
að öllu væri óhætt og að menn hefðu tekið á sig náðir.
Hið fyrsta, sem við gjörðum, var að sverfa sundur
járnhlekk, er stigi nokkur var festur með; tókum við
svo stigann og reistum hann upp við vinstri hlið húss-
ins, undir glugga á fyrsta lopti. Að tæpum fimm mín-
útum liðnum höfðum við opnað gluggann og þar eð allt
var kyrrt og hljótt, skreið Schmiedlein inn um liann og
eg á eptir honum. Þegar við höfðum látið gluggaskýl-
urnar aptur fyrir, kveiktum við á ljósbera og sáum þá,
að við vorum staddir í nokkurs konar ruslastofu og að
dyrnar voru læstar.
Þegar við höfðum stungið upp skrána, réðum við
af að rannsaka herbergin á neðsta stafgólfi, af því að
við hugðum, að húsbúar myndu þá síður vakna við um-
ganginn.
Þegar við læddumst niður stigann, brá okkur held-
3
ur í brún, er við sáum Ijósskímu leggja gegnum hurð-
ina á herbergi nokkru við bakhlið hússins. í fyrstu
ætluðum við óðara að snúa við aptur sömu leið sem við
komum, en Schmiedlein herti upp hugann og stakk
upp á því, að við skyldum brjótast inn í herbergið,
binda þá, sem þar væru, stinga, kefli í munn þeím, og
þröngva þeim með hótunum til að að láta okkur vita,
hvar fémætt væri að finna í húsitiu.
Eg féllst á þetta og við gengum nær hurðinni.
Þegar eg með mestu varhyggð lýsti allt í kringum mig
sá eg hér um bil sjö feta hátt frá gólfi, þráð nokkurn, er
virtist vera dreginn gegnum dyrnar, er við stefndum
að, og þegar eg benti félaga mínum á hann, kvaðst
hann ímynda sér, að hann stæði í sambandi við bjöllu.
Eg hvíslaði að honum, að við skyldum reyna að
koma i veg fyrir allan hávaða, með því að skera þráð-
inn sundur, og þar eð eg einmitt gat náð í hann með
höndunum ætlaði eg að halda honum kyrrum og svo
átti Schmiedlein að skera hann snndur millum lianda
minna, til þess að varast, að þráðarendarnir slyppu of
snögglega og hringdu við það bjöllunni.
Eg setti þá ljósberann á gólfið og rétti út hendina
til að taka í þráðinn, en Schmiedlein tók liníf upp úr
vasa sínum. En jafnskjótt sem eg snart við þræðinum
fékk eg óttalegt högg, og einhver voðalegur titringur