Þjóðólfur - 28.11.1893, Blaðsíða 4

224
Undirskrifuð tekur að sér að prjóna
alis konar prjón í prjónavél, sem prjónar
allan nærfatnað í tvennu lagi fyrir þessa
borgun:
Karlmannsskyrtu óþrædtla . . 0,75
Kvennskyrtu óþrædda . . . 0,65
Karlmanns nærbuxur óþræddar 0.75
Kvenn-nærbuxur óþræddar . . 0,65
Kvenn-klukkur..............1,00
Duggarapeysur..............1,00
Barnakjóla.............0,75—1,00
Trefla af öllum stærðum 0,50—0,75
Barna-nærföt ósamansett . . 0,30
Margt fleira verður prjónað, ef óskað
verður. Bandið þarf að vera vel slétt og
bláþráðalaust, og um fram allt vel þvegið,
en ekki þarf það að vera þrítvinnað frem-
ur en vill. Prjónið verður því að eins
tekið, að borgað sé út í hönd í peningum.
Ef prjónið er samansaumað, lcostar það
20—40 aura, eptir stærð fatanna.
Hala 12. nóvbr. 1893.
501 Þóruim Þórðardóttir.
Góöir ullarkambar fást í verziun
502 Sturlu Jónssonar.
Kirkjuréttur, 2. útg. aukin og endurbætt,
er til sölu á skrifstofu Djóðólfs. 503
Kartöflur, epli, vínber og alls-
konar grænmeti kom nú með „Laura“
i verzlun Sturlu Jónssonar.
Nýkomið í verzlun Eyþórs Felixsonar:
Epli, ágæt.
Appelsínur.
Kartöflur.
Eimfremur ýmiskonar nauðsynjavara.
Smiöatól allskouar fást í
606 verzlun Sturlu Jónssonar.
í verzlun Eyþórs Felixsonar
verða nokkrir
ungir, einlitir hestar
keyptir fyrir hátt verð til 30. þ. m.
gjjjP" Allir lcaivpendur Þjóðólfs erlend-
is, er fá eitt eintak blaðsins sent sérstaklega
og borga ekki skuld sína við það með
fyrstu póstskipsferð næstk. ór verða tafar-
laust strykaðir út af kaupendaskrá frá
næstk. nýiri og eptirleiðis verður engum
manni erlendis einum sér sent blaðið, nema
það sé borgað fyrirfram.
Útkomu þessa blaðs liefur verið llýtt
um nokkra dag-a, svo að það g-æti komizt með
póstunum og póstskipinu. Þjóðólfur kemur
því ekki út næstkomaudi föstudag.
rjEgErgEja

„Piano“-verzlun
„Skandinavien“
verksmiðja og sölubúð
Kongens Nytorv 22, Kjöbenhavn.
Verksmiðjunnar eigið smíði ásamt
verðlaunuðum, útlendum hljóðfærum. !j
Birgðir af Orgel-Harmonium.
Er allt selt með 5 °/0 afslætti gegn
borgun í peningum, eða
gegn afborgun.
Gömul hljóðfæri tekin í skiptum.
Yerðsltrá send ókeypis.
Íl=T=1=T=1=T=1=T=1=T=1=T=1=p3l=t=1=T=1=T=1=T=1=t=1=t=1=T= Í

Eigandi or áhyníSarmaftnr
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
FélagBprentsmiSjan
122
við á Djúpafirði. Heyrið þér! Nú „pípar“ það í annað
sinn.
Johnsen var þegar tekinn á rás niður að höfninni.
Fylgdarmaðurinn hrópaði á eptir honum, en það heyrði
hanu ekki. Báðir hlupu. Johnsen hrópaði í sífellu:
„Bíðið eptir mér!“ Fylgdarmaðurinn hrópaði: „Johnsen!
Johnsen!“ Allir, sem nærstaddir voru, hlustuðu og
störðu á þá, „eins og naut á nývirki“. Pegar Johnsen
kom niður á bryggjuna, voru menn að fara í bát, sem
flaut við hana. Johnsen bað ekki um far, heldur fleygði
sér ofan i bátinn, og var svo óheppiun, að koma niður
á tærnar á „dömu“, sem sat í bátnum. Hún æpti nátt-
úrlega og hratt honum frá sér. Hann var ekki búinn
að ná fullkomnu jafnvægi á líkamann eptir stökkið,
og varð því valtur á fótum, þegar „daman“ stjakaði við
bonum. Hann fleygðist í fangið á pilti, sem sat á
næstu þóptu, með eggjakörfu á haudleggnum. Johnsen
var þungur. Pilturinn stóðst ekki; báðir steyptust fram
fyrir þóptuna. Eggjakarfan fóp sömu leið, og eggin
þutu sitt í hverja áttina. Þegar Johnsen var að rétta
sig við aptur, stakk hann olboganum uiður í körf-
una; nokkur egg höfðu orðið eptir í henni; rauðan úr
þeim málaði handlegginn á Johnsen. Allt varð í upp-
námi í bátnura. „Daman“ og pilturinn skömmuðu John-
sen — þau hrinu og bölvuðu, svo allir aðrir hlógu sig
123
þreytta. „Daman“ átti eggin, en pilturinn átti að varð-
veita þau. Henni sárnaði bæði i tánum og sveið
líka eggjamissiriun. Pilturinn fann til í bakinu, og
hann missti hylli „dömunnar“ — hélt hann. Það var
ekki furða, þó þau væru gröm. Þarna var Johnsen
kominn í óþægilegan bobba. Hann hafði náttúrlega ekk-
ert sér til afsökunar. Allir hlógu að honum; og ekki bætti
um, að klæðisfrakkinn hans fíní var ataður orðinn af
eggjahvítu og rauðu. Ycrst af öllu var þó að vera
peningalaus, og geta ekki borgað eggin. Það er ofur-
hægt að skilja það, að hann var allt annað en i góðu
skapi, þegar fylgdarmaðurinn kallaði enn einu sinni á
hann, og spurði, livað haim ætti að gera við hestinn
hans.
„Farðu til helvítis með hann og allt saman!“ hróp-
aði hann í bræði.
Hláturinn jókst að mun. „Hann kemst ekki áfram
með hestinn fyr en annað kveld. Heppni, ef hann ratar
þangað“. „En ef Djöfsi gamli tæki manninn til að
passa hestinn“. „Ætli hann þurfi ekki að fá vegabréf?
„Hvað skyldi Djöfsi vilja kaupa klárinn dýrt?“ „Ætli
þar sé útigangsjörð?11 Þetta og fleira voru athugasemd-
ir þeirra, sem voru í bátnum og á bryggjunni. John-
sen vildi drjúgum verða að engu þarna.