Þjóðólfur - 10.08.1894, Blaðsíða 3

fundizt í Ohio 1 Ameríku. Á sama stað
hafa áður fundizt tvær beinagrindur af
þessu horfna dýri. Þyngd þessarar ný-
fundnu beinagrindar er 170 fjórðungar.
Að lægja öldugang með olíu hefur,
eins og kunnugt er, alllengi tíðkazt. Með
vísindalegum rannsóknum hafa menn nú
fundið, að það eru að eins vissar olíu-
tegundir, sem að gagni koma, og því
betur sem olían er eldri og lakari, þar
sem aptur á móti ný og góð olía reynist
gagnslaus. Af þessu hafa menn komizt
að raun um, að það er eiginlega hin svo-
nefnda olíusýra, eða efni það, sem gerir
olíuna óhreina og þefilla* er hefur þann
eiginleika að lægja sjóganginn, og því
hefur þýzkur vísiudamaður nokkur, Richter
að nafni, búið til svonefnda „öIduoliu“, er
tekur venjulegri olíu langt fram í þessu
augnamiði.
Skcmmtiskúta úr „aluminium“ hefur
nýlega verið byggð á Frakklandi og er
það hið fyrsta skip, sem byggt hefur verið
eingöngu úr þeim málmi. Eigaudi skút-
Unnar er greifi nokkur i Parísarborg.
Norskt mánaðarrit, er „Noru nefnist,
er nýfarið að koma út í Kristjauíu. Það
er með myndum og kemur út 1 örk á mán-
uði, kostar að eins 2 kr. 20 a. um árið.
í fýrstu heptunum, er munu liggja til sýn-
is í bókaverzlun Sigfúsar Eymundssonar,
eru meðal annars myndir af dr. J. Fritz-
ner, Ole Bull, Ivar Aasen, Wedel-Jarls-
berg, Ingvald Undset o. fl. ásami stuttum
æfisögum. Aðalmarkmið tímaritsins er að
flytja fræðandi og skemmtandi greinir
margskouar efnis, sérstakiega að því er \
snertir lifnað og þjóðháttu Norðmanna að
fornu og nýju. Tímarit þetta er snyrti-
lega úr garði gert og efni þess einkar vel
valið og mjög fræðandi; mun það því vera
einkar hentugt fyrir oss íslendinga til að
kynnast frændþjóð vorri Norðmönnum, sem
vér erum harla ófróðir um, engu siður en
þeim er ókunnugt um vora hagi.
Fleðulætin í Birni. í ofurlitlum greinar-
Btúf með fyrirsögninni „Járnbrautarmálið“, sem
prentaður er í síðafita nr. „ísafoldar“, hefur ritstjór- j
inn að vanda fundið hvöt hjá sér til þesfi, að reyna j
að slá tvær flugurnar í einu högginu, að níða Skúla
Thoroddsen, en skjalla Magnús landshöfðingja, enda
er þetta hvorttveggja auðsjáanlega fyrir löngu
síðan orðinn aðal „programm-punkturinn" í hinni
flekkóttu „pólitík" ritstjórans, som ýmsir eru nú
farnir að annála.
í grein þessari er Magnús landshöfðingi, eins
og vita mátti, látinn jarteikna sakleysið sjálft, en
óvætturinn, eða illgresið, er Skúli, sem ofsækir
hann og hrekur á þingfundinum 6. þ. m., svo að
ölium þingheimi ofbýður, og allir landar vorir
eiga nú að aumka hann í tilbót, en óska þess, að
illgresið verði upprætt og í eldinn kastað.
Er það auðsætt á öllum lotum, að ritstjóri
„ísafoldar“ telur það sjálfsagt, að allir þingmenn
eigi á þingmannabekkjunum, í baráttunni fyrir
hagsmunum og réttindum þjóðarinnar, að temja
sér alveg sömu fleðuinælin gagnvart hjartabarni
hanB, landshöfðingjanum, eins og hann, ísafoldar-
ritstjórinn sjálfur, af auðskildum ástæðum, telur
sér hollast að beita í baráttunni fyrir sinni eigin
tilveru og tímanlegri nauðþurft, því að um annað
er líklega öllu minna hugsað.
