Þjóðólfur - 28.11.1893, Blaðsíða 3

213
heitins var bæði langt og strangt; undir eins og
hann fékk friðarstundir, fór hann, liggjandi i rfim-
inu, að annast heimilishagi sína, enda var hann,
meðan hann stóð uppréttum fótum afbragðs heim-
ilisfaðir, umhyggjusamur, útsjónarmaður mikill,
stjórnsamur og frammsýnn, og stóð vel straurn af
ínu fjöimenna heimiii. Hann var yíirköfuð ötull
maður og framfaravinur; frumkvöðull var hann að
þyí, að menn fóru hér að phnta vörur beina leið
frá útlöndum. Ræktarsemi lians og frændrækni
munu þeir eigi gleyma, er nutu. Hann var einn
af þeim, sem frá mannlegu sjónarmiði missti heils-
una of fljótt og dó of ungur, var að eins hálf-
fimmtugur. Hann lætur eptir Big ekkju og 5 syni
i ómegð.
VeBtmaunaeyjum 10/ii "•
X.
Norðurmúlasýslu 30. okt.: „Aðalfundur
pöntunarfélags Pljótsdalshéraðs var haldinn að Hið-
hÚBum 25. þ. m. Samþykkt var að lialda félaginu
áfram, enda þóttþað sé nokkuð aðþrengt af skuld-
um og vóru aðalreikningar félagsins frá 1891 og
92 mjög ólíkir. Með vissú er eigi hægt að segja,
hvernig hagur félagsins muni standa við næstu árs-
lok, því engin frétt er enn komin af sauðasölunni en
sjálfsagt er að það skuldar umboðsmanni sínum.
Akveðið var að panta framvegis einungis móti
sömu vörum og hingað til (ull og sauðum), en gefa
þeim, er skulda, kost á að borga skuldir sínar með
sláturfé. Þrír eru í aðalstjórn félagsins kaupstjóri
Snorri Wíum, Sigurður prófastur á Valþjófsstað
og séra Einar á Kirkjubæ, kosinn í stað Þorvarðar
sál. læknis.
Skurðarfé reyudist í góðu meðallagi. Geta má
þesB, að þrevetur hrútur í Möðrudal vóg lifandi
206 pd. Sláturverð var líkt og i fyrra: Kjöt
48 pd. 15 au., 34 pd. 14 au., og þar fyrjr neðan
12 au. pd. Mör 18 au. pd. Gærur 2.25, 2.00,
1.75, 1.50. Haustull 35 au. pd.
Björn Kristjánsson kaupmaður, er fór héð-
an i f. m. til Skotlands með fjárfarm (um 1200) frá
Borgfirðingum á skipinu „Alpha“ varð fyrir því ó-
happi, að um 240 fjár drápust á leiðinni héðan til
Leith, því að skipið hreppti storma mikla. En er
til Leith var komið fékkst ekki að fiytja féð í land,
af því að nógu langur tími var ekki liðinn frá þvi,
að skipið fór frá Hamborg og þangað til féð var
fiutt á skipsfjöl hér við land, sem átti að vcra 3
vikur, samkvæmt enskum stjórnarfyrirmælum, er
B. K. var ókunnugt um. Varð svo að slátra fénu
undir umsjón lögreglunnar og selja afurðirnar fyrir
lítið verð. Er mælt að B. Kr. hafi höfðað mál
gegn umboðsmanni sínum í Leith fyrir hugsunar-
leysi hans i þessu efní, hvernig sem þvi reiðir af.
Ofur-eðlileg ósk er það hjá ritstjóra
„ísafoldar11 i síðasta blaði, að „Þjððólfur“ eigi að
skipta um ritstjórn. Það er nfl. ekkert gaman að
því í sjálfu sér fyrir „ísafold“, að liafa espað svo
„Þjóðólf11 upp á móti sér með miður göfugmannleg-
um árásum, að hann neyðist til að „taka hana til
bæna“ við og við, og sýna fram á dökku kliðarn-
ar við ritstjóru kennar, því hún græðir Býnilega
mjög litið á því, eem von er, einkum þá, er hún
kefur að kalla má öll blöð landsius á móti sér.
Það væri því skynsamlegra fyrir liana, að stilla
sig dálítið á brokkiuu og hleypa ekki svo langt
út í kviksyndis-ófæru, að hún komist ekki klak-
laust aptur til sama lands. En að því er okk-
ur ritstjóra „ísafoldar11 snertir, þá er alllíklegt,
ef báðir halda lifi og heilsu, að við verðum hvor
öðrum til skemmtunar nokkra stund enn, og hvað
oss snertir, þá óskum vér alls ekki, að aunar taki
við „lsafold“, þvi að sá, sem nú stýrir henni, er
svo einstaklega skemmtilegur og kurteis í orðum,
einkum þá er honum tekst upp.
Þessar
[SLENDINGA SÖGUR
eru komnar út:
fslending-iibök og Landnámabók á 85 aur.
Harðar sagra og Hólmverja . . - 40 —
Egils saga Skallagrímssonar . . -1,25 —
Hænsa-Þóris siiga - 25 —
Kormáks saga - 50 —
Vatnsdæla saga - 50 —
Hral'nkels sag-a freysgoða . . . - 25 —
Gunnlaugs saga Ormstungu . . - 25 —
og fást þær með þessu verði hjá öllum bóksölum
landsins, á hvern hátt, sem inenn kaupa þær, og
hvenær, Bem menn verða áskrifendur að þeim. Nýir
áskrifendur snúi sér til þess bókBölumanns, er þeir
eiga hægast með að ná til.
Framh. af sögunum kemur í vetur.
Sigurður Kristjánsson.
Fjögramannafar er tii söiu í
499 verzlun Stnrlu Jónssonar.
1—QOOO smáar blikkdósir
kaupir ltafn Sigurðsson. 500
124
„Hvað á eg að gera við hestinn yðar og reiðtygin?11
spurðí fylgdarmaðurinn aptur.
„Eg má til að biðja þig að fara með hann heim að
Strönd, og biðja húsbónda þinn að geyma hann fyrir
mig, þangað til eg get náð honum, og borgað húsbónd-
anum það, sem eg skulda honum. Berðu honum kæra
kveðju“, sagði Johnsen, og virtist vera orðinn rólegur.
Þegar Johnsen kom „um borð“, vantaði hann bæði
farbréf og líka peninga, til að kaupa farbréf fyrir, og
hefði því orðið að verða eptir af skipinu, ef hamingjan
hefði ekki lagt honum þá „líkn með þraut“, að skipstjór-
inn var góður kunniugi hans, og þorði að lána honum
peninga. Þannig gat hann líka borgað „dömunni“
eggin, sem hann braut. Hann borgaði þau svo ríflega,
og afsakaði slysni sína svo lipurlega, að þau urðu
,)Perlu“-vinir á leiðinni til Djúpafjarðar.
Klukkau 11% um kveldið kora skipið á Djúpafjarð-
arhöfn. Klukkan 12 var Johnsen á landi. Nú var hann
þó viss nm, að lianu var búinn að sjá fyrir endann á
öllum þrautum. Ekki var hætt við að villast héðan af.
Bróðir haus hafði svo opt og nákvæmlega iýst fyrir
honum húsinu síuu, að ekki var um að villast. Annað
hús á vinstri hönd, þegar gengið er austur frá bæjar-
bryggjunni. Tvíloptað hús, með svalir yfir dyrum. Jú.
Það var enginn efi. Þetta var húsið, sem hann stóð
121
að fjandinn hafl stýrt þér liingað. Það getur ekki
verið satt. Eg trúi því ekki, að þú sért sá bófi, að
fylgja ókunnugum manni til Langafjarðar, þegar hann
biður þig að fyigja sér til Djúpafjarðar. Þú ættir að
fá að koma í tukthúsið, góðurinn minn“. Johnsen var
orðinn svo reiður, að hann vissi varla sitt rjúkandi ráð.
Fylgdarmaðuriun var eins og mús undir fjalaketti. Hann
fór að gruna, að annaðhvort væri Johnsen vitlaus, eða
að hann hefði sjálfur tekið skakkt eptir, hvert liann átti
að fylgja Johnsen.
„Þér báðuð um fylgdarmann til Langafjarðar, og
sögðuð strax, þegar þér nefnduð það fyrst, að þér ætl-
uðuð þangað, því bróðir jðar væri þar“, sagði fylgd-
armaðurinn raeð hálfum huga.
Johnseu trúði honum undir eins.
„Þú segir sjálfsagt satt. Eg hef ekki munað í
þann svipinn, að bróðir minn flutti héðan til Djúpa-
fjarðar í fyrra. Hanu var ufl. búinn að vera hér um
mörg ár áður“, sagði Jbhnsen. „Það er víst ómögulegt
að komast héðan til Djúpafjarðar í kveld“, bætti hann
við.
„Já, það er ómögulegt að komast það landveg. En
eg heyrði það áðan, að gufuskip var að „pípau hérna á
höfninni. Það er sjálfsagt skipið, sem fór suður í morg-
un frá Gufuiág, það er nú á heimleið aptur og kemur