Þjóðólfur - 16.03.1892, Blaðsíða 4

52
Tbóndi á Króki í sama hreppi. Var hættur
við búskap fyrir nokkru og þrotinn að
heilsu. Hann var manna glaðlyndastur
og lipur í umgengni, ráðsettur og vel
metinn sómamaður. (E. G.).
AUGLÝSINGAR
í samfeldu máli meö smáletri kosta 2 a. (Jiakkaráv. 3 a.)
hvert orð 15 stafa frekast; með öðru letri eða setning
1 kr. fyrir Jiumlung dálks-lengdar. Borgun út 1 hönd.
Öskilakindur seldar í Gríinsneslireppi
haustið 1891.
Lárus Bjarnason
yfirréttarmálaflutningsmaður
gegnir öllum réttarstörfum og ídveqar
mönnum lán gegn veðrétti. 126
STÍGrVÉL nýkomin í
127 verzlun Sturlu Jónssonar.
Hrein og gallalaus brúkuð íslenzk frí-
merki kaupir undirskrifaður:
• 16 skildinga 60 aura stykkið
1. Svart gimbrarlamb, mark: biti apt. h., blað-
stýft apt., biti fr. v.
'2. Hvítt gimbrarlamb, mark: sneiðrifað fr. h., stýft,
biti apt. v.
3. Hvítt gimbrarlamb, mark: stýft h.
4. Hvítt gimbrarlamb, mark: sneitt apt., biti fr.
h., miðhlutað v.
5. Hvitt geldingslamb, mark: blaðstýft apt., biti
fr. h., miðhlutað v.
6. Hvítt geldingslamb, mark: blaðstýft apt., gagn-
bitað h., biti fr. v.
7. Hvítur lambhrótur,: mark: blaðstýft, biti apt.
h., hálft af apt. v.
Réttir eigendur fá andvirði fraraanritaðra kinda,
að frádregnum kostnaði, til næstu veturnótta.
Grimsneshreppi 1. marz 1892.
124 Þorkell Jdnsson.
Munntébak og rjóltébak hvergi jafn-
gott og ódýrt sem í
125 verzlun Sturlu Jónssonar.
8 — 40 — —
4 — 10 — —
011 önnur aura-merki, helzt Uöndud, 28/4
aura stykkið, 3 kr. hundraðið.
Fyrirspurnir og svör á íslenzku.
Dosseringen 61, 1. Kjöbenhavn 0.
128 Heorg Ahrens.
Syltetöj
Rúsínur
mjög billegt, fæst í
129 verzlun Sturlu Jbnssonar.
nXTýprentaður leiðarvísir til lífsábyrgð-
ar fæst nú ókeypis hjá ritstjórunum og
hjá Dr. Jónassen, sem einnig gefur allar
nauðsynlegar upplýsingar um lífsábyrgð. [130
Tvistgarn af mörgum litum fæst í
131 verzlun Sturlu Jbnssonar.
Stidt ágrij) af íslenzltri niállýsingu
handa alþýðuskólum. Eptir Halldór Briem.
Kostar í bandi 90 aura. — Ætti að vera
kennd á ölluiu barnaskólum. — Aðalútsala
í bókaverzlun Sigitrðar Kristjánssonar. 132
Skotfæri fást í verzlun
133 SturJu Jónssonar.
Þessar skýrslur frá latínuskóla Bessa-
staða og Reykjavíkur: 1841—43, 1845
—46, 1847—48 og 1850—51 kaupir rit-
stjóri Þjóðólfs liáu verði.
Fjármark Einars Jónssonar í Gróf í
Borgarfjarðarsýslu: Hvatt h., heilrifað v.
Brennim.: E. JON. 135
Nærsveitamenn eru beðnir að
vitja Hjóðólf's á afgreiðslustofu hans
(Yeltusundi nr. 3).
Þetta nr. blaðsins kemur út 3
dögum fyr en venjulega, svo að það
geti komizt með austanpósti á morg-
un. Næsta blað (aukablað) mánudag-
inn 31. þ. m.
Eigandi og ábyrgöarmaöur:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
F élag sprentsmiðj an.
42
þó að líða nokkrar klukkustundir, áður en hjálp kæmi,
bara að hún kæmi ekki um seinan og Nellie liefði ekki villzt
eða látið lífið fýrir göfuglyndi sitt. Hún gat ekki kom-
izt til Vestur-Malden á skemmri tíma en hálfri annari
klukkustund, og lögregluþjónarnir þurftu að minnsta
kosti jafnlangan tíma til ferðarinnar þaðan. En hver
veit, hugsaði eg, nema hríðin hafi svo versnað, að þeir
geti alls ekki komið og svo gætu morðingjarnir, er þeim
tæki að leiðast biðin, ímyndað sér, að maðurinn minn
væri heirna eptir allt saman og farið að leita hans um
allt húsið. Eg leitaðist við að kefja þessar kveljandi
hugsanir, til þess að geta haft vald yfir mér, en hvernig
átti eg að fara að því? Eg stóð upp og gekk að
glugganum, því að mér var ekki unnt að sitja kyr.
Það var enn sama snjódrífan, en ekki mjög þétt. Hvar
var Nellie? Skyldi hún vera komin til Vestur-Malden
eða vera að villast á heiðinni, eða kannske orðin úti í
snjónum ?
„Eg hygg“, mælti eg, „að læknirinn gisti hjá Nash
bónda í nótt, þar eð veðrið er svo slæmt.
„0! hann kemur", svaraði Tom. Það er jólanótt
núna, og hesturinn hans ratar heim, þótt hann sjálfur
rati ekki“.
Hann hló í kampinn og kinkaði kolli til Joe.
Eg settist aptur niður 0g studdi hönd undir kinn,
43
svo sem eg væri syfjuð, en það var svo langt frá því,
að mér fannst sem svefn mundi aldrei framar síga á
augu min, en eg lofaði guð fyrir, að maðurinn minn
svaf enn.
Að nokkrum tíma liðnum skipuðu þeir mér að koma
með einhvern kvöldmat handa þeim. Mér þótti vænt
um, að þeir fóru ekki sjálfir að sækja hann, því að þá
hefðu þeir eflaust haft hátt um sig. Eg bar þeim hér
um bil allan þann mat, er eg hafði tilbúinn í húsinu,
því að eg vildi láta þá vera sem lengst að borða. Ann-
ars er mér óskiljanlegt, að menn skuli hafa nokkra
matarlyst, rétt áður en þeir ætla að fremja morð.
Þeir snæddu samt matinn með mestu ánægju og
mikilli græðgi og átu feiknin öll — nálega allan jóla-
matinn minn, sem eg hafði að mestu leyti tilbúinn fyrir
hátíðina. Þeir voru allkátir við snæðinginn og eg var
dauðhrædd um, að þeir mundu þá og þegar reka upp
skellihlátur eða berja hnefunum í borðið, en þeir hlógu
ekki hátt. Einu sinni sló Joe þó allstórt högg í borð-
ið, til að veita einhverju rustalegu gamanyrði, er hann
hafði sagt, meiri áherzlu, og þá hélt eg, að úti væri
um okkur, en til allrar hamingju þaggaði Tom niður í
honum og mælti:
„Við skulum hafa hægt um okkur; [læknirinn hef-
ur ef til vill útidyralykilinn, og við verðum að heyra,