En af því eg var einn á þessum annálaða þing-
fundi, tel eg mér skylt að láta þess getið, að það
er ósatt, að forseti neðri deildar hafl veitt Sk. Th.
nokkra, hvað þá heldur „alvarlega áminningu“, eins
og „ísafold11 segir, enda gerðist þess alls engin
þörf, því að engum þeim, sem ekki gengu með
„ísafoldar" gráflekkóttu gleraugu, mun hafa fund-
izt, að þinginu eða þingsköpunum væri misboðið í
minnsta máta, þó að nokkuð djarft væri talað.
t>að er og sannast að segja, að undir þessu gjaf-
sókna fargani og málsókna moldviðri, sem nú dynur
ytir þjóðiua frá hálfu þeirra, sem eitthvað eru við
æztu innlendu stjórnina riðnir, eða vilja dandalast
þar aptan í, þá má þaö varla minna vera, en að
fulltrúar þjóðarinnar tali djarft og einarðiega á
þingi, þegar þess þykir þurfa, þar sem alþingið er
nú sá eini staðurinn, þar sem títuprjónsstingirnir
og smásálarlegar krónu-útláta eltingar eigi kom-
ast að.
Hið eina, sem legið getur til grundvallar fyrir
öfugmælum „ísafoldar11 er það, að forseti ympraði
60
„En frú Long“-------------
„Þú mátt segja Önnu að láta hann fara strax út,
og ef hún hleypi flækingum inn í húsið optar, skuli
hún verða rekin úr vistinni“.
„En hann er skjálfandi af kulda“.
„Já“.
„Og hefur ekki bragðað þurt eða vott í allan dag,
og þekkir engan í bænum“.
„Já, alveg rétt. Stendur heima. Þjófar eru allténd
hungraðir og villtir og skjálfandi af kulda. Eg held eg
Þekki þá. Hann náttúrlega tilheyrir einhverju stóru
Þjófafélagi, og er nú að ujósna um húsakynni, og stela
svo þegar minnst varir. Hauu er nú líklega búinn að
sjá silfilrþ)0r^þ)^na^inn minn“.
má ekki gefa honum að borða?“
„Ertu alveg frá þér? Það væri synd að gera slík-
um mönnuin greiða. Eg gerði réttast í að hringja eptir
lögregluþjóni, og íáta setja strákinn inn. Og farðu nú
og segðu Önnu að reka hann út“.
I sama bili opnuðust strætisdyrnar og séra Long með
mági sínum kom inn. Þeir voru uppdúðaðir í dýrar og
hlýjar loðkápur, og kenndu ekki kulda, hvernig sem
vin'durinn hamaðist og snjórinn barði þá utan.
„Heyrðu, góði minn“, sagði frúin, þegar hún kom
auga á mann sinn.
57
átti að vera; því var hnýtt eins og rúsínubúðing aptan
í ræðu um elsku til sjálfra vor og náungans.
Það lá vel á kvenufélagskonum næstu daga á eptir.
Það var auðheyrt, að þær höfðu fengið einhverja and-
lega hressingu af stólnum. Þær heimsóttu nú prests-
konuna daglega, og drukku nú aldrei minna en tvo
tebolla í einu, — því enskar kveunfélagskonur drekka
te, en ekki kaffi.
Svona var nú gullúrið með uistinu til orðið. Vana-
lega er það, að allt, sem frá kvenufélögum kemur, bless-
ast vel; en þessu nisti fylgdi samt fremur lítil hámiugja.
Atburður sá, sem hér skal frá skýra, bar til í des-
embermánuði. Það var bliudhríð með stórviðri allan
daginn, og varla fært fyrir hund úti. Þeir sem voru
svo ólánsamir að þurfa að vera á ferð, dúðuðu sig upp
í loðkápur, og nærri huldu andlitin, og samt, barði veðrið
snjóinn svo framan i þá, að þeim lá við köfnun.
í ljósaskiptunum um kveldið heyrðist mér vera barið
hægt á bakdyrnar, og hélt eg þó fyrst, að það væri
veðrið, og opnaði ekki. Var þá barið aptur, og harð-
ara en fyr. Lauk eg þá upp dyrunum og sá, að úti
stóð drengur, sem leit út fyrir að vera 12—13 ára
gamall.
Haun var í grárri treyju, sem hafði að líkicdum
einhverntíraa verið ný, en var nú kominn á efri aldur.