Þjóðólfur - 02.12.1892, Blaðsíða 3

Þjóðólfur - 02.12.1892, Blaðsíða 3
223 frá sér með sjálfra þeirra orðum, Jiví að alstaðar laumar hann sínum hnittilcgu athugasemdum innan um og eru þar á meðal ýmist gömul ljóð, (t. d.: „Eg á sjö börn í sjó“ o. s. frv., „Tunglið, tunglið taktu mig“) eða ummæli eptir Galdra-Lopt, og að síðustu einskonar samanburður á séra Sæmundi Hólm og J. P. Jacobsen(!) (báðir undarlegir). Yér sjáum ekki hcldur, að sögur Þorgils gjall- anda standi í neinu sambandi við ritdóm vorn um doktórinn. Eu fyrst hann minutist á Þorgils, skul- um vér benda doktórnum á, að bann mætti þakka fyrir, ef bann befði jafnmikla hæfileika til að skrifa skáldlega, sem haun, og það er bvo langt frá því, að vér berum nokkra virðingu fyrir doktorsbattinum einum saman, að vér metum miklu meir ólærðan mann, sem hefur einlægan vilja og allgóða hæfi- leika til ritsmíða og tekur rökstuddum bendingum með þökkum, heldur en einhvern há(lf)menntaðan hrokagikk, sem þykist fullkominn og ekki þurfa endurbótar við. Að endingu leggur doktorinn til, að vér fáum að rita bókmenntakaflann í Skirni næsta ár. Síð- asta rúsínan! Er doktórinn farinn að „missa móð- inn“ til að rita fyrir hina vanþakklátu þjóð? Það er barnalegt að ímynda sér, að oss langi til að rita Skírni. Vér unnum doktórnum sannarlega þeirrar frægðar, er hann hefur aflað sér með bók- menntaritgerðinni, og viljum alls ekki Bvipta hann henni framvegis. En sé svo (sem hann sjálfur segir) að honum sé ofætlun að gefa almenningi „hug- mynd um mikilvægustu rit nútíðarinnar, að því er snertir verklegar framfarir, fögur vísindi og listir“, þá virðist oss, að hann ætti að vera svo skynsam- ur, að láta það ógert. Betra autt rúm en illa skipað. Að þessu sinni hlífum vér doktórnum við frek- ari refsingu. Vér viljum ekki taka oss duggara- peysurithátt hans til fyrirmyndar. Bitstj. Kóleran útbreiðist jafnaðarlega með miklum hraða, en aldrei hefur hún verið jafnfljót í förum sem næstliðið sumar. í byrjun maímánaðar heyrðist getið um hana í Vestur- Kína og á Indlandi, aðalheim- kynni hennar. í sama mánuði var hún komin í hið fagra fjalllendi Kasimir í Himalayafjöllunum, og hafði einnig gert vart við sig sumstaðar í Turkestan og Arabíu. í miðjum júlí barst hún til Rúss- lands og þaðan til Póllands hinn 28. júlí, en 16—18. ágúst var hún komin til Ham- borgar. Viku síðar varð hennar vart í Antwerpen, Havre, Altona, Rotterdam og Berlín og jafnvel á Englandi. í sama mánuði fluttist hún vestur yfir Atlantshaf með útflutningaskipinu „Moravia41 frá Ham- borg, er kom til New-York 31. ágúst, en ekki kvað mikið að drepsóttinni þar. Hygg- ja Ameríkumenn, að þeir þurfi ekki að óttast hana í vetur, en all smeikir eru þeir, að hún kunni að gera spell nokkur á heimssýningunni í Chicago að sumri. Hafa blöð þar vestra skorað á heilbrigðis- nefudir í stórborgum þar, að gera nú þegar öflugar ráðstafanir til að koma í veg fyrir að þessi óþokkagestur, kóleran, sæki sýn- inguna, en sjálfsagt veitir allerfitt að sporna gegn því, þar sem sýninguua sækja menn úr flestum eða öllum löndum heimsins, Verður þá ekki auðvelt eptirlitið með öll- um þeim sæg. Eptir því sem skýrt er frá í erlend- um blöðum hafa 35,000 manns látizt í drepsótt þessari næstliðið sumar í Kína og á Indlandi, 50,000 í Persíu og Tur- kestan, og 15,000 í Arabíu. Á Rússlandi liafa dáið í henni 173,348, og í Hamborg rúm 8000 á 2 mánuðum (18. ágúst —23. október). í París hafa látizt um 400, í Havre um 300 og í Altona 150. Einnig dóu margar þúsundir manna á Póllandi og allmargt í smábæjum í vesturhluta Ev- rópu, sem hér er ekki talið. Þykir senni- legt, að drepsótt þessi hafi lagt að velli 300—400,000 manns á tæpu hálfu ári. AUGLÝSINGAR í samfeldu máli meö smáletri kosta 2 a. (þakkaráv. 3 a.) hvert orö 15 stafa frekast; meö ööru letri eða setning 1 kr. fyrir ]iumlung dálks lengdar. Borgun útí|hönd. Fataefni og tillali- inn fatnaöur fæst í 626 verzlun Sturlu Jónssonar. 140 Daginn eptir voru 3000 frankar afhentir dyraverði frú N., en enginn vissi, frá hverjum peningarnir komu. Utan á peningjapyngjunni stóð: „Til Jenny“. Svona gekk það 4 ár, og Jenny, sem aptur var orðin glöð og ánægð og stundaði söngnám sitt, lét aldrei hjá líða að gefa skjólstæðing sínum í Notre Dame á hverjum sunnudegi 40 aura, og hinar aðrar smágjafir, er hún hafði vanið liann á. Að þessum tíma liðnum varð Jakob veikur og kom ekki framar í kirkjuna. Jenny var mjög hrygg, er hún sá liann ekki, og fékk leyfi hjá frú N. að vitja hans, ásamt aldurhniginni konu, er átti að gæta hennar. Eptir allmikla fyrirhöfn gat hún loksins fengið að vita, hvar Jakob átti heima. Herbergi hans var dimmt og forn- fálegt og þar lá hann í lélegu hálmfleti. Þegar hann kom auga á Jenny, komst hann svo við, að hann missti meðvitundina, og varð nær dauða en lífi. „Barn mitt“, sagði hann loksins, er hann raknaði við aptur, „Jesús og hin heilaga jómfrú hafa sent þig hingað, svo að eg geti dáið rólegur og ánægður; liefði eg ekki séð þig, myndi eg hafa dáið í örvæntingu, en nú lofa eg guð og hans óendanlegu gæzku“. Um leið og hann mælti þetta tók hann vandlega innsiglað skjal undan kodda sínum, rétti hinni ungu stúlku það, og lét hana heita sér því, að geyma það sem helgidóm og opna það ekki fyr en 137 sinn úr fílabeini ofur snyrtimannlega, og hneigði sig um Ieið fyrir þeim mjög kurteyslega. Hann var í grænum „frakka“, er ávallt var hreinn 0g þokkalegur, en mjög víður, svo að þegar Jakob stóð í honum þarna á pall- inum var hann ekki ósvipaður höfði, standandi á græn- klæddu borði. Á meðal þeirra, er gáfu lionum ölmusu og dýfðu fingurgómunum í vígsluvatnsketiiinn hans, var stór hópur ungra stúlkna, er átti heima í mat- sóluhúsi frú N., flestar ljómaudi fallegar, en sérstaklega vakti þó ein ung, fölleit og bjarthærð ensk stúlka eptir- tekt margra. Hið fagra hár hennar féll í þéttum lokk- um niður undan hattinum, þótt hún leitaðist við að láta sem minnst á því bera. Hún átti hvorki föður né móð- ur á lífi, en einhver ókunnur maður hafði samfleytt 15 ár greitt fyrir hana fæðispeningana með mestu nákvæmni og auk þess bætt svo miklu við, sem þurfti til þess að borga aukakennslu í söng, enda var því fé ekki varið til ónýtis, því að hin unga stúlka hafði á skömmum tíma tekið miklum framförum í þeirri list, og hún gaf sig alla við henni. Þegar Jenny — svo hét hin unga stúlka — lék á hljóðfæri sitt, gleymdi hún því, að hún hafði aldrei heyrt hin inndælu orð „dóttir mín!“ af vör- um elskandi móður. í hvert skipti, sem fæðispeningarnir voru greiddir fyrir Jenny, fylgdi jafnan dálítil upphæð handa henni

x

Þjóðólfur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.