Þjóðólfur - 04.01.1895, Qupperneq 4

4
„Piano“- verzlun
„Skandinavien“,
verksmiðja og sölubúð
Kongens Nytorv 22, Kjöbenhavn.
Verksmiðjunnar eigið smíði ásamt
verðlaunuðum, útlendum hijóðfærum.
Birgðir af Orgel-Harmonium.
Er allt selt með 5 °/0 afslætti gegn
borgun í peningum, eða
gegn afborgun.
Q-ömul hljóðfæri tekin í skiptum.
Yerðskrá send ókeypis.
Haustið 1892 vantaði mig af fjalli mðrauða í
gimbur veturgamla, með mínu eyrnamarki: tvær J
fjaðrir fr. h., miðhlutað, biti apt. v., og mínu horna-
marki: Benid. B., og hreppsmarki: H. 8. En i
haust var hún dregin mér eptir allar réttir, með
einhverju soramarki, en þð svo, að mitt mark sást
vel; einnig var hún brennimerkt upp með „Dðrðnr“,
en hin brennimörkin tálguð af. — Skora eg því á
hvern þann, er haft hefur á þeasa undir höndum,
að sanna eignarrétt sinn á henni og heimild hans
að marki mínn, og geti hann það, fær hann kind-
arverðið eða kindina sjálfa að frádregnum öllnm
kostnaði og borgun fyrir þessa auglýsingn.
Hrappstöðum í Víðidal 8. des. 1894.
Benedikt Bjarnarson.
Lífsábyrgöarfélagið „Star“.
Allar upplýsingar félaginu viðvíkjandi
geta menn fengið hjá mér undírritaðri, og
er mig að hitta í Kirkjustræti 10 frá
kl. 12—2 og 5—7 e. m. á hverjum degi.
Umboðsmenn félagsins annarsstaðar en
hér eru:
Fyrir Eyjafjarðarsyslu: Páll Jónsson
ritstjóri á Akureyri.
Fyrir Skagafjarðarsýslu: Kristján Blöndal
verzlunarm. á Sauðárkrök.
Fyrir Borgarfjarðarsýslu: Snæbjörn Þor-
valdsson kaupm. á Akranesi.
Fyrir Árnessýslu: cand. med. Skúli Árna-
son í Hraungerði.
Leiðarvísir féiagsins fæst hjá umboðs-
mönnum þess og ritstjórunum.
Ólafía Jóhannsdóttir,
Reykjavík.
ÞJÓÐÓIFUR
18 95.
lœtur nýja kaupendnr sína
fá ókeypis
5., 6. og 7. bindi af Sögusafni „Þjóðólfsu
(1892, 1893 og 1894) auk 3. heptis Kambs-
ránssögu, er kemur út í sumar, því að
þetta hepti fá allir kaupendur blaðsins,
gamlir og nýír, ökeypis með þessum ár-
gangi.
Nýir kaupendur eru beðnir að
athuga, að þeir geta átt kost á að fá keypt
þau tvö hepti af Kambsránssögu, sem út
eru komin fyrir 1 krbnu bæði og geta þeir
látið þá borgun fylgja með andvirði ár-
gangsins að sumri og verða þá heptin
send jafnharðan og kaupendum að kostn-
aðarlausu. Aðrir en þeir, sem gerast kaup-
endur blaðsins fá alls ekki keypta þessa
fröðlegu sögu.
Þeir sem vilja eignast alla sög-
una ættu því að liraða sér, áður en fyrsta
heptið er þrotið.
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorstelnsson, cand. tkeol.
Félagsprentsmifijan.
2
sömu sveigana, og fleygðu sér svo allar niður í sama
holtinu í sömu röð og áður, alveg eins og þær gera
enn; einstöku hrafn flökti og lygndi um loptið, og
skygndist eptir einhverju ætilegu — en það var ekki að
fá — og svo renndi hann sér ofan í berjarunna upp í
fjalli, og fór að tína sér krækiber í sultinn; einstöku
hópar af helsingjum flugu gjallandi hátt í lopti, og
mynduðu oddafylkingu; þeir voru að ieita sér hlýjari
vetrar en hér á landi væri auðið að fá.
Að öðru leyti var þunglamaieg dauðadepra yflr
öllu; það var eins og héraðið — nei, allt landið væri
troðið einhverri þungri möru, sem það væri alveg upp-
gefið af, og gersamlega hætt að hugsa tii að velta ofan
af sér.
Og maran var tii — voðalegri en allar aðrar mörur,
sem ísland hafa troðið — nema einokunarverzlunin og
hafísinn.
Þessi maran, sem ísland tróð, var öskufallið og
eyðileggingin frá Skaptáreldinum, sem kallaður er, og
eyddi mestum bjargarstofni íslendinga, það var hungur-
vofan.
Já, þetta var um kveld, og sólin var að ganga
undir, eins og áður er sagt; Bjarni á Vaði var að hjakka
í mónum fyrir sunnan og neðan túnið — hann hafði
3
fengið að slá þar í tvo daga hjá sambýlismanni sínum(
og var kaupið það, að hann átti að fá að borða tvær
máltíðir á dag. Sambýlismaðurinn hans bjó svo vel, að
hann átti eina kú og átta ær á lífi, svo að hann gat
gráblandað handa sér og fólkinu grasalímsgraut á morgn-
ana; svo hafði hann fengið einhverja ögn af fiski utan
frá sjó, og var bitakorn af honum síðari skammturinn;
þetta var vellíðan í þá daga.
Bjarni var ekki einn um lífið; hann átti konu og
tvö börn á fjórða og öðru árinu; svo átti hann líka
eina kvígu, sem stóð til að bera um veturnæturnar.
En það voru þrjár vikurnar fullar til vetrar enn;
þangað til bafði hann ekkert til að borða; þessa dag-
ana hafði hann og hyski hans lifað á þessu, sem hann
fékk í sláttukaup.
Um sólsetursbilið leit hann upp úr slægjunni; hann
hélt hann væri búinn með það, sem auðið væri að naga
þar úr mónum; honum var næst að ganga heim; en svo
leit hann enn i kringum sig; það voru enn eptir fáein-
ir snarrótartoppar, sem voru sláandi; hann var svo
þreyttur, að hann treysti sér varla til að standa.
En samt herti hann sig upp og hjakkaði þangað
til ofan í snarrótarkollana, að öll stráin iágu faliin; svo
tók hann orfið og brýnið og gekk heim.