Þjóðólfur - 08.12.1893, Blaðsíða 3

227
JUjllf' Stórt og vandað hús
til sölu. Ritstj. vísar á,
Kjólafjaðrir fást í verzlun
517 Sturlu Jónssonar.
Mikið af
barna-leikföngum
er nýkomið í J. P. T. Bryde’s verzlun.
Hár-elixír, sem eykur
Mrvöxtinn og varðveitir lit hársins, er ný-
kominn aptur í
519 verzlun Sturlu Jónssonar.
Nýtt
Stafrófskver eptir Eirík
Briem fæst hjá öllum bóksölum. Kost-
ar 25 aura.
620 Sigurður Kristjánsson.
Húðir útlendar nýkomnar í
621 verzlun Sturlu Jónssonar.
Fundur í stúdentafélaginu verður
haldinn annad kveld kl. 9 á hótel Island.
Fjögramannafar er til söiu í
522 verzlun Sturlu Jónssonar.
Ljóðmæli
eptir
Steingrím Thorsteinsson,
ónnur útgáfa, aukin, með mynd af skáld-
inu, er nýkomin í bókaverzlun Sigfúsar
Eymundssonar. Kosta í kápu 3 kr., í
skrautbandi 4 kr. 50 aura.
Fyrri útgáfa Ijóðmæla þessara er löngu
uppseld og mikil eptirspurn eptir þeirri
síðari. Ætti því þessi nýja útgáfa að
vera kærkomin öllum þeim, er unna fógr-
um skáldskap. Bókin er prýðilega vönd-
uð að öllum f'rágangi, og eru í henni mörg
ágæt kvæði, sem ekki eru áður prentuð.
-j- Að sonur okkar Albert Tlior-
valdsen dó mánudaginn 2. október
tilkynnist liérmeð œttingjum og vin-
um.
Kaupmanncthöfn 6. nóv. 1893.
Maria Ahrens. Georg Ahrens.
SmíðatÓl allskouar fást í
525 verzlun Sturlu Jónssonar.
í verzlun Eyjólfs Þorkelssonar
— fæst —
Mey9s Monopol Stoffwasche,
beztu tegundir.
Maneliettur fyrir 15 aura parið, og
Flibbar — 10 — hver.
Afsláttur gefinn séu tylftir keyptar í einu.
Til jólanna.
í bókaverzlun Sigfúsar Eymunds-
sonar eru nýkomnar ýmsar
skemmtilegar bækur
í skrautbaudi, einkar hentugar til jóla-
g j a f a.
Kartöflur, epli, vínber og alls-
konar grænmeti kom nú með „Laura“
í verzlun Sturlu Jónssonar.
Algert bindindi.
Eg undirritaður lýai því hérmeð yfir, að eg upp
frá þessum degi neyti ekki neinnra áfengra drykkja.
Eyrirbýð eg því einum og sérhverjum, að bjóða
mér hér eptir nokkurn áfengau drykk, sem og að
biðja mig að kaupa hann eða útvega. Brjóti nokk-
ur gegn þessu banni, verð eg að álíta, að mér sé
með því misboðið, og mun því koma ábyrgð fram
á hendur þeim, sem það gerir.
Járngerðaratöðum 27. nóv. 1893.
529 Kristján Jónsson.
128
hugsun um það. Hann hafði aldrei ofþyngt heila sínum
með hugsun um kvennfólk. Svefninn sigraði hanu fljótt,
og þrátt fyrir allt andstreymið, sem hann hafði haft við að
berjast um daginn, þaut hann innan skamms um ókunna
ljósheima, borinn á vængjum draumanna. Þar ægði öllu
saman i svo hugfangandi glundroða, að Vilhjálmur
var þá nótt sæll við samsteypuna af: gullúrum, sem
voru eins og hæuuegg, eggjum, sem litu út, eins
°g kompásar, kompásum, sem líktust tóbakspokum;
bátum, sem sigldu niðureptir vegiuum frá Strönd, og
höfðu reiðkápur fyrir segl; öskrum i gufupípu o. fl.
Það var komið langt fram á dag, þegar hann vaknaði
morguninn eptir. Hann vaknaði við það, að eitthvað
fiðraði við augabrúuina á honum. Þegar hann opnaði
augun, urðu öli guliúrs-eggin o. s. frv. að engu fyrir
8jón þeirri, sam þá mætti augunum. Allur kvenn-
Isgur yndisleikur, sem Vilhjálmur Johnsen gat framast
ímyndað aér, virtist honum sameinaður í persónu þeirr-
ar konu, sem stóð við rúm hans, og beygði sig dálítið
áfram, til þess að vekja hann, með því að kitla liann í
augabrúnunum. í fyrsta sinni á æfinni fann Vilhjálmur
til þess, sem svo fjöldamargir menn hafa fundið til í
nálægð konunnar.
„Góðan daginn, kæri frændi!“ sagði hún. „Þú hef-
ur sofið vært fyrstu nóttina í húsinu okkar. Mömmu
125
við dyrnar á núna. Ekki búinn að slökkva, hanu býst
við mér“, hugsaði hann með sér, og klappaði á dyrnar.
Að vörmu spori var opnað. Stúlkan, sem til dyra komi,
spurði gestinn að heiti, og hvern hann ætlaði að finna.
„Eg er bróðir húsbóndans hérna, og ætla að finna
hann“, sagði Johnsen (nafn sitt sagði hann ekki).
„Húsbóndinn er ekki heima nú sem stendur, en kem-
ur bráðum heim. Frúin er ekki háttuð. Eg skal segja henni,
hver kominn er. Gerið svo vel að koma inn í forstofuna“.
Johnsen beið nokkrar mínútur í forstofunni. Að
þeim liðnum kom frúin fram. Hún var kona tíguleg og
fönguleg, en ekki sérlega fríð. Hún fagnaði Vilhjálmi
eins og bróður sínum, og bað hann að afsaka, að hún
gæti ekki tekið móti lionum í kveld, eins vel eins og
hún hefði óskað, því heimsóku hans kæmi henni svo ó-
vart í þetta sinn. Hún talaði svo alúðlega og systur-
lega, að Vilhjálmur lofaði nú hamingjuna fyrir allar
þrautirnar, sem höfðu mætt honum, þvi hann fann það,
sem flestir fiuna, aðj hið sæta verður hálfu sætara á
eptir súru eða beisku, en ella. Þau þúuðust eins og
systkin, sem vita það vel, að þau eru systkin, þótt þau
liafi aldrei fyr sést á æflnni. Þau kölluðu hvort ann-
að: mág og mágkonu.
„Ekki hélt eg, að það væri svona kærkominn gest-
ur, sem klappaði á dyrnar áðan“, sagði frúin.