Þjóðólfur - 28.11.1892, Blaðsíða 4

220
Alþingismaður Þorleifur Jónsson hefur
afhent mér 100 kr. sem gjöf til Frœðslu-
sjóðs fátcékra unglinga í Begkjavík frá ís-
lendingi í Bandafylkjunum í Norður-Amer-
íku, sem ekki vill láta sín getið. Sem
formaður í stjórnarnefnd sjóðs þessa leyfi
eg mér hér með að tjá hinum ókunna gef-
anda innilegar þakkir fyrir þessa höfð-
inglegu gjöf.
Reykjavík 23. nóv. 1892.
615 Jókann Þorkelsson.
K.ína-lifs-elixír,
beint frá Yaldemar Petersen, fæst í
616 verzlun Sturlu Jónssonar.
Brunabótafélagið
„Commercial Union£C
tekur í eldsvoða-ábyrgð kús, bæi, kús-
gögn alls konar. kækur, vörubirgðir,
skepnnr og hey o. fl. o. fL, fyrir lægsta
ábyrgðargjald, sem tekið er hér á landi.
Umboðsmaður fyrir allt ísland er
Sighvatur Bjarnason,
617 bankabðkari í Reykjavík.
3FB£*rt£3ie>r:n.i og
Í3CLIX fSltXlL.ELÖTJLr fæst í
618 verzlun Sturlu Jónssonar.
SKófatnaöur aiis-
kouar nýkominn í
619 verzlun Sturlu Jónssonar.
Híð konunglega octr. almenna
brunabótafélag í Kaupmannahöfn
tekur í ábyrgð kús, bæi, kús- og bús-
gögn, vélar, allskonar verzlunarvörur,
hey og skepnur mót ódýru ábyrgðar-
gjaldi (præmie) hvar sem vera skal um
allt land.
Menn snúi sér til
verzlunar J, P. T. Bryde
620 í Reykjavík.
Vefnaöarvara aiis
konar nýkomin nú með „Lauru“ í
621 verzlun Sturlu Jónssonar.
! Steingrímur Johnsen selur vin og vindla frá Kjær & Sommerfeldt I
l!rÍI=T=il=rr=i=T=LL=^=iL=r=l=T=J=7=J=T=l==7=J^=T=^^^
SyltetÖj, ýmsar tegundir,
nýkomið í verzlun
623 Sturlu Jónssonar.
Nýir kaupendur
að 45. árg. „Þjóðólfs“ 1893
fá ókeypis
Sögusa fn
blaðsins 1892 (144 bls.), er verð-
ur sérprentað í árslok
og
Söguna af Þuríði formanni og
Kambsránsmönnum,
er verður byrjað að prenta
næsta ár.
SðjT' Saga þessi kemur út
sem sérstakt fylgirit „E>jóðólfs“
banda
ö 11 u m kaupendum hans, og
verður alls ekki seld í lausa-
kaupum.
gjSir" Fyrir árslokin ættu nýir
kaupendur að gefa sig fram.
Eigandi og ábyrgflarmaður:
Ilnimes Þorsteinssou, cand. theol.
Fél ag upren tamiflj an.
134
urðu menn varir við, að eitthvað lifandi bærðist innan
í honum. Kviðurinn var þá ristinn upp og þá fundu
skipverjar þar hinn horfna félaga sinn samanhnipraðan
og alveg meðvitundarlausan. Þeir lögðu hann þá á
þilfarið og þvoðu hann úr sjó, og raknaði hann þá brátt
við, en vitið hafði hann misst, og lá þannig hálfan
mánuð bandóður. Að þeim tíma liðnum tók hann að
vitkast og varð á stuttum tíma alheill, svo að ekkert
sá á honurn, nema andlitið og hendurnar voru ná-
bleikar og húðin svo hrukkótt, að hún sýndist sem
hálfsoðin, auðvitað af áhrifum magavökva hvalsins.
Bartley þessi sagði sjálfur svo frá, að sér hefði fundizt
sem hann rynni niður nm hált op á einu augabragði,
en svo hefði hapn fengið meira rúm. Hann kvaðst þá
hafa tekið að þreifa fyrir sér með höndunum, og orðið
var við eitthvert mjúkt, slímkennt efni, er virtist kyprast
saman við snertingun^. og þá hefðí sér dottið í hug,
að hvalurinn hefði g»ypt sig og hann lægi nú í kviði
líans, og kvaðst hann ekki vilja lýsa þeirri ofboðsiegu
hræðslu, er hefði gagntekið sig við þá tilhugsun. Hann
gat hæglega dregið andann, og þóttist viss um, að hann
gæti lifað þarna, unz hann dæi úr húngri, en hitinn
var óþolandi, svo að honum fannst, að allar svitaholur
opuuðnst og lífsaflið þverraði óðum. Hann þóttist vita,
að öll von um að sleppa úr þessu undarlega fangelsl
135
væri árangurslaus. Hann leitaðist við að bera sig karl-
mannlega og sætta sig við dauðann, en hið hræðilega
myrkur, hinn feiknamiklí hiti og hugmyndin um, hvar
hann var staddur, hafði svo mikil áhrif á hann, að
hann missti meðvitundina, og mundi ekki neitt upp frá
því, unz hann fékk vit sitt aptur eptir rúman hálf-
an mánuð, og þá dreymdi hann á hverri nóttu í marg-
ar vikur um hvali og hið óttalega fangelsi, er hann
hafði verið í 36 klukkustundir.
Hvalveiðaskip þetta, „Austurstjarnan“, kom til New-
York i fyrra vor, skömmu eptir þenuan atburð, og vildu
þá allir, sem nærri má geta, fá að sjá Bartley, þennan
nýja Jónas, er bæjarmenn nefndu hann. Hann var glað-
ur í hragði og virtist hafa alveg náð fullri heilsu, en
húðin var enn hrukkótt og gul eins og gamalt bók-
fell. Þrátt fyrir þessa reynslu taldi hann sig fúsan
á að fara enn til hvalaveiða, er tækifæri byðist.
Skipstjórar á hvalveiðaskipum segjast ekki vita
neitt dæmi þess, að samskonar atvik hafi nokkru sinni
áður borið við; reyndar komi opt fyrir, að skutlaðir
hvalir ráðist á bátana og gleypi menn, en þeir hafi
aldrei heyrt getið um neinn annan en Bartley, er kom-
izt hafi lifandi aptur úr þeim helgreipum. — Og lýkur
svo þessari sögu.