Þjóðólfur - 10.11.1893, Blaðsíða 3

211
Khöfn um 6. sept., en hreppti storma mikla
í hafinu og laskaðist, hleypti til Stornoway
í Suðureyjum og fékk þar aðgerð. Var
22 sólarhringa á leiðinni þaðan og hirigað.
Aflabrögð. Sami ágætisafli helzt enn
hér við Faxaflóa, að minnsta kost hér á
Inn-nesjum, en gæftir eru mjög stirðar,
sakir óstöðugrar veðuráttu.
Eptirmæli.
Hinn 28. maí þ. á. audaðistmadama Eagn-
heiður Sveinsdöttir, ekkja séra JóhannsKnúts
Benediktssonar á Kálfafellsstað og húsfrú
Kristín dóttir þeirra, báðar á Háínundar-
stöðum við Vopnafjörð. Kagnheiður sál.
var fædd á Sandfelli í Öræfum 6. nóv.
1824. Foreldrar hennar voru séra Sveinn
Benediktsson (prests íHraungerði, Sveins-
sonar prófasts Halldórssouar), siðast prest-
ur á Mýrum i Álptaveri (f 1849) og kona
hans, Kristín Jónsdóttir bónda á Kjalarnesi
Örnólfssonar Valdasonar. Þauhjón, séraJó-
hann og Bagnheiður sál.J bjuggu fyrst á
Mýrum í Álptaveri. Þaðan fluttu þau að
Mosfelli syðra, þaðan að Langhoíti í
Meðallandi, frá Langholti að Einholti í
Hornafhði og síðast að Kálfafellsstað í
Hornafirði; þaðan flutti Ragnheiður sál.
eptir mann sinn látinn (f 1891) norður í
Vopnafjörð með dóttur sinni. Þeim hjón-
um varð 7 barna. auðið, en af þeim eru
að eins 3 á lifi, þar á meðal Ólavía, er
hefur alizt upp hjá móðursystur sinni,
Þorbjörgu yfirsetukonu Sveinsdóttur í Rvík
og tekið hefur fyrri hluta burtfararprófs
úr lærða skólanurn, fyrst íslenzkra kvonna,
en er nú við nám í Danmörku. Ragn-
heiður sál. var gáfuð kona og mikilhæf,
sem hún átti kyn til, og jafnan mikils
metin, sakir mannkosta sinna og hæfileg-
leika.
Kristín sál. Jóhannsdóttir var fædd 4.
desember 1859 að Mýrum í Álptaveri og
ólst upp hjá foreldrum sínum og var allt
af lijá þeim, þangað til faðir liennar lézt,
að hún flutti norður i Vopnafjörð sumarið
1891 og giptist þar 16. ágúst s. á. Jóni
trésmið Sigurðssyni (hreppstjóra á Borg á
Mýrum í Hornafirði [f 1883] og konu
hans, Gruðrúnar Vigfúsdóttur, er enn lifir),
og byrjuðu þau búskap á Hámundarstöð-
um við Vopnafjörð vorið 1892; áttu þau 2
börn: Jóhann Kristinn, nýkominn á ann-
að ár, og Sigurð, 3 vikna, þegar móðir
þeirra lézt. Kristín sál. var trúföst og
hjartagóð koua, svo hún var virt og elsk-
uð af öllum, sem henni kynntust og það
að maklegieikum. S.
„Piano“-verzlun
„Skandinavien“, m
verksmiðja og sölubúð !j
Kongens Kytorv 22, Kjöbenhavn. !j
Verksmiðjunnar eigið smíði ásamt
verðlaunuðum, útlendum hljóðfærum
Birgðir af Orgel-Harmonium.
Er allt selt með 5 °/0 afslætti gegn
borgun i peningum, eða
gegn afborgun.
Gömul hijóðfæri tekiri í skiptum.
Verðskrá send ókeypis.
1-2000 smáar blikkdósir
kaupir Rafn Sigurðsson. 476
116
sem það á að kosta verð eg að komast suður í dag“.
Johnsen hefði gjarnan viljað gefa aieigu sína til þess,
að koma fram því, sem hann hafði áformað, hvað sem
það var.
Eg útvegaði hestinn, og kl. 8 var Johnsen ferðbú-
inn til Djúpafjarðar.
Út frá Gufulág liggja fjórir aðal-sveitavegir. Sá
Iiggur úr Suðurgötu, sem farinn er til Djúpafjarðar-
Johnsen gleymdi að fara þann veg. Það var óhætt að
Jjá Johnsen hest, þegar hann ætlaði að verða eiun á
ferð, þá lét liann hestinn bara ráða því, hvað hratt hann
vildi fara. Ekki vissi hann neitt, hvað tíma leið, né á
hvaða vegi hann var; hann „varpaði allri sinni áhyggju
upp á“ hestiun. Þegar hesturinn loks staðnæmdist, og
vildi ekki fara lengra, leit Johnseu upp. Hann var
kominn að reisulegum bóndabæ. „Eg held það sé þá
réttast að fá sér eitthvað til að hressa sig á hérna“,
sagði hann við sjálfan sig, og gekk að dyrum. Þar var
honum tekið kompánlega af húsbóndanum og hans fólki,
og strax boðið til stofu. Þegar Johnsen var búinn að
eta og drekka allt það, sem hann hafði beðið um, hall-
aði .hann sér aptur á bak með vindilinn í munninum, og
þeytti reykjarstrókunum í ótal hriugum og bugðum frá
sér út í loptið. Dálitla stund starði hann heimspekilega
á tilbreytingarleysi margbreytninnar, sem heimspeking-
f' 113
sinn, síðan liann kom til Gufulágar, en ekki liafði hanu
ennþá getað fengið hann til að koma suður til Djúpa-
fjarðar. Seint í ágúst féklc Yilhjálmur svolátandi hrað-
skeyti frá bróður sínum:
„1. sept. giptist Anna dóttir mín. Kemurðu þá
suður ?“
Vilhjálmur svaraði undir eins:
„Eg kem 31. ágúst“.
Einn af kunningjum mínum sagði mér söguna um
þessa ferð Yilhjálms, á þessa leið:
„Eg var snemma á ferli um morguninn 24. ágúst
18.., því mikið var að gera á skrifstofunni, sem við
vildum klára fyrir helgina. Ekki langt frá skrifstof-
unni mætti eg Johnsen (Villijálmur var kallaður John-
sen, því faðir hans hét Jón, en það þótti óhæfa að kalla
hann Jónsson, skrifstofustjórann!) húsbóuda mínum. Eg
bauð honum góðan dag, en haun heyrði það ekki, og
sá því síður, hversu virðingarfyllst og „undirdánugast“
eg hneigði mig fyrir honum og lypti hattínum svo hátt
frá höfðinu, sem eg gat. Johnsen var þó vanur að taka
kveðjum manna, þvi fágætur mun alþýðlegri maður en
hann var. Eg sá strax, að Vilhjálmur var „viðutan“
núna. Hann hélt rakleiðis áfram og leit hvorki til
hægri né vinstri, og tók ekki kveðju neins af þeim, sem
mættu honum. Eg -sá það undir eins fyrir, að hann