Þjóðólfur - 16.03.1892, Blaðsíða 3

51
mundur Björnsson (150). 3. Jónas Kristj-
ánsson (150). 4. Árni Þorvaldsson (50),
ny'sv. 5. Halldór Júlíusson (100). *6.
£*orsteinn Björnsson. 7. Þórður Pálsson.
*8. Steingrímur Matthíasson (100). 9. Ing-
ólfur Gíslason (25), nýsv. *10. G-uðjón
Daníelsson (50). 11. Jónmundur Halldórs-
son (100). 12. Björn Vilhjálmsson (100).
13. Edvald Möller nýsv. 14. Þorbjörn
Þórðarson. 15. Sigurður Pétursson. 16.
Magnús Þorsteinsson. 17. Andrés Fjeld-
steð. *18. Jón Gt. Breiðfjörð. 19. Sigfús
Sveinsson. 20. Eiuar Snorrason.
I. B.
*1. Sigurjón Jónsson (75). *2. Jón Þor-
láksson (50). 3. Eggert Claesen (25). 4.
Ární Pálsson (25). *5. Halldór Gunnlaugs-
son. *6. Ólafur Briem. *7. Sigurbjörn
Gtíslason. 8. Eiríkur Kjerúlf. 9. Ólafur
Daníelsson. 10. Böðvar Bjarnason. 11.
Jóhannes Jóhannesson. 12. Bernhard Lax-
dal. *13. Einar Gunnarsson. *14. Jón
Proppé. *15. Ólafur Stephenssen. *16.
Þorvaldur Pálsson. í þessum bekk eru
allir nýsveinar, nema liinn síðasttaldi, er
lauk ekki prófi sakir veikinda.
Nýjungar.
Gtamalt liandrit. í gömlum rústum
í nánd við bæinn Kashgar á Indlandi fann
enskur maður nýlega eldgamalt handrit,
skrifað á trjábörk. Var það sýnt mál-
fræðingafélagi í Bengal, sem hefur látið
snúa meiri hluta þess á ensku. Efni þess
er ýmsar læknfræðilegar ritgerðir í ljóð-
um. Er talið, að það sé hið elzta ind-
verska handrit, sem til er, eða töluvert
eldra, en elztu handrit af Bigveda, sem
þó eru æfagömul. Þeim, er leggja stund
á hina nafnfrægu forntungu Indverja
(,,sanskrítu), þykir þvi fundur þessi eink-
ar markverður.
Sverð Kolumbusar. Á sýningunni í
Chicago næstkomandi ár verður meðal
annars sýnt sverð, er Kolumbus á að hafa
borið, er hann steig fyrst fæti á land í
Ameríku. Þýzkur umboðsmaður sýningar-
innar liefur fundið það á forngripasafni í
Salzburg og þykist geta sannað með óræk-
um rökum, að það sé hið rétta.
Gtamlir peningar. Uppi á hájökli í
nánd við Zermat í fylkinu Wallis í Sviss
hafa nýlega fundizt 20 gamlar myntir með
andlitsmyndum Ágústusar og Diokletians
Rómverjakeisara, alveg óskemmdar.
DÁNARSKRÁ.
21. septbr. f. á. andaðist merkiskonan
Guðrún Eyvindsdöttir í Feliskoti í Bisk-
upstungum. Húu var fædd að Felli í
sömu sveit 12. marz 1831 og voru for-
eldrar hennar Eyvindur bóndi Þorsteins-
son (frá Kervatnsstöðum Jónssonar) og
Guðlaug Sigmundsdóttir frá Spóastöðum
Jónssonar. Hún fluttist með foreldrum
sínurn að Fellskoti og fluttist með foreldr-
um sínum að Fellskoti og giptist 16. júlí
1853 dugnaðarbóndanum Eiríki Einarssyni
(frá Álfsstöðum á Skeiðum Gíslasonar), er
var þremenningur hennar að frændsemi;
áttu þau saman 11 börn og eru 7 þeirra
á lífi, öll uppkomin og mannvænleg. „Gruð-
rún sál. var þrekkona til sálar og likama
og stundaði vel köllun sína; lýsti það sér
glögglega á heimili liennar, er jafnan var
talið í fremri röð. Hún var hjartagóð við
verandi og farandi, og glöð og skemmtin í
dagfari. Er hennar því sakuað ekki aðeins af
eptirlifandi manni og börnum hennar, lield-
ur og af liinum rnörgu, er hún rétti ör-
láta hjálparhönd, og munu þeir geyma
minningu hennar í þakklátum huga“. (E. G.).
19. febrúar þ. á. andaðist að Tjörn í
Biskupstungum Þorbjörn Ashjórnsson fyr
44
þá er hann kemur“. Um leið þreifaði hann á brjóst-
vasanum sínum.
Það var þó nokkur liuggun fyrir mig, er eg vissi,
að þeir vildu hafa hljótt um sig, til þess að eiga því
hægra með að fremja ódáðaverkið.
„Nú er klukkan orðin 2“, sagði Tom. Þeir höfðu
aptur fært sig að ofninum, og eg varð að láta meiri
kol í hann.
„Við ætlum að bíða eptir lækninum, þótt hann komi
ekki heirn fyr en um hábjartan dag. Það er verst, að
miðdagsmaturiun hans er farinn að minnka töluvert“.
Þeir lilógu báðir að þessari fyndni. Um liábjartan
dag! Hvernig skyldi þetta fara, ef eugin hjálp kemur
áður, hugsaði eg. Eg vissi, að maðurinn minn mundi
vakna þegar í dögun. Svo varð djúp þögn stundar-
korn. Það heyrðist ekkert liljóð, nema af fjúkinu, sem
dreif á gluggarúðurnar, og þá er kolamolar duttu nið-
ur á ofnplötuna. Guð minn góður! Hvílík óttaleg nótt!
Klukkan var orðin 3. Eg leit aptur út um glugg-
ann. Fannkoman var meiri en fyr. Klukkan liafði
ekki verið orðin 12, þá er Nellie fór, og eg var því
orðin lirædd um, að hún hefði ekki komizt til Vestur-
Malden, og þótt hún hefði komizt þangað, og lögreglu-
þjónarnir kæmu aptur með henni, þá ímyndaði eg mér,
að þeir færu ekki nógu varlega, svo að þessir tveir
41
Joe kinkaði kolli önuglegur á svipinn og nöldraðí
eitthvað um, að það væri ekkert í það varið að verða
hengdur sakir tveggja kvennmanna, en Tom svaraði
engu og horfði að eins á úrið sitt.
Þá er hann í sama bili fletti yfirhöfninni til hliðar
sá eg pístóluhlaup standa upp úr brjóstvasanum. Eg
hafði verið smeik um, að fantur þessi væri vopnaður
og nú vissi eg það til fulls.
Klukkan í eldhúsinu sló tólf. Það var óttaleg
jólanótt, þessi nótt. Þarna sat eg alein hjá tveimur
morðingjum, og vissi ekki, hvernig þessu mundi reiða
af. Maðurinn minn svaf uppi, og eg gat ekki gert
mér von um að fá lijálp, fyr en að nokkrum klukku-
stundum liðnum, og mjög óvíst, hvort eg fengi þá
nokkra. Ei að síður hlaut eg að stilla mig, en eg tók
svo mikið út, að þvi verður ekki með orðum lýst. Sá
sem hefur reynt eitthvað svipað, þótt í minna inæli hafi
verið, getur að eins gert sér nokkra hugmynd um hug-
arkvöl mína á þessari nóttu. Við hversu lítið hljóð,
sem eg heyrði, fannst mér að hjartað hætti næstum að
slá í brjósti mér; það þurfti ekki að vera annað, en að
kolamoli dytti niður á ofnplötuna eða snjódrífuhljóðið á
gluggarúðunum. Eg hleraði og hleraði, livort eg lieyrði
nokkurt fótatak uppi, eða livort hurð væri lokið upp.
Mínúturnar virtust mér árum lengra, og enn hlutu